Μία "αγροτική" χρονιά με δύο συμπεράσματα

Η απάντηση στην ερώτηση σχετικά με το αν η ΑΕΚ κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς έκανε κάτι παραπάνω, πέραν της μαθηματικής εξασφάλισης της ανόδου στη Β' Εθνική, είναι όχι. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να τοποθετηθούν οι βάσεις για τη δημιουργία του κορμού της ομάδας που θα τη στελεχώσει στα παραπάνω, δυσκολότερα σκαλοπάτια. Το επίπεδο του πρωταθλήματος ήταν πολύ χαμηλό και το κοντράστ της -χαώδους- διαφοράς επαγγελματικής Ένωσης απέναντι στους αντιπάλους της που παίζουν μπάλα από χόμπι, τεράστιο.

Ωστόσο η ΑΕΚ κατάφερε να κάνει μετά από χρόνια, έστω και στην πιο εύκολη αποστολή της Ιστορίας της, τα απολύτως απαραίτητα: Να πάρει την άνοδο, να προσπαθήσει να παίξει σωστό ποδόσφαιρο αποφεύγοντας το ρυθμό της κατηγορίας –ο οποίος την παρέσυρε ορισμένες φορές, γεγονός που δικαιολογημένα έφερε γκρίνια- και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να πάει κάποιος να τη δει στο γήπεδο χωρίς να... βγάλει σπυριά.

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα

Ειδικά το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία και αποτελεί το ένα από τα ελάχιστα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει η ΑΕΚ από τη σεζόν η οποία κρίθηκε μαθηματικά την Κυριακή στη Ριζούπολη: Για πρώτη φορά μετά το 1996, ο ΑΕΚτζής πέρναγε τα ποδοσφαιρικά του απογεύματα στο γήπεδο χωρίς να σκέφτεται για το τι μπορεί να πιστεύει ο δίπλα του. Για το αν συμπαθεί τον Ντέμη, αν είναι υπέρ του Μπάγεβιτς, κατά της... ENIC και για το αν θεωρεί ότι το ελικόπτερο του Βιντιάδη πέρασε πάνω από τη Φιλαδέλφεια ή την προσέγγισε μόνο μέχρι την Βαρυμπόμπη.

Ως οργανισμός η ΑΕΚ είχε συνηθίσει να ζει τα τελευταία χρόνια με γκρίνια και ένταση σε όλα. Στις γενικές συνελεύσεις της, στις καταλήψεις των γραφείων της, στις συζητήσεις των προέδρων της με τους ατζέντηδες –με τους τελευταίους να επιβάλλονται καμιά φορά, στις υποσχέσεις των διοικούντων προς τους ποδοσφαιριστές της, στην επικοινωνία με τον κόσμο της, στο γενικό ανάθεμα με τις λανθασμένες επιλογές της. Ακόμα και στην κόντρα ανάμεσα στους δημοσιογράφους της.

Ο πάτος φέρνει συνειδητοποίηση και το όραμα της κατασκευής του νέου γηπέδου γεφύρωσε τα χάσματα. Χρυσώνοντας ακόμα και το χάπι της Γ’ Εθνικής, όσο ντροπιαστική και αν είναι για την ΑΕΚ η συμμετοχή της στην κατηγορία που παίζουν παιδιά τα οποία το πρωί βγάζουν μεροκάματο και το απόγευμα όταν δεν είναι κουρασμένα προπονούνται. Ακόμα και το απόγευμα της Κυριακής στη μισογεμάτη Ριζούπολη με δύσκολες καιρικές συνθήκες, έβγαλε θετική αύρα. Και δεν ήταν η -ούτως ή άλλως- δεδομένη άνοδος. Αλλά το γενικότερο πακέτο. Το οποίο είναι ελκυστικό γιατί βλέπει ξανά να υπάρχει προοπτική.

Και το δεύτερο...

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι αγωνιστικό. Έχει να κάνει με το πιο σοβαρό στοίχημα που έβαλε η ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι: Με τον προπονητή της και με τη δουλειά που γίνεται στα Σπάτα. Σε ποσότητα και ποιότητα. Ποσότητα γιατί η ΑΕΚ το Πάσχα και τα Χριστούγεννα μαζί προπονήθηκε ασταμάτητα έχοντας πάρει συνολικά τέσσερις μέρες ρεπό. Ποιότητα γιατί σε ένα πρωτάθλημα που η ΑΕΚ έχει την υπεροχή σε όλα τα ματς, ήξερε –στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων- τι να κάνει τη μπάλα.

Ακόμα και αν δεν πήρε τις προσωπικές ενέργειες που ήθελε από τους έμπειρους ποδοσφαιριστές της όταν τα έβρισκε σκούρα είχε πάντα υπομονή. Κυκλοφορούσε την μπάλα σωστά, προσπαθούσε να αναπτυχθεί από τα πλάγια και ήταν ορθόδοξη στο παιχνίδι της. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από δουλειά. Του προπονητή. Ο οποίος έχει κριθεί σε επίπεδο επικοινωνίας, δηλώσεων και ήρθε αρκετές φορές αντιμέτωπος με την γκρίνια λόγω του –αποδεδειγμένου- προβλήματος στην τελική προσπάθεια. Με την ΑΕΚ να κάνει καμιά 30αριά τελικές, όπως π.χ. την Κυριακή στη Ριζούπολη.

Διαβάστε ακόμα:

Κηφισιά - ΑΕΚ 0-2

Μελισσανίδης: "Γήπεδο θα γίνει όπως τα έχουμε πει"

Δέλλας: "Στόχος να δούμε όλα τα παιδιά"