Η γυναίκα του Καίσαρα δεν είναι απ' τα Χανιά
Η αγωνιστική ανάγνωση όσων συνέβησαν στο Πλατανιάς – Ολυμπιακός είναι απλή. Ο Μίτσελ με τις αλλαγές του στο δεύτερο ημίχρονο έφερε το παιχνίδι αποκλειστικά μέσα στην περιοχή των γηπεδούχων, αυτοί δεν κατάφεραν να βρουν επικίνδυνες αντεπιθέσεις ώστε να μην επιτρέψουν την «μεταστέγαση» των αντιπάλων στα καρέ τους και το λάθος του Φερνάντες εν τέλει άνοιξε τον... ασκό του Αιόλου.
Ωστόσο, η συζήτηση που ξεκίνησε κι εδώ και σε όλα τα υπόλοιπα αθλητικά σάιτ και φυσικά στα social media, ελάχιστα αφορά το αγωνιστικό σκέλος του ματς. Συνηθισμένα πράγματα θα πείτε, ειδικά όταν παίζει και κερδίζει ο Ολυμπιακός. Σωστά. Μόνο που το φετινό πρωτάθλημα δεν είναι ακριβώς συνηθισμένο. Με τόσους δανεικούς, σε τόσες πολλές ομάδες και με τις κατηγορίες των «εχθρών» των "ερυθρολεύκων" ότι τα μισά τους παιχνίδια μοιάζουν περίπου με φιλικά, αναμετρήσεις όπως αυτή με τον Πλατανιά ξεκινούν ευθύς εξ αρχής με μια σκιά από πάνω τους. Ο μόνος τρόπος να φύγει αυτή η σκιά είναι... βασικά δε νομίζω ότι υπάρχει τρόπος. Ακόμα κι αν οι Χανιώτες έπαιρναν τελικά τη νίκη, όλο και κάτι θα έβρισκαν να πουν εκείνοι που τους θεωρούν...αδελφά σωματεία με τον Ολυμπιακό.
Δεν την πήραν βέβαια και η ευκολία που γύρισε η αναμέτρηση, σε συνδυασμό με το αυτογκόλ (συν το πέναλτι υπέρ του Πλατανιά που «κατάπιε» ο διαιτητής με το σκορ στο 3-1), έδωσε όλες τις αφορμές του κόσμου για σπέκουλες.
Υπό κανονικές συνθήκες, θα σας έγραφα τώρα για το άρρωστο οπαδιλίκι που σας τυφλώνει, σας κάνει να βλέπετε παντού σκιές και δεν σας επιτρέπει να ευχαριστηθείτε ένα ματσάκι χωρίς να ανακαλύπτετε παντού φαντάσματα κ.λ.π. Δεν θα σας τα γράψω. Διότι δεν τα πιστεύω. Αντιθέτως πιστεύω ότι η τακτική του Ολυμπιακού να γεμίσει δανεικούς (και καλές σχέσεις) τη μισή Σούπερ Λίγκα έριξε κι άλλο δηλητήριο στο αίμα ενός προϊόντος έτσι κι αλλιώς δηλητηριασμένου. Και ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα αφαιρούσε την - όποια- αντικειμενική αξία από τις περισσότερες νίκες των Πειραιτών. Κοινώς, οι "ερυθρόλευκοι" εισπράττουν αυτό που τους αξίζει. Και δε μιλάω για τα «τρίποντα» βέβαια. Μιλάω για την απαξίωση και την καχυποψία...
Υ.Γ.Προφανώς ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν ενοχλείται ιδιαιτέρως που ακόμα και οι ήρεμοι οπαδοί του Πλατανιά φώναζαν στην κερκίδα των Περιβολίων μετά το 1-2 «αίσχος – αίσχος». Αν ενοχλούνταν, θα είχε αρκεστεί στα εκατομμύρια που ξόδεψε για να φτιάξει το πιο βαθύ ρόστερ στην πρόσφατη ιστορία του Ολυμπιακού και δεν θα έδινε το δικαίωμα (με τους αμέτρητους δανεικούς) σε κανέναν να αμφισβητεί το δίκαιο των επιτυχιών του...
Υ.Γ.2: Είναι πια βέβαιο. Για να πάρει κίτρινη κάρτα παίκτης του Ολυμπιακού πρέπει να το απαιτήσει η Τρόικα...
