Φέρτε τους τον Ομπράντοβιτς!

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για την παρουσία του Ολυμπιακού στο Μιλάνο, τη νίκη του και τη σημασία της ενόψει της συνέχειας.

07 ΜΑΡ 2015

Αυτό που διαχρονικά ξεχωρίζει μία πολύ καλή, από μία winner και πρωταθλήτρια ομάδα είναι το στιλ με το οποίο αυτή φτάνει στις νίκες. Αν και στο Μιλάνο θα έλεγε κανείς ότι αρκούσαν και πέντε κενές, από σώματα, κόκκινες φανέλες για να επικρατήσει ο Ολυμπιακός, η αύρα που συνόδευσε την επιτυχία ήταν τέτοια που αν μην τι άλλο χαρίζει αισιοδοξία για τη δύσκολη συνέχεια.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε πραγματικά πολύ καλά. Πιο σωστά, έπαιξε οργανωμένα, με σχέδιο, μυαλό και στόχευση. Την τακτική του την υπηρέτησε αρκούντως αποτελεσματικά, αποκάλυψε με τον πιο πειστικό τρόπο κάθε αδυναμία της Μιλάνο, ειδικά στην άμυνα, πήρε σκορ σχεδόν από όλους τους παίκτες του και είχε τις απαντήσεις σε κάθε πρόβλημα που του έβαλαν οι γηπεδούχοι. Ακόμα όμως και αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου θα εντόπιζε τον τρόπο εκείνο που θα της επέτρεπε να φύγει από το γήπεδο με το ροζ φύλλο της νίκης.

Η μεγαλύτερη προίκα

Τούτη είναι και η μεγαλύτερη προίκα που έχει χαρίσει στην ομάδα του μετά την έλευσή του ο Ελληνας κόουτς. Χωρίς να διαθέτει ρόστερ που να τρομάζει και με το μπάτζετ να κινείται σε επίπεδα πολύ πιο χαμηλά από αυτά της ΤΣΣΚΑ και της Φενέρμπαχτσε ο Ολυμπιακός δίνει την αίσθηση του άτρωτου, της ομάδας που δεν μπορεί να χτυπηθεί παρά μόνο από τον κακό της εαυτό. Ηταν εκπληκτικό να βλέπει κανείς το πως αντιδρούσαν οι Πειραιώτες κάθε φορά που οι Ιταλοί έκαναν την απόπειρα να πλησιάσουν στο σκορ. Κάθε φορά η απάντηση ήταν αποστομωτική και δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες.

Για να λέμε πάντως και του στραβού το δίκιο, ο Ολυμπιακός δεν νίκησε κανένα μεγαθήριο. Η Μιλάνο του Λούκα Μπιάνκι θύμιζε ομάδα που σχηματίστηκε μόλις πριν από μερικές ημέρες για να παίξει σε καμπ σαν και αυτά του καλοκαιριού στα οποία οι προπονητές πασχίζουν να εντοπίσουν λαβράκια. Ο καθείς για την πάρτη του και τα στατιστικά του, επιθέσεις μετά από μία, το πολύ δύο, πάσες, ντρίπλα μέχρι θανάτου από τον κάθε παίκτη που έπαιρνε την μπάλα στην επίθεση. Οι άνθρωποι βίασαν κάθε αρχή του σύγχρονου μπάσκετ κάτι που αποτυπώθηκε με ... μαθηματική ευλάβεια και στη στατιστική. Μιλάνο 11 ασίστ, Ολυμπιακός 22.

Η έκπληξη με Παπαπέτρου

Το πέρασμα από την Λομβαρδία έκρυβε βέβαια και μία πολύ ευχάριστη έκπληξη για τους “ερυθρόλευκους”. Ο σούπερ άτυχος της εφετινής σεζόν, Ιωάννης Παπαπέτρου πήρε το βάπτισμα του πυρός σε επίσημα ματς για πρώτη φορά μετά το σοβαρό του τραυματισμό τον Σεπτέμβριο και στο (λίγο) χρόνο που του έδωσε ο προπονητής του έδειξε ότι αν μην τι άλλο διψά για μπάσκετ. Λίγα δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο παρκέ έπιασε την μπάλα και ατρόμητος την μπουμπούνισε για τρεις ενώ αργότερα έβαλε το κορμί του στη φωτιά σε όλες τις μάχες με τους αντιπάλους ψηλούς. Κόχλαζε το αίμα του, φαινόταν από το βλέμμα αυτού του παιδιού που πάλευε και παλεύει πρώτα από όλα με την κακοδαιμονία του. Μεγάλο ατού για την ομάδα του η επιστροφή του.

Στο καλεντάρι πλέον αχνοφαίνεται η μεγάλη μάχη με τη Φενέρμπαχτσε την επόμενη Παρασκευή που μπορεί να κρίνει οριστικά την υπόθεση πλεονέκτημα έδρας. Αν ο Ολυμπιακός κόψει τον αέρα της φορμαρισμένης, εσχάτως, ομάδας του Ομπράντοβιτς, θα δημιουργήσει μαξιλαράκι ασφαλείας (διαφορά δύο νικών) και θα αποκτήσει την άνεση να περάσει ανώδυνα μία ήττα στα επόμενα παιχνίδια. Αν μην τι άλλο, οι Πειραιώτες δείχνουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν αφού ειδικά στο σπίτι τους δείχνουν ασυναγώνιστοι. Ετσι και αλλιώς οι κάννες του Σπανούλη παραμένουν καπνισμένες από την περσινή μάχη των δύο ομάδων στο ΣΕΦ όταν ο Λαρισαίος πυροβολούσε από παντού ρίχνοντας και κλεφτές ματιές στον πάγκο των Τούρκων. Οσο και αν δεν θέλει να το παραδεχθεί ο V-Span, η παρουσία του άσπονδου φίλου Ομπράντοβιτς του βάζει φτερά στα πόδια.