Για ποια "φανέλα" μου μιλάς;

Εν μέσω μεταγραφικού πυρετού, με την μεταπήδηση του Sebastian Vettel στα κόκκινα να είναι θέμα ωρών/ημερών και τον Fernando Alonso να ζυγίζει τις επιλογές του για το 2015, νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να απομυθοποιήσουμε τη δήθεν αγάπη, τη μούφα-πίστη των οδηγών σε μία ομάδα.

Ήταν 15 Ιανουαρίου του 2007, στην Πόλη Επιστημών και Τεχνών της Βαλένθια, όταν άκουγα στην παγωνιά τον Fernando Alonso να λέει σε όσους δίναμε «το παρών» στην πιο φαντασμαγορική παρουσίαση ομάδας F1 που έχει γίνει ποτέ, πως από μικρό παιδί ονειρευόταν να οδηγήσει για τη McLaren. Πως ήταν η ομάδα της καρδιάς του, το όνειρο κάθε οδηγού. Τρία χρόνια μετά, έλεγε ακριβώς τα ίδια μόνο που είχε αντικαταστήσει μία λέξη. Αντί για McLaren, έλεγε Ferrari.

Ο Ισπανός για «χ» και «ψ» λόγους που δεν χρειάζεται να αναμασήσουμε τώρα, έφυγε από τη McLaren και άφησε εκεί τον Lewis Hamilton. Το «παιδί» του Dennis, έναν οδηγό που κυριολεκτικά «μεγάλωσε» στη McLaren όντας υπό την ομπρέλα της από πιτσιρικάς. Από τα καρτ άρχισε να ανεβαίνει κατηγορίες και τελικά έφτασε μέχρι τον θρόνο του παγκόσμιου πρωταθλητή του 2008. Έγινε ηγέτης της και αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της.

Επειδή εδώ στην Ελλάδα ο κόσμος παθιάζεται και αν οι παίκτες φοράνε φανέλες ομάδων τότε μπορεί να τσακωθεί ακόμα και για το σκάκι, καταλαβαίνετε πως όταν έγραφα πως ο Hamilton ΔΕΝ θα οδηγεί μια ζωή για τη McLaren, πως αργά ή γρήγορα θα ΘΕΛΗΣΕΙ να φύγει και λοιπά σχετικά, ξεσπούσε πόλεμος. Παρά τα όσα άκουγα από τους φανατίλες «Lewis Gate 44» πως δήθεν είμαι προκατειλημμένος ενάντια στην ομάδα τους και πως «τα παίρνω» από τη Ferrari (που τέτοια τύχη;), ο χρόνος αποτέλεσε τον καλύτερο μου σύμμαχο. Η ώρα ήρθε, ο Lewis κούνησε μαντήλι και την έκανε για άλλες πολιτείες.

Ανάλογο δέσιμο είχε με τη Red Bull Racing o Sebastian Vettel. Τον έχω δει να κοκκινίζει δίπλα σε όμορφα paddock girls φορώντας ακόμα σιδεράκια, ήταν Red Bull Junior σε ηλικία που εγώ ακόμα πήγαινα γυμνάσιο και καβαλούσα ποδήλατο. Η αυστριακή εταιρεία τον έχει κάνει ότι είναι, με το αζημίωτο βεβαίως – της προσέφερε νίκες, τίτλους, την κορυφή του κόσμου (της F1). Πολλοί αφελώς πίστευαν πως αυτό θα τον κρατούσε για πάντα… «ταύρο» αλλά να που την Παρασκευή πριν το GP Ιαπωνίας την έριξε την κεραμίδα.

«Φεύγω…», ενημέρωσε πατώντας πάνω σε ρήτρα απόδοσης που περιελάμβανε το συμβόλαιό του. Η θέληση του να πάει κάποια στιγμή στη Ferrari ήταν γνωστή, αν και πρέπει να παραδεχτώ πως περίμενα να μετακομίσει στο Μαρανέλο μετά το τέλος του συμβολαίου του με τους πρωταθλητές - ένα χρόνο αργότερα δηλαδή. Ευχαρίστησε τη Red Bull για όσα του έχει προσφέρει, τόνισε πως ήθελε μία αλλαγή, μία νέα πρόκληση.

Από τον Alonso ξεκίνησα κι εκεί καταλήγω. Τα τελευταία πέντε χρόνια, για κάθε υπέρβαση που αναγκαζόταν να κάνει πίσω από το τιμόνι, χάριζε και μία ατάκα για το πόσο σπουδαία ομάδα είναι η Ferrari. Κάτι ανάλογο του «όσο με πληγώνεις, με πωρώνεις» δηλαδή. Η μεγάλη οικογένεια, το σπίτι του, «ο τελευταίος μου σταθμός και πες μου που να πάω μετά από εσένα» που τραγουδούσε πριν 16 χρόνια η Βίσση. Να όμως που βρήκε απάντηση στο τελευταίο ερώτημα και είναι ήδη με το ένα πόδι εκτός Μαρανέλο.

Γιατί για τους οδηγούς, όσο κι αν αυτό ξενερώνει τους tifosi κάθε ομάδας, δεν έχει σημασία η φανέλα. Το σημαντικότερο είναι να έχουν στη διάθεση τους ένα μονοθέσιο που να τους επιτρέπει να κερδίζουν και το «plan b» είναι να έχουν μία ομάδα που να τους πληρώνει τόσο καλά, ώστε να ανέχονται το να μην έχουν ένα μονοθέσιο που να κερδίζει. Ο Alonso κάνει υπομονή πέντε χρόνια. Πολλά δεν είναι βρε παιδιά; Και κάθε χρόνο, τα ίδια λάθη, τα ίδια αναπάντητα ερωτηματικά, τα ίδια ναυάγια, όσο κι αν η προσωπική του οδηγική ευφυΐα, τον έφερε μία ανάσα από τους τίτλους του 2010 και του 2012.

Στην περίπτωση του Vettel το «στις χαρές και στις