Ο Φραγκοφονούλης και ο Αγκωνίδης

Εχουμε το μπάσκετ όπου δύο ομάδες έχουν κερδίσει 9 από τα τελευταία 17 Φάιναλ Φορ. Εχουμε το μπάσκετ όπου οι τρεις τελευταίες Ευρωλίγκες έχουν έρθει στη χώρα μας. Παράλληλα, όμως, έχουμε το μπάσκετ όπου μπαίνουν σε μέτρο σύγκρισης ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη. Για ποιον έχουν ενδιαφερθεί οι περισσότερες ομάδες, ποιος είναι ηγέτης, ποιος έχει πάρει περισσότερους τίτλους κτλ. Αυτά είναι ωραία, έχουν γούστο, όταν γίνονται σε αθλητικές συζητήσεις, πόσο μάλλον ανάμεσα σε μπασκετικούς. Ασχετο αν γίνονται άνευ λόγου και αιτίας και μόνο για να ικανοποιηθεί το οπαδικό μας αίσθημα.

Οταν, όμως, περνάει στη συζήτηση η καφρίλα και ο Σπανούλης γίνεται Φραγκοφονούλης και ο Διαμαντίδης Αγκωνίδης, τότε καταλήγουμε σε ένα πρωτάθλημα που δεν ολοκληρώνεται στο παρκέ, αλλά στο πολεμικό μέτωπο των κερκίδων, όπου οι μεγαλομέτοχοι των δύο ΚΑΕ τσακώνονται σαν τα παιδιά του Δημοτικού και το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης -για το οποίο άλλες χώρες θα έδιναν ένα σκασμό λεφτά για να φέρουν στα γήπεδά τους, τους τελικούς- γίνεται... η αγαπημένη μας Super League.

Εφυγε ο Χάινς και για περίπου 10 μέρες ο μπασκετικός κόσμος αναλωνόταν στην απώλειά του και στο επικοινωνιακό πλήγμα του Ολυμπιακού. Ο Λάσμε έκανε τον δύσκολο μέχρι να πει το ναι και στον Παναθηναϊκό κόντευαν να τα βάψουν μαύρα. So fucking what, που λένε και στα Κάτω Πατήσια. Συγγνώμη, αλλά Χάινς και Λάσμε πιθανότατα βρίσκεις πιο εύκολα από το να βρεις αντικαταστάτες για τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη. Τα μοναστήρια να είναι καλά.

Ακόμα και η αυτού μεγαλειότης, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έφυγε και ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν διαλύθηκε, αλλά πήρε ένα από τα πιο εμφατικά πρωταθλήματα. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς αποχώρησε και ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν σκόρπισε, όπως πολλοί θα περίμεναν, αλλά απέδωσε θεαματικό μπάσκετ και πήρε δια περιπάτου την Ευρωλίγκα για δεύτερη σεζόν. Τον Πεδουλάκη είχε ο ένας, τον Μπαρτζώκα είχε ο άλλος. Τον Φραγκοφονούλη είχε ο ένας, τον Αγκωνίδη είχε ο άλλος.

Ετσι είναι. Δεν μας αξίζει το καλύτερο. Κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να το μειώσουμε, να εξαφανίσουμε την όποια αξία του, να το διώξουμε. Κόσμος που βρίζει και ειρωνεύεται ό,τι καλύτερο έχει στον ελληνικό αθλητισμό, δεν αξίζει να το έχει. Κόσμος που βρίζει μανάδες και γυναίκες παικτών που άλλες ομάδες στρώνουν εκατομμύρια για να τους αποκτήσουν, δεν πρέπει να τους έχει εδώ. Κόσμος που αντί να πει "ευχαριστώ" που η Ελλάδα είναι η ευρωπαϊκή δύναμη στο μπάσκετ -παρά το γεγονός πως το εγχώριο προϊόν είναι για τα σκουπίδια- ψάχνει να βρει το μειονέκτημα για να χτυπήσει τον αντίπαλο. "Για τον Σπανούλη ενδιαφέρθηκε η ΤΣΣΚΑ και η Μπαρτσελόνα, για τον Διαμαντίδη ουδείς", "ναι, αλλά ο Διαμαντίδης έχει κερδίσει τόσους τίτλους" και πάει λέγοντας.

Φταίμε και εμείς. Οι δημοσιογράφοι, ντε. Ουδέποτε αντιμετωπίσαμε τους "αιώνιους" όπως ακριβώς είναι: οι δύο μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και με τους παίκτες. Για εμάς είναι οι Ελληνες παίκτες που θα είναι έκπληξη να παραμείνουν στην Ελλάδα. Για τους έξω είναι οι παικταράδες που ουδέποτε θα αποκτήσουν. Δεν είναι επιτυχία του Ολυμπιακού που κράτησε τον Σπανούλη. Μην το παρουσιάζετε έτσι. Ο Σπανούλης, έμεινε, στον εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης. Τόσο απλά. Δεν απαρνήθηκε τη Μπαρτσελόνα και την ΤΣΣΚΑ για να παραμείνει στην Κωλοπετινίτσα. Έμεινε στον Ολυμπιακό που έχει πάρει σπίτι του την Ευρωλίγκα. Εγινε το αυτονόητο.

Και θα σας πω κάτι απλό, για επιμύθιο: το μπάσκετ αντιμετωπίζεται έτσι γιατί εισήλθαν σε αυτό οι ποδοσφαιρικοί (όπως εγώ, για παράδειγμα, με τούτο το σχόλιο). Αν για κάτι ζήλευα τους μπασκετικούς, είναι γιατί προστάτευαν το άθλημά τους. Από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο έχει αδικημένους και έχει χαθεί το ενδιαφέρον, λογικό είναι το μπάσκετ να τραβάει κόσμο. Οπως το μέλι τις μέλισσες. Και κάπως έτσι ο MVP της Ευρωλίγκας, Βασίλης Σπανούλης, έγινε Φραγκοφονούλης και ο ηγέτης του Παναθηναϊκού, Δημήτρης Διαμαντίδης, έγινε Αγκωνίδης.

Αλλά αυτοί φταίνε. Που μένουν Ελλάδα. Που μας κάνουν την τιμή και είναι εδώ. Που δεν αναζητούν ένα υγιές περιβάλλον εργασίας, με τελικούς σε γεμάτα γήπεδα, χωρίς αναπτήρες, κέρματα και ό,τι σκεφτούν να πετάξουν ο Ούννοι που κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες...

ΥΓ: Τεράστια επιτυχία του Μπαρτζώκα να κατακτήσει την Ευρωλίγκα και να διατηρήσει τον Ολυμπιακό στο θρόνο για δεύτερη σεζόν. Μεγάλη και η επιτυχία του Πεδουλάκη να διαδεχθεί τον Ομπράντοβιτς και να κατακτήσει το νταμπλ, επικρατώντας μάλιστα του πρωταθλητή Ευρώπης. Γι' αυτό, καλό θα ήταν να αφήσουν στην άκρη τις μικρότητες. Ο ένας δηλώνει ότι το πρωτάθλημα δεν παίχτηκε επί ίσοις όροις, ο άλλος ότι η επιτυχία του Παναθηναϊκού είναι μεγαλύτερη από αυτή του Ολυμπιακού. Με κάτι τέτοια μου έρχεται στο μυαλό το σκετσάκι των ΑΜΑΝ "μου 'φαγαν το μπιφτέκι μου..."