Χρήστος Αραβίδης: από τη Δράμα στη... δόξα

Ο άνθρωπος που σκόραρε για την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη έπαιζε δυόμιση χρόνια πριν στη Δόξα και η καριέρα του έδειχνε να παίρνει την κατιούσα. Ο Χρήστος Αραβίδης όχι μόνο στάθηκε όρθιος αλλά κατάφερε να κάνει την ολική επαναφορά. Γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος.

12 ΦΕΒ 2015

Το καλοκαίρι του 2012 ο Χρήστος Αραβίδης αναζητούσε εναγωνίως τον επόμενο σταθμό της καριέρας του μετά από ένα μέτριο πέρασμα από τη Δόξα. Του τηλεφώνησαν από τον Πανιώνιο και χωρίς ο ίδιος να είναι και τυπικά ελεύθερος ανέβηκε στο Απήλιον για να προπονηθεί.

Ο γράφων έμαθε την είδηση μάλλον από σπόντα. Την έγραψε, ως όφειλε, και στο site κατέλαβε ένα πολύ μικρό χώρο στα χαμηλά της σελίδας παρά το γεγονός ότι το θέμα ήταν αποκλειστικό. "Προπονήσεις με τον Πανιώνιο ο Αραβίδης". Δεν ασχολήθηκε κανείς εκτός από τους φίλους του Ιστορικού.

Δυόμιση χρόνια αργότερα, ο Ελληνας επιθετικός, σαφώς όχι ο πιο προικισμένος τεχνικά ποδοσφαιριστής της χώρας, σφράγισε με την απόδοσή του τη μοίρα του πρώτου ντέρμπι της ΑΕΚ μετά τον υποβιβασμό της. Μία διαδρομή περίπου 30 και πλέον μηνών από την αφάνεια στην καταξίωση που δείχνει δύο πράγματα. Αφενός ότι ο Αραβίδης δούλεψε σαν σκύλος για να επανέλθει στον αφρό και αφετέρου ότι στην ΑΕΚ το... βασανίζουν το πράγμα με τους ποδοσφαιριστές τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βελτίωση του Ελληνα φορ οφείλεται και στη δουλειά που έκανε δύο χρόνια στον Πανιώνιο, στο ότι ανέλαβε ευθύνες που ίσως δεν είχε στο πρώτο κομμάτι της καριέρας του και στο ότι ατσαλώθηκε μέσα από τις τραγικές δυσκολίες του Ιστορικού.

Στην ΑΕΚ όμως ο άνθρωπος του ντέρμπι έγινε άλλος άνθρωπος ποδοσφαιρικά. Παίκτης που μπορεί πλέον να παίξει με την μπάλα, να την κρατήσει, να πασάρει αποτελεσματικά, να απασχολήσει τα στόπερ, να συμμετέχει ισότιμα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού της ομάδας. Δεν έγινε βέβαια Κριστιάνο Ρονάλντο αλλά με τη δουλειά του και την μαγκιά του καθιστά απαραίτητο τον εαυτό του στην ΑΕΚ της Football league αλλά και ισχυρό υποψήφιο για την Ενωση της Superleague.

Ολα τα παραπάνω βέβαια αποτελούν και παράσημο για τον Τραϊνό Δέλλα και τους συνεργάτες του. Σε μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, έστω και σε πιο χαμηλή κατηγορία, δεν είναι εύκολο για έναν προπονητή να συνδυάσει την ομαδική δουλειά στην τακτική με την ατομική βελτίωση των ποδοσφαιριστών στα τεχνικά χαρακτηριστικά και όχι μόνο.

Στα Σπάτα δεν είμαστε αλλά από ότι φαίνεται ο Δέλλας και τα υπόλοιπα μέλη του προπονητικού τιμ της ΑΕΚ μπορούν και κρατούν δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Χωρίς να θυσιάζουν τη δουλειά που οφείλουν να κάνουν με το σύνολο, σπεύδουν να φροντίσουν και επί προσωπικού τον κάθε παίκτη τους ξεχωριστά. Στο τέλος της ημέρας όμως, ακόμα και έτσι, για την ομάδα σε τελική ανάλυση δουλεύουν και κοπιάζουν.

Η ΑΕΚ του Αραβίδη, του Μάνταλου, του Πλατέλλα, του Μπακάκη, του Λαμπρόπουλου, του Μπαρμπόσα, κοντολογίς η ΑΕΚ του Δέλλα βαδίζει σ' ένα δρόμο ασφαλείας και οράματος. Προφανώς τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να της εξασφαλίσει την πρόκριση, ωστόσο με την απόδοσή της η Ενωση κατέκτησε-πανάξια είναι η αλήθεια-το δικαίωμα να ονειρεύεται και να πιστεύει. Και στο κάτω-κάτω πόσο καλύτερη ήταν το 2011 όταν κατέκτησε τον τελευταίο της τίτλο;

Δείτε τα γκολ του ντέρμπι: