Αν ο Πλατινί ενδιαφερόταν θα το είχε αποβάλει

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης σχολιάζει την απώλεια της θέσης που οδηγεί απευθείας στους ομίλους του Champions League, η οποία ταιριάζει στο ανύπαρκτο ελληνικό ποδόσφαιροό μας.

01 ΜΑΡ 2015

Η, εκτός απροόπτου, απώλεια της απευθείας θέσης στους ομίλους του Champions League από τη σεζόν 2016-17 θεωρητικά αποτελεί πλήγμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα αποτελούσε και πρακτικά αν υπήρχε ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά δεν υπάρχει. Υπάρχει ένα πράγμα που δεν ξέρω πώς ακριβώς να το αποκαλέσω και το οποίο σε καμία περίπτωση δεν άξιζε την τιμή να βρίσκεται στο ετήσιο ραντεβού των αστεριών. Όχι χωρίς κόπο τουλάχιστον. Θα μου πείτε, ο πρωταθλητής Ελλάδος (η ομάδα που μέχρι εφέτος έμπαινε στους ομίλους δίχως προκριματικά) κόπιασε για να πάρει τον τίτλο και γι' αυτό επιβραβεύεται. Εντάξει. Δεν ξέρω αν γελάτε όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Εγώ πάντως γελάω όσο τις γράφω...

Και πάλι καλά...

Για να τελειώνουμε με τα αυτονόητα, ένα πρωτάθλημα, με καμένους φούρνους, ξυλοδαρμούς δημοσιογράφων εντός και εκτός γηπέδων, μπράβους στις συνεδριάσεις της διοργανώτριας αρχής του, απειλές, εκβιασμούς και χιλιάδες άλλα εξίσου απεχθή και σχεδόν συνηθισμένα στη θλιβερή ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα, είναι τυχερό μόνο και μόνο που επιτρέπεται στους εκπροσώπους του να συμμετάσχουν στη γιορτή του κανονικού ποδοσφαίρου, έστω και στα καλοκαιρινά πλέι-οφ. Και αν ο Μισέλ Πλατινί ενδιαφερόταν για κάτι περισσότερο από τα χρήματα και τη βιτρίνα, προφανώς θα μας είχε αποβάλει από μόνος του, δεν θα περίμενε κανέναν Κοντονή και καμία κυβέρνηση ούτε θα προστάτευε το περιβόητο αυτοδιοίκητο.

Κι ωστόσο, μέσα στη φαινομενική μιζέρια της συγκεκριμένης εξέλιξης, ίσως υπάρχει μια κρυμμένη ευλογία. Τα εκατομμύρια του Champions League άλλαξαν, αρχικά σταδιακά και εν συνεχεία σαρωτικά, τη φυσιογνωμία του ελληνικού πρωταθλήματος. Έγιναν αυτοσκοπός, το "Ελ Ντοράντο" των Ελλήνων μεγαλοπαραγόντων. Οι οποίοι, με την πολιτεία αμέτοχη στην καλύτερη των περιπτώσεων, συνένοχη στη χειρότερη, εφάρμοσαν και στην μπάλα το γνωστό modus operandi τους, σήμα-κατατεθέν της "επιτυχημένης" Ελλάδας των τριών περασμένων δεκαετιών: Διαφθορά, λαμογιά, μαγκιά και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Η λάμψη του ποδοσφαιρικού χρυσού τους έκανε, ακόμα πιο, αδίστακτους. Και μετά, με τα τεράστια κέρδη της παρουσίας στους ομίλους, εξασφαλισμένα ευθύς-εξαρχής, η δύναμη τους μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο, σε βαθμό ολοκληρωτικής ισοπέδωσης του ανταγωνισμού.

Μια κρυμμένη ευλογία

Τι από όλα αυτά θα αλλάξει επειδή ο πρωταθλητής Ελλάδος θα παίζει προκριματικά για να μπαίνει στους ομίλους; Ίσως τίποτα, ίσως πολλά. Θα ήθελα να πιστεύω ότι εφόσον το διακύβευμα μικραίνει, θα μικρύνει αντίστοιχα και η ένταση της αυτής της εξουθενωτικής παρασκηνιακής εξτραβαγκάνζας που τρώμε στη μάπα κάθε εβδομάδα, σαν μια δική μας, απολύτως νεοελληνική, ποδοσφαιρική και, φυσικά, παταγωδώς αποτυχημένη διασκευή του "Rocky Horror Show".

Αλλά ας πούμε ότι αυτή είναι μια εικασία λίγο πιο γλυκανάλατη και αφελής από τις "ρομαντικές" διαφημίσεις της Lacta. Υπάρχει και η καθαρά πρακτική πλευρά του πράγματος. Δίχως τα 20.000.000 ευρώ της διοργάνωσης στον ετήσιο προϋπολογισμό του πρωταθλητή, ο ανταγωνισμός ανοίγει λίγο περισσότερο. Ένας ανταγωνισμός προς τα κάτω ενδεχομένως, πάντως σαφώς πιο κοντά στην έννοια του fair play απ' όσο έχουμε ζήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό.