Γιατί ρε Γιώργο;

Η ποδοσφαιρική καριέρα του Γιώργου Γεωργιάδη (του Χαραλάμπους, για να μην ξεχνιόμαστε) είχε λάμψη που σχεδόν κάθε Ελληνας ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του 90 θα την ζήλευε. Ο εν λόγω έπαιξε σε Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, Ηρακλή και Ολυμπιακό (του ξέφυγε μόνο η ΑΕΚ), πήρε γεύση από την Πρέμιερ Λιγκ (παίζοντας μάλιστα στη Νιούκαστλ), είχε αρκετές συμμετοχές και στην Εθνική με την οποία έζησε το όνειρο της κατάκτησης του Euro του 2004.

Έφυγε γεμάτος παραστάσεις (από τα 599 επίσημα ματς!), ευτυχής, με την τροπαιοθήκη του γεμάτη τίτλους (με δικό του γκολ ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το μέχρι στιγμής τελευταίο Κύπελλό του, το 2003) και τον τραπεζικό του λογαριασμό φουσκωμένο με αρκετά εκατομμύρια καθώς ο "μπέμπης" πρόλαβε τη χρυσή εποχή των συμβολαίων στην Ελλάδα. Ακόμα και στα τελειώματά του αμειβόταν πλουσιοπάροχα. Δεν του έκανε κανείς χάρη, το κέρδισε με την αξία του και την ποδοσφαιρική ποιότητά του.

Μετά από αυτή τη λαμπρή ποδοσφαιρική καριέρα θα περίμενε κανείς ότι ο Γεωργιάδης θα ήταν στοιχειωδώς προσεκτικός στις επαγγελματικές επιλογές του από τη στιγμή που διάλεξε το δρόμο των πάγκων και της προπονητικής. Αντ' αυτού τι βλέπουμε; Εναν από τους καλύτερους Ελληνες παίκτες της τελευταίας 20ετίας να παίζει το ρόλο της χρυσής εφεδρείας στον ΠΑΟΚ.

Πραγματικά δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο να αναλαμβάνει προπονητής μεσούσης της σεζόν υπηρεσιακός στην ίδια ομάδα για τρεις συνεχόμενες σεζόν χωρίς καμία προοπτική να παραμείνει ως πρώτος στη συνέχεια. Η απόλυτη εξάρτησης στις βουλές του αφεντικού, η απόλυτη εθελοδουλεία, άνευ λόγου και αιτίας.

Ολα αυτά από έναν άνθρωπο ο οποίος, λογικά, δεν έχει τόσο μεγάλη ανάγκη τα χρήματα ούτε φυσικά έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Ούτε καν πιστοποιητικά ΠΑΟΚτζήδικων φρονημάτων έχει ανάγκη να δείξει αφού κατά το παρελθόν πρόσφερε τα μέγιστα ως ποδοσφαιριστής στο σύλλογο και αποθεώθηκε γι' αυτό από τον κόσμο.

Χρεώνεται τις αμαρτίες άλλων...

Είναι να αναρωτιέται κανείς ποιος είναι ο λόγος που ωθεί τον Γιώργο Γεωργιάδη κάθε χρόνο στην απόφαση να επιχειρεί να σώσει τις αγωνιστικές χρονιές του ΠΑΟΚ. Δεν παραδειγματίστηκε από την αποτυχία του τη σεζόν 2012-2013 όταν παρέλαβε την ομάδα ως πρώτη στην ειδική βαθμολογία των πλέι οφ και εν τέλει πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να την οδηγήσει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ (αυτοκτόνησε ο Ατρόμητος την τελευταία αγωνιστική).

Πέρυσι ανέλαβε σε διαφορετικό χρονικό σημείο (πιο νωρίς) και με τον ΠΑΟΚ να κυνηγά και το Κύπελλο. Προκρίθηκε στον τελικό όπου και έχασε τα αυγά και τα πασχάλια από τον Παναθηναϊκό του Αναστασίου και του Μπεργκ. Στο μεσοδιάστημα δεν δούλεψε πουθενά και πριν από λίγο καιρό, προς γενική κατάπληξη, είπε και πάλι το ναι στον Ιβάν Σαββίδη!

Αποκλείεται ένας τεχνικός με το δικό του ποδοσφαιρικό backround να μην διαθέτει φιλοδοξίες και ποδοσφαιρικό (επαγγελματικό) εγωισμό. Είναι φανερό ότι επιχειρεί να εκμεταλλευτεί, επιτέλους, την ευκαιρία και να πείσει το μεγαλομέτοχο ότι είναι ο άνθρωπος που μπορεί να οδηγήσει τον Δικέφαλο στην επιτυχία. Την ίδια ώρα όμως δεν αντιλαμβάνεται ότι χρεώνεται λάθη και κακούς σχεδιασμούς άλλων, παραλαμβάνει ένα σύνολο που συνήθως προέρχεται από εκκωφαντικές αποτυχίες και μπαίνει, συχνά αδίκως, στο στόχαστρο από κόσμο και Τύπο.

Τι έχει καταφέρει μ΄όλα αυτά ο "μπέμπης"; Να "κάψει" την προπονητική του καριέρα πριν καν αυτή ξεκινήσει, να βγάλει το τρένο του από τις ράγες πριν καν φτάσει στον πρώτο σταθμό. Οι μεγάλοι, αγαπητέ Γιώργο, γίνονται πραγματικά μεγάλοι και μέσα από τα όχι που λένε. Εσύ φαίνεται ότι φοβάσαι να αρνηθείς...

Διαβάστε ακόμη

Ο πανηγυρισμός-απάντηση του Ταυλαρίδη στην Τούμπα