Το κράξιμο στην Εθνική είναι υγεία!

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για την θεμιτή κριτική στην εθνική και τις απολαυστικές κακίες που αποτελούν ένα από τα πιο αγαπημένα χόμπι των ποδοσφαιρόφιλων παγκοσμίως.

14 ΜΑΪ 2014

Η πιο διαδεδομένη δουλειά στον κόσμο: Εθνικός εκλέκτορας. Εσείς τώρα ίσως να νομίζετε ότι υπάρχουν μερικές εκατοντάδες, όσες και οι Εθνικές της FIFA. Στην πραγματικότητα όμως μιλάμε για εκατομμύρια. Ειδικά όταν πλησιάζουν διοργανώσεις όπως το Μουντιάλ και ανακοινώνονται η μία αποστολή μετά την άλλη, όλοι (ή σχεδόν όλοι) σε όλο (ή σχεδόν όλο) τον κόσμο μετατρέπονται αυτομάτως σε εκλέκτορες και φτιάχνουν τη δική τους ομάδα: Γιατί πήρε εκείνον και όχι τον άλλο, μα καλά είναι δυνατόν να άφησε εκτός αυτόν, που είναι ο Άκης Ζήκος κ.ο.κ.

Απολαυστικές κακίες

Η κριτική στους ομοσπονδιακούς προπονητές αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα χόμπι των ποδοσφαιρόφιλων παγκοσμίως και ταυτόχρονα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αφήσουν ελεύθερη - έως ανεξέλεγκτη - την «κακία» τους οι δημοσιογράφοι. Συμβαίνει το εξής: Το κράξιμο στους συλλόγους έχει πάντα «σκοπέλους». Όχι μονάχα στην Ελλάδα, γενικώς. Το κράξιμο στην Εθνική αντιθέτως, είναι εύκολο και διασκεδαστικό. Τολμώ να πω ότι ορισμένα από τα καλύτερα αθλητικά κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ αφορούν την Εθνική Αγγλίας μετά από μεγάλες αποτυχίες. Ειδικά για τους Άγγλους, η αποδόμηση του αντιπροσωπευτικού τους συγκροτήματος έχει εξελιχθεί σε επιστήμη. Όταν δε την αναλαμβάνουν δηλητηριώδες πένες με ταλέντο στον (αυτο)σαρκασμό των τσιμεντένιων πεποιθήσεων του βρετανικού ποδοσφαίρου, τότε το αποτέλεσμα είναι τόσο διασκεδαστικό όσο και η ταινία «Mike Basset: England Manager» ή το βιβλίο «Fever Pitch» (αν σας έχουν διαφύγει, αναζητήστε τα αμφότερα).

Εθνικό φρόνημα

Όλα τα παραπάνω εντούτοις, στη χώρα μας λειτουργούν αντίθετα. Μπορείς ή μάλλον επιβάλλεται να κράζεις μέχρι τελικής πτώσεως τους συλλόγους (τους «αντιπάλους» συλλόγους κυρίως, όταν είσαι δημοσιογράφος – οπαδογράφος) αλλά αν κράξεις την Εθνική, αντιμετωπίζεσαι περίπου σαν μειοδότης. Ειδικά από το 2004 κι έπειτα, κάθε κακή κουβέντα σε καθιστά αυτομάτως ένα ποταπό, αχάριστο σκουπίδι που αντί να εκτιμά όσα έχει προσφέρει στην Ελλάδα η συγκεκριμένη ομάδα, έχει και απαιτήσεις από πάνω (όπου απαίτηση, η εξωφρενική προσδοκία να παίξουμε και λίγη μπαλίτσα ρε αδελφέ...).

Ο Σάντος και οι κλήσεις

Προσωπικά, το έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν, δεν πρόκειται να δω ποτέ την Εθνική ως κάτι σημαντικότερο από ότι είναι: Μια ομάδα δηλαδή που μας αντιπροσωπεύει ποδοσφαιρικά. Δεν θα λύσει το Κυπριακό ή το Μακεδονικό, δεν θα αυξήσει τους μισθούς, δεν θα εξαφανίσει την κρίση. Θα μας χαρίσει μερικά χαμόγελα και κάμποσες ξένοιαστες βραδιές και αυτό είναι υπεραρκετό. Η προσωπική μου εθνική υπερηφάνεια δεν εξαρτάται από τον Καραγκούνη ή τον Κατσουράνη. Έτσι μπορώ να κράζω ελεύθερα. Δεν το κάνω εξ΄επιτούτου. Δεν θα κράξω για να κράξω (αυτό θα ήταν κακεντρέχεια). Αλλά δεν έχω πρόβλημα να ομολογήσω ότι το διασκεδάζω και λίγο παραπάνω. Κυρίως επειδή τον υπόλοιπο χρόνο, ο ζόφος της Σούπερ Λίγκας σε υποχρεώνει να γράφεις κείμενα σκοτεινά, βαριά και καταγγελτικά. Και η γενικότερη συζήτηση που ακολουθεί με τα σχόλια από κάτω είναι εξίσου καταθλιπτική.

Με πιο απλά λόγια, όταν έχεις περάσει μια χρονιά με αντεγκλήσεις για τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη, τον Αλαφούζο, η κριτική στην Εθνική αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Περιμένω λοιπόν πώς και πώς τις επίσημες κλήσεις του Φερνάντο Σάντος για να ξεκινήσω. Κι αν έχουν πέσει μέσα οι Ιταλοί και οι Περουβιανοί στην προεπιλογή που δημοσίευσαν ήδη, τότε σόρι κιόλας, αλλά που είναι ο Κλάους ρε παιδιά; Και που τον θυμήθηκες τον Νίνη ρε Φερνάντο; Και τον Αβραάμ; Δηλαδή, αλήθεια;