Η ραψωδία του Μίτσελ

Επιστρέφοντας στην Αθήνα με την αυγουστιάτικη αύρα ακόμα στο δέρμα το προηγούμενο καλοκαίρι, οι κάτοικοι αυτής της πόλης που είχαν αφήσει πίσω τους την ποδοσφαιρική επικαιρότητα μάθαιναν ότι ο Μίτσελ ήταν υπ' ατμόν αφού ο Ολυμπιακός δεν είχε ικανοποιήσει με την απόδοσή του αφενός στα φιλικά και αφετέρου στο παιχνίδι της πρεμιέρας με την Καλλονή.

Εξι μήνες αργότερα, λίγο πριν την Καθαρά Δευτέρα και με το τριώδιο σε πλήρη εξέλιξη, πολύ θα θέλαμε να μάθουμε που βρίσκονται όλοι εκείνοι που χαρακτήρισαν περίπου άμπαλο τον Ισπανό τεχνικό. Μασκαράδες τώρα (το προστάζει και η εποχή) αλλά μασκαράδες και τότε που ζητούσαν την κεφαλή του Ιβηρα επί πίνακι.

Αν δεν το έχετε (έχουμε) καταλάβει, η νίκη ή μάλλον ο ιστορικός θρίαμβος του Ολυμπιακού επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν πρώτα απ' όλα μία πλήρη,ολική επικράτηση του Μίτσελ επί του συναδέλφου του, Ντέβιντ Μόγιες. Ο Ισπανός, κατά το κοινώς λεγόμενο, του πήρε και τα εσώρουχα (για να το γράψουμε κάπως πιο κομψά). Ο Ολυμπιακός αμυνόταν συνεχώς με τουλάχιστον πέντε παίκτες ΠΑΝΩ από τη σέντρα, πίεζε μέχρι να προκαλέσει ασφυξία τους αντιπάλους αμυντικούς (που είναι και κάποιας ηλικίας πλέον) και, το κυριότερο, ουδέποτε ένιωσε απειλή στη δική του άμυνα.

Αν όλα αυτά δεν συνιστούν ένα προσωπικό, προπονητικό θρίαμβο του Μίτσελ, τι ακριβώς ορίζεται ως νίκη προπονητή στο μάταιο τούτο ποδοσφαιρικό κόσμο; Μια χαψιά την έκανε ο Ολυμπιακός τη Γιουνάιτεντ, είχε τις τριπλάσιες τελικές, έναν παίκτη (τον αρτίστα Τσόρι) που μάγεψε κάθε αντίπαλο που αποπειράθηκε να τον μαρκάρει και πάθος που ξεχείλιζε από το στόμα, τα πόδια, τα χέρια και τα μάτια των παικτών του. Μάτια που λαμπύριζαν από τη θέληση για τη νίκη-υπέρβαση.

Βεβαίως, για να δούμε και την άλλη πλευρά του φεγγαριού, ο Ολυμπιακός βρήκε και τα έκανε. Και φυσικά πολύ καλώς έπραξε. Αυτή η Γιουνάιτεντ μέχρι της αυγής το πανικό (που λέει και το τραγούδι) να έπαιζε, γκολ δεν θα έβαζε. Οκ, είναι πολύ δύσκολο να διαδέχεται κανείς ένα μύθο όπως ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, αλλά dear David Moyes, δείξτε μας κάτι όπως θα έλεγε και ο Θέμης Καίσαρης. Να μας δείξει όμως τι; Τον Κλέβερλι που νόμιζε ότι πατούσε νάρκες στο γήπεδο, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο που βολόδερνε ή το ανύπαρκτο σχέδιο ανάπτυξης που ανάγκαζε τον Ρούνεϊ να παίζει αμυντικό χαφ για να παίρνει την πρώτη μπάλα για να φτιάχνει παιχνίδι; Ρητορικά, βεβαίως, τα ερωτήματα για έναν προπονητή που έχασε τα αυγά και τα πασχάλια.

Ο Ολυμπιακός άλλαξε τα δεδομένα σε ότι αφορά τις πιθανότητες πρόκρισης και θα ταξιδέψει στο μουντό Μάντσεστερ στα μέση του Μάρτη με τον τίτλο του φαβορί. Δεν είναι υπερβολικό. Με βάση την εικόνα των δύο ομάδων στο χορτάρι και με το σκορ που διαμορφώθηκε, οι "ερυθρόλευκοι" φορούν με την αξία τους το ένδυμα της ομάδας που έχει το momentum. Φυσικά το βάρος της φανέλας της Γιουνάιτεντ αλλά και το δέος που δημιουργεί πάντα το "Oλντ Τράφορντ" δεν είναι στοιχεία που μπορεί κανείς να προσπεράσει με ευκολία αλλά οι φανέλες και τα γήπεδα σπρώχνουν μία ομάδα μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Στη συνέχεια αναλαμβάνουν οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές. Και με τον Σαβιόλα, πρώτα ο Θεός υγιή, τι διάολο να φοβηθεί ο Ολυμπιακός στην Αγγλία από αυτήν τη Γιουνάιτεντ;