Μήπως υπερβάλουμε με τον ρατσισμό;

Ο Ντάνι Άλβες απάντησε στον ανόητο που του πέταξε μπανάνα με τον καλύτερο τρόπο: Τον τρόλαρε! Υποψιάζομαι ότι ο Βραζιλιάνος μπακ της Μπαρτσελόνα δεν παίρνει τον ρατσισμό αψήφιστα. Απλώς αποφάσισε ότι οι γηπεδικές εκδηλώσεις του φαινομένου δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο από τον χλευασμό του.

Οι μαύροι των άλλων

Δεν μιλάω ασφαλώς για τον ρατσισμό γενικά. Μιλάω για τον ρατσισμό στα γήπεδα. Ο οποίος, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι καν ρατσισμός. Είναι απλώς ηλιθιότητα. Ο βλάκας που πέταξε μπανάνα στον Ντάνι Άλβες, ή στον Σαλίνο στο ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, κατά πάσα πιθανότητα δεν το έκανε επειδή θεωρεί τους μαύρους κατώτερους και «μαϊμούδες». Το έκανε επειδή θεωρεί τους μαύρους της αντίπαλης ομάδας «μαϊμούδες». Και ο συγκεκριμένος και η συντριπτική πλειονότητα των οπαδών που πετούν φρούτα ή βγάζουν ήχους ζώων για να πικάρουν ποδοσφαιριστές, έχει αποθεώσει σίγουρα μαύρους, όταν σκοράρουν για τον σύλλογο που υποστηρίζει. Άρα; Άρα, ηλιθιότητα, όπως έγραψα ήδη.

Αγνή, απλή, οπαδική ηλιθιότητα

Όχι όμως η ηλιθιότητα που μετατρέπεται σε μίσος και ζόφο στην ψύχη. Αλλά απλή, αγνή, οπαδική ηλιθιότητα. Ο ρατσιστής είναι ένας μισαλλόδοξος και επικίνδυνος ηλίθιος. Ο ...ρίπτης μπανανών είναι –συνήθως - ένας σκέτος ηλίθιος. Υπάρχει διαφορά.

Και για αυτό θεωρώ ότι οι αντιδράσεις των ποδοσφαιριστών αλλά και των επίσημων φορέων ,περισσότερο μεγαλώνουν παρά καταπολεμούν το πρόβλημα. Αν όλα τούτα τα «ρατσιστικά» αντιμετωπίζονταν περίπου όπως και οι υπόλοιπες σαχλαμάρες στις κερκίδες, το πράγμα ίσως είχε ξεθυμάνει ήδη. Σε κάθε περίπτωση θα περνούσε απαρατήρητο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για να εξαπλωθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές, προκύπτει από την δημοσιότητα που παίρνουν.

Κι έπειτα, υπάρχει και τεράστια υποκρισία. Οι ανά την υφήλιο ομοσπονδίες, επιτρέπουν στους ποδοσφαιριστές να βρίζονται μεταξύ τους, αλλά αν υπάρξει καταγγελία για ρατσιστική συμπεριφορά σπεύδουν να εξαντλήσουν την αυστηρότητα τους (θυμηθείτε την περίπτωση Σουάρες – Εβρά). Ένα ολόκληρο γήπεδο μπορεί να πηδάει εν χορώ τη μάνα του αντίπαλου τερματοφύλακα επί ενενήντα λεπτά και δεν τρέχει τίποτα. Αν όμως του πετάξει κάποιος μια μπανάνα, εμφανίζεται αμέσως ο κίνδυνος βαριάς τιμωρίας.

Εθισμός στη χυδαιότητα

Αλλά κι εμείς απ΄ την πλευρά μας, έχουμε εθιστεί απόλυτα σε όλες τις υπόλοιπες χυδαιότητες της εξέδρας (το «είναι πουτάνες των ... οι μάνες» μας φαίνεται πια παιδικό τραγουδάκι) αλλά , προς Θεού, τα ρατσιστικά φαινόμενα σπεύδουμε να τα καταδικάσουμε.

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, ο ρατσισμός στα γήπεδα δεν αποτελεί τη δεδομένη στιγμή κάποιο πραγματικά μεγάλο πρόβλημα για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το κάνουν μεγάλο οι επιλεκτικές ευαισθησίες της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ , που θέλουν με αυτόν τον εύκολο τρόπο να δείξουν ότι δεν νοιάζονται μόνο για τα «μαρούλια» αλλά είναι και οι ίδιοι τρυφεροί σαν την καρδιά ενός μαρουλιού.

Το ίδιο το άθλημα δίνει έτσι κι αλλιώς τις απαντήσεις του απ΄ άκρη σε άκρη της γης:. Έντεκα άνθρωποι, διαφορετικών εθνικοτήτων, φυλών, χρωμάτων, μπαίνουν στο γήπεδο κάθε εβδομάδα και παλεύουν όλοι μαζί για ένα κοινό σκοπό. Αυτή θεωρώ είναι η μοναδική καμπάνια κατά του ρατσισμού που θα χρειαστούμε ποτέ. Όποιος δεν την καταλαβαίνει, δεν θα καταλάβει και τίποτα άλλο.

Διαβάστε ακόμη:

"Είμαστε όλοι μαϊμούδες, είμαστε όλοι ίδιοι". #WeAreAllMonkeys

Νεϊμάρ: "Είμαστε όλοι μαϊμούδες"

Ο Άλβες έφαγε την μπανάνα που του πέταξαν (VIDEO)