Η τροφική αλυσίδα των μεταγραφών

Καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την έναρξη των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, οι συζητήσεις για το ποιο θα είναι καλύτερο φέτος δίνουν και παίρνουν. Η ανταγωνιστική Premier League με τέσσερις – πέντε διεκδικητές του τίτλου (Σίτι, Λίβερπουλ, Τσέλσι, Άρσεναλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), η Primera Division με τους δυο γίγαντες (Ρεάλ, Μπάρτσα), τα υπέρλαμπρα αστέρια και την αγαπημένη σταχτοπούτα όλων (Ατλέτικο Μαδρίτης); Μήπως η θεαματική Bundesliga της Μπάγερν, της Ντόρτμουντ και των πρωταθλητών κόσμου;

Δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση εδώ, προφανώς εξαρτάται από τα γούστα του θεατή. Αν πάντως το αποκλειστικό κριτήριο ήταν οι μεταγραφές, τότε δεν τίθεται θέμα, η Primera Division υπερτερεί. Όχι επειδή οι κινήσεις της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα είναι δεδομένα καλύτερες (αυτά αποδεικνύονται στο χορτάρι). Για έναν πιο απλό λόγο. Η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιριστών θέλει να παίξει εκεί: Στο "Μπερναμπέου" ή στο "Καμπ Νου". Οι πάντα ανταγωνιστικοί Άγγλοι υποχρεώθηκαν να το αποδεχτούν με τον πιο σκληρό τρόπο. Την τελευταία δεκαετία, τρεις παίκτες ξεχώρισαν από την Premier League και έφτασαν να θεωρούνται μέσα στους πέντε καλύτερους του κόσμου: Κριστιάνο, Μπέιλ, Σουάρες. Ξέρετε που θα παίζουν φέτος και οι τρεις.

Παίρνουν όποιον θέλουν

Πρόσφατα το "ESPN" έφτιαξε μια λίστα. Την ονόμασε "η τροφική αλυσίδα του ποδοσφαίρου". Στην κορυφή, μόνοι τους, βρίσκονται οι δυο κολοσσοί του ισπανικού ποδοσφαίρου. Κι ας έχουν η Σίτι ή Παρί Σεν Ζερμέν περισσότερα λεφτά. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα έχουν τα πάντα: Χρήματα, λάμψη, παράδοση, διεκδικούν τίτλους, λατρεύονται παντού. Με πιο απλά λόγια, αν η Ρεάλ ή η Μπάρτσα θέλουν έναν παίκτη, τότε αργά ή γρήγορα θα τον πάρουν. Η μόνη περίπτωση να μη συμβεί αυτό είναι να τσακωθούν μεταξύ τους: Τότε μια από τις δυο θα χάσει. Αλλά σε όλες τις άλλες περιπτώσεις είτε βρεθεί απέναντι τους η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είτε η Τότεναμ είτε η Μπάγερν, στο τέλος θα υποκύψει.

Δεύτερη βαθμίδα: Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Μπάγερν

Στην πρώτη βαθμίδα λοιπόν της ποδοσφαιρικής τροφικής αλυσίδας βρίσκονται η Ρεάλ και η Μπάρτσα. Στη δεύτερη, το αφιέρωμα τοποθετεί την Μάντσεστερ Σίτι, την Τσέλσι και την Μπάγερν Μονάχου. Οι τρεις τους "χάνουν" μόνο από τους Ισπανούς, αλλά κερδίζουν, αν μπουν στη διεκδίκηση ποδοσφαιριστή, όλους τους υπόλοιπους. Η Μπάγερν θα μπορούσε να ανήκει και στην πρώτη βαθμίδα αφού διαθέτει όσα και η Ρεάλ με την Μπάρτσα. Δεν διαθέτει όμως αντίπαλο δέος. Ένα clasico που να μαγνητίζει δισεκατομμύρια θεατές σε όλη τη Γη. Η ίδια η Μπάγερν σαφέστατα είναι ελκυστική για κάθε ποδοσφαιρικό αστέρα. Η Bundesliga όχι.

Οι δυο αγγλικοί σύλλογοι δεν έχουν το βάρος της φανέλας άλλων ομάδων του Νησιού (ειδικά η Σίτι), αλλά σιγά σιγά προσθέτουν τίτλους και πρεστίζ. Επίσης, έχουν περισσότερα λεφτά και το πλεονέκτημα της Premier League. Όλοι, ή σχεδόν όλοι, θέλουν κάποια στιγμή να αγωνιστούν στην Premier League.

