Τσίτα τα γκάζια για την Εθνική ομάδα!
Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για την Εθνική που καταφέρνει να παίξει μπάσκετ που αρέσει στο κοινό, χωρίς να αδιαφορεί για το αποτέλεσμα.
Το είχαμε μαράζι τα προηγούμενα χρόνια. Είχαμε τεράστιο ταλέντο, παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα και πλούσιες παραστάσεις αλλά ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν είχαμε παίξει μπάσκετ ποιοτικό και γρήγορο, μπάσκετ από αυτό που αρέσει στον κόσμο. Βολευτήκαμε βέβαια με τις τρομερές επιτυχίες και έτσι το μαράζι απλώς φώλιασε μέσα μας.
Έφτασε ο καιρός
Φαίνεται όμως ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να παίξουμε και μπάσκετ που αρέσει στον κοινό χωρίς φυσικά να αδιαφορούμε για το αποτέλεσμα. Και μάλιστα, κόντρα σ' έναν αντίπαλο που επιστράτευσε σχεδόν κάθε μέσο για να επικρατήσει και ο οποίος έπαιξε παιχνίδια μυαλού και ψυχολογίας.
Κόντρα στις Φιλιππίνες το run and gun έδωσε και πήρε. Αμυντικό ριμπάουντ, γρήγορη πρώτη πάσα, αιφνιδιασμός, καλάθι. Εγινε ουκ ολίγες φορές και το χαρήκαμε τόσο πολύ όσο φανταζόμαστε και εσείς. Δεν μας βοήθησε βέβαια ο γρήγορος ρυθμός να απαλλαχθούμε εύκολα από τους...ενοχλητικούς Φιλιππινέζους, έβαλε όμως τα θεμέλια της νίκης, θεμέλια που αποδείχθηκαν γερά και ανθεκτικά.
Αυτή είναι μία μεγάλη προίκα των δύο πρώτων αναμετρήσεων που απέφεραν δύο πολύ σημαντικές νίκες. Η Εθνική δείχνει να έχει αλλάξει νοοτροπία και αγωνιστική τακτική αφού βγήκε, επιτέλους, ο κόφτης από τη μηχανή. Μα γιατί να υπάρχει κόφτης ότι το όχημα μπορεί να κινηθεί σε υψηλές ταχύτητες; Πολύ σωστά έχει σκεφτεί ο Φώτης Κατσικάρης.
Υπάρχουν και θέματα προς συζήτηση
Προφανώς, υπάρχουν και θέματα προς συζήτηση αλλά και προβλήματα προς λύση. Το εξωτερικό σουτ δεν αποδείχθηκε το ίδιο αξιόπιστο όπως κόντρα στη Σενεγάλη, οι περιφερειακοί μας έδειξαν να διστάζουν σε κάποια σημεία και να υστερούν λίγο στην οργάνωση στο σετ παιχνίδι αλλά φυσικά μετά την 2η ημέρα του τουρνουά καμία ομάδα δεν έχει φτάσει στην τελειότητα, αυτό, δα, έλειπε.
Μπροστά υπάρχουν προκλήσεις στις οποίες πρέπει να απαντήσουμε με τρόπο ικανοποιητικό. Εν αρχή το παιχνίδι με το Πουέρτο Ρίκο το οποίο κόντρα στην Εθνική ομάδα θα επιχειρήσει να μείνει ζωντανό στη διοργάνωση. Η λογική λέει ότι χωρίς το λαβωμένο Αρόγιο, οι Πορτορικάνοι δεν θα μπορέσουν φανούν ιδιαίτερα απειλητικοί αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί και στην πράξη.
Με το πόδι στο γκάζι...
Το σίγουρο είναι ότι αν βάλουμε και πάλι το πόδι στο γκάζι εναντίον μίας ομάδας που διαθέτει πολύ βαριά και δυσκίνητα κορμιά, θα έχουμε κάνει το πρώτο σημαντικό βήμα για το τρία στα τρία. Αλίμονο πια αν ο καταραμένος κόφτης του παρελθόντος εμφανιστεί κόντρα στον 38χρονο και φανερά βραδύ Σαντιάγο και τους συμπαίκτες του.
ΥΓ1. Ήταν πολύ καλή είδηση για την Εθνική οι...τσαμπουκάδες του τέλους. Μία ομάδα ατσαλώνεται μέσα και από τέτοιες, όχι ιδιαίτερα ...ευγενείς διαδικασίες. Κανείς δεν νίκησε σεβόμενος απόλυτα τους νόμους του σαβουάρ βιβρ και των τρόπων της...υψηλής κοινωνίας. Και είναι αλήθεια ότι οι κατά τα άλλα συμπαθείς Φιλιπιννέζοι το παράκαναν ελαφρώς με την τραχύτητά τους. Τους συγχωρούμε πάντως, περασμένα ξεχασμένα.
ΥΓ2. Τα τεσσάρια φοβόμασταν πριν από το τουρνουά αλλά μέχρι στιγμής Πρίντεζης και Καϊμακόγλου είναι λίρα εκατό. Πάντα τέτοια.
