To έγκλημα του Μπρένταν Ρότζερς και ο ΠΑΟΚ

Ως οπαδός της Λίβερπουλ δεν είχα, μέχρι το βράδυ της Τρίτης (4/11), το παραμικρό να προσάψω στον Μπρένταν Ρότζερς. Η φετινή απότομη προσγείωση μετά την περυσινή εκτόξευση, οι κακές μεταγραφικές επιλογές του καλοκαιριού, ο ...Μάριο Μπαλοτέλι, σαφέστατα χρεώνονται κατά κύριο λόγο στον τεχνικό της Λίβερπουλ. Ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω στο αγωνιστικό του όραμα, του δίνω το ελαφρυντικό της απειρίας στη διαχείριση ενός τόσο μεγάλου μπάτζετ καθώς και στις απαιτήσεις που δημιούργησε μόνος στον εαυτό του, μετά την... παρά ένα γλίστρημα στέψη των Κόκκινων με τον τίτλο της Premier League.

Θέλω να πω με λίγα λόγια παρά τα όποια λάθη του και τις όποιες αδυναμίες του, για εμένα ο Ρότζερς παραμένει ο άνθρωπος που εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα οδηγήσει τη Λίβερπουλ στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ή τουλάχιστον το πίστευα. Η ήττα στο Μπερναμπέου με 1-0 από την σούπερ φορμαρισμένη Ρεάλ Μαδρίτης δεν αποτελεί φυσικά ντροπή. Ντροπή αποτελεί η διαχείριση του Ρότζερς!

Μετά από δυο - τρία χρόνια μετριότητας, η Λίβερπουλ, χάρη στη δουλειά του Ρότζερς επέστρεψε εκεί που ανήκει: Στο Champions League. Είναι αδιανόητο λοιπόν για ένα κλαμπ αυτού του μεγέθους, να πηγαίνει στην πιο λαμπερή σκηνή της Ευρώπης, κόντρα στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης τη δεδομένη στιγμή και αντί να βρει κίνητρο από όλα αυτά, να επιλέγει να... ξεκουράσει παίκτες. Αδιανόητο!

Μιζέρια και πισωγύρισμα!

Δεν πρόκειται για ρεαλισμό, rotation και άλλα τέτοια κυνικά και χιλιοειπωμένα. Πρόκειται για μιζέρια και πισωγύρισμα. Όχι μονάχα επειδή η Λίβερπουλ δεν μπορεί, βάση της ιστορίας της, να θεωρεί κανένα ματς εκ των προτέρων χαμένο (όπως ξεκάθαρα έδειξε ότι θεωρούσε το συγκεκριμένο ο Ρότζερς). Αλλά κυρίως επειδή διότι με τέτοιες ενέργειες, η Λίβερπουλ ακυρώνει τον εαυτό της. Το DNA της. Στην υψηλότερη δυνατή πρόκληση που θα της τύχει φέτος, ο προπονητής της αντί να βάλει ότι καλύτερο διαθέτει, προτίμησε την έξοδο κινδύνου. Ήδη ο Ρότζερς έγινε αντικείμενο σκληρής κριτικής στο Νησί για την απόφαση του. Δικαίως.

Ακόμα κι αν τελικά η Λίβερπουλ συνέλθει στη συνέχεια της σεζόν, το σφάλμα του Ιρλανδού θα μείνει ως στίγμα στη θητεία του στο "Ανφιλντ". Και ως ένα ανησυχητικό δείγμα ότι η πίεση της μέτριας φετινής πορείας έχει αρχίσει να θολώνει επικίνδυνα την κρίση του.

Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα εκλάβετε ως το παράπονο ενός πληγωμένου οπαδού. Ή ως ένα μεγάλο πρόλογο για το ματς του ΠΑΟΚ με την Φιορεντίνα. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών περιγράφει μια χαλαρή διάθεση, του στιλ "εμάς ο Παναθηναϊκός μας ενδιαφέρει, όχι η Ευρώπη". Ελπίζω ότι ο Άγγελος Αναστασιάδης και οι παίκτες του δεν έχουν μπει σε τέτοια μονοπάτια σκέψης.

Η Ευρώπη, το Europa League έχουν χαρίσει στον ΠΑΟΚ ανάσες καθαρού αέρα τα προηγούμενα χρόνια. Θεωρώ ανεπίτρεπτο λοιπόν να μπει ο "Δικέφαλος" σε μια διαδικασία σνομπαρίσματος. Ναι, το ρόστερ του έχει ελλείψεις και οι συνεχείς αγώνες δημιουργούν κόπωση και τραυματισμούς που ίσως κοστίσουν στο πρωτάθλημα. Ακόμα περισσότερο όμως ενδέχεται να κοστίσει η πιθανότητα να μπει στο μυαλό το ποδοσφαιριστών ότι δεν τρέχει και τίποτα να μην τα δώσουν όλα σε κάποιες αναμετρήσεις. Μια νέα ομάδα που χτίζει χαρακτήρα πρωταθλητισμού, δεν διαλέγει παιχνίδια. Τα παίζει όλα στο κόκκινο και όπου βγει. Κυρίως, μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη, δεν μπορεί να βλέπει ως αγγαρεία ένα παιχνίδι με την Φιορεντίνα στην Ιταλία. Σαν ευκαιρία για να ευχαριστηθεί ποδόσφαιρο και γιατί όχι, να λάμψει οφείλει να το βλέπει...

Διαβάστε ακόμη

Αναστασιάδης: "Σαν να είναι το τελευταίο"