Τρίτη βαθμίδα: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ, Παρί Σεν Ζερμέν, Μονακό

Προσωπικά, στη θέση της Μονακό θα έβαζα τη Λίβερπουλ. Η ομάδα του Πριγκιπάτου έχει χρήματα αλλά δεν έχει τίποτα άλλο. Ενώ οι "κόκκινοι", τώρα που επέστρεψαν στο Champions League και βρήκαν και κάμποσο ρευστό, έγιναν εκ νέου επιθυμητός προορισμός για τους καλούς παίκτες. Στα πλεονεκτήματα τους και το ωραίο ποδόσφαιρο που έπαιξαν πέρυσι, μέσω του οποίου αναδείχθηκαν ποδοσφαιριστές όπως οι Στέρλινγκ, Στάριτζ, Κόουτινιο, Χέντερσον και φυσικά ο Σουάρες.

Η Γιουνάιτεντ έπεσε βαθμίδα εξαιτίας της περσινής χρονιάς της. Παραμένει ένα τεράστιο όσο και πλούσιο κλαμπ με θαυμαστές παντού, αλλά δεν παίζει στο Champions League και βρίσκεται σε φάση ανασύνταξης.

Η Άρσεναλ παίζει πάντα κάπου εκεί: Ανάμεσα στη τρίτη και στην τέταρτη βαθμίδα. Ο Βενγκέρ τα δυο τελευταία καλοκαίρια βρήκε τον τρόπο και το χρήμα να φέρει στο "Εμιρέιτς" τον Εζίλ και τον Αλέξις Σάντσες, οπότε δείχνει να σταθεροποιείται στην τρίτη.

Η Παρί έχει ήδη σταθεροποιηθεί, χάρη στα λεφτά, την καλή ευρωπαϊκή παρουσία της και το... Παρίσι (ποιος δεν θέλει να ζήσει στο Παρίσι;). Αν δεν έπαιζε στο βαρετό Championnat, μάλλον θα βρισκόταν στη δεύτερη βαθμίδα.

Για τη Μονακό, τα είπαμε. Ο πλούτος των αφεντικών την ανεβάζει επίπεδο, δίχως πάντως να έχει τίποτα άλλο να προσφέρει στους επίδοξους μεταγραφικούς της στόχους.

Τέταρτη βαθμίδα: Γιουβέντους, Λίβερπουλ, Τότεναμ, Ντόρτμουντ, Ατλέτικο Μαδρίτης

Την Λίβερπουλ την τοποθετήσαμε μια θέση πιο ψηλά λόγω Champions League. Η Τότεναμ είναι μια σταθερά καλή επιλογή για όποιον δεν καταφέρει να πάει σε κάποια από τις ομάδες των υπόλοιπων βαθμίδων. Η Γιουβέντους σώζει κάπως την ιταλική τιμή των όπλων (κι όμως στη δεκαετία του 80’ και μέχρι τα μέσα του 90’ οι κορυφαίοι έπαιζαν στην Ιταλία) αλλά κι αυτή δυσκολεύεται να αγοράσει αστέρια. Τα φτιάχνει (Βιδάλ, Πογκμπά) και μετά πασχίζει να τα κρατήσει, μέχρι να βρει τελικά την κατάλληλη τιμή.

Η Ντόρτμουντ και η Ατλέτικο είναι ιδανικοί προορισμοί, όχι για φτασμένους αστέρες αλλά για φιλόδοξους παίκτες που χρειάζονται έναν καλό προπονητή να αναδείξει το ταλέντο τους. Εφόσον τα καταφέρουν, οι από πάνω βαθμίδες θα σφάζονται στα πόδια τους. Όπως συνέβη με Γκέτσε, Λεβαντόφσκι, Φαλκάο, Ντιέγκο Κόστα κ.ά. και όπως συμβαίνει φέτος με τον Μάρκο Ρόις.

Οι ομάδες αυτής της βαθμίδας (και όλων των βαθμίδων) σαφέστατα μπορούν και να νικήσουν τα ισχυρότερα "ψάρια" και να τους πάρουν τίτλους. Να τους πάρουν παίκτη όμως ή να κρατήσουν έναν δικό τους που πολιορκείται, είναι από δύσκολο έως αδύνατο. Η τροφική αλυσίδα έχει τους δικούς της, σκληρούς κανόνες. Και στη φύση και στη ζωή, ασφαλώς και στο ποδόσφαιρο...