Να σταματήσει η κουβέντα για την ψαλίδα

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για τον τελικό του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας και συμβουλεύει όποιον πιστεύει ότι η ψαλίδα μεταξύ του αμερικανικού και του ευρωπαικού μπάσκετ έχει κλείσει να δει το DVD του ματς ΗΠΑ - Σερβία.

15 ΣΕΠ 2014

Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας ανοίξει συζήτηση και θα επιχειρήσει να σας πείσει ότι η ψαλίδα μεταξύ του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει κλείσει, κάντε το εξής απλό. Χαρίστε του τοDVDτου τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Δεχόμαστε φυσικά ότι η νεανική Σερβία του Σάσα Τζόρζεβιτς δεν εκφράζει το σύνολο του μπάσκετ στη Γηραιά Ηπειρο αλλά μήπως η ομάδα που παρέταξε στην Ισπανία ο Μάικ Σιζέφσκι αντιπροσωπεύει πλήρως την ποιότητα και την κλάση που χαρακτηρίζει το επαγγελματικό μπάσκετ στις ΗΠΑ; Οχι, δα.

Οι Αμερικανοί μπήκαν στο αεροπλάνο για την Ιβηρική Χερσόνησο χωρίς τους Τζέιμς, Αντονι, Πολ, Ουέιντ, Μπος, Ρόντο, Χάουαρντ...κτλ. Να αναφέρουμε και άλλους απόντες δεν έχει νόημα, αυτό που θέλουμε να πούμε το καταλάβατε. Με τους αναπληρωματικούς τους ήρθαν οι άνθρωποι και έβγαλαν τη γλώσσα τους σε όλον τον υπόλοιπο μπασκετικό πλανήτη.

Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι το γεγονός του απόλυτου θριάμβου αυτό καθ'αυτό αλλά ο λόγος που αυτό συνέβη. Η απάντηση, κατά την ταπεινή μας, άποψη είναι απλή. Οι Αμερικανοί, εκτός από το ότι διαθέτουν αστείρευτη πηγή ταλέντου σχεδόν σε κάθε γειτονιά της χώρας τους, δεν ζαλίζουν τους παίκτες στις μικρές ηλικίες με συστήματα, τακτικές και τα υπόλοιπα αγαπημένα χούγια των προπονητών στην Ευρώπη.

Οι νέοι παίκτες μαθαίνουν πρώτα τα πολύ βασικά, αλλά τα μαθαίνουν καλά. Ντρίμπλα, έλεγχο της μπάλας, σουτ, πάσα. Αν παρακολουθήσατε τον τελικό, αυτά ακριβώς τα στοιχεία χάρισαν στις ΗΠΑ την τεράστια, σε μέγεθος, νίκη. Οι Χάρντεν, Ιρβινγκ και σία σούταραν καλά, έτρεχαν το γήπεδο, δεν έκαναν λάθη, εκμεταλλεύονταν άριστα τα πλούσια αθλητικά προσόντα που τους χάρισε η φύση. Και έτσι επικράτησαν ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ των αντιπάλων τους.

Προς θεού, δεν επιθυμούμε να υποτιμήσουμε το ρόλο της τακτικής και των προπονητών στο μπάσκετ, ούτε καν οι Αμερικανοί δεν το κάνουν. Ισχυριζόμαστε όμως ότι τα μυστικά κρύβονται συνήθως στα απλά πράγματα, ότι ένας μπασκετμπολίστας είναι πρώτα αθλητής και μετά...ηλεκτρονικός υπολογιστής που μπορεί να αφομοιώνει τις δεκάδες τωνplaysκαι των συστημάτων των κόουτς. Πηδάς ψηλότερα, τρέχεις πιο γρήγορα, σουτάρεις καλύτερα, είσαι σοβαρός, νικάς.

Ολα τα παραπάνω φυσικά ουδόλως μειώνουν το κατόρθωμα της Σερβίας να φτάσει στον τελικό της Μαδρίτης. Το γράψαμε και την Κυριακή ότι η ομάδα του Τζόρτζεβιτς είναι η πιο επιτυχημένη του τουρνουά διότι ήρθε στην ισπανική πρωτεύουσα με στόχους ταπεινούς και έφτασε δικαιότατα στην κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου σφυρηλατώντας ταυτόχρονα και μία νέα γενιά παικτών. Το χρυσό, άρα, πηγαίνει στους Σέρβους για την προσπάθεια και την πρόοδό τους και στους Αμερικανούς μένει η πρωτιά, τέταρτη συνεχή σε μεγάλη διοργάνωση μετά την ήττα τους από την Εθνική Ελλάδας στην Ιαπωνία το 2006.

ΥΓ: Αποδείχθηκε περίτρανα ότι κανένας κλεφτοπόλεμος και κανένα ευρωπαϊκό μπασκετικό τρικ δεν μπορεί να σταματήσει τους Αμερικανούς. Οποτε ηττήθηκαν, ηττήθηκαν γιατί ο αντίπαλος έπαιξε καλύτερα στο δικό τους στιλ. Η Ελλάδα,τουλάχιστον, αυτό έκανε στη Σαϊτάμα. Τους λιάνισε στο πικ εν ρολ, στην ταχύτητα και στο σουτ και έτσι έφερε στο φως τις όποιες αδυναμίες τους. Το να προσπαθείς να τους επιβάλλεις ένα διαφορετικό τέμπο, είναι τσάμπα κόπος και χάσιμο χρόνου. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση ενόψει της Ολυμπιάδας του Ρίο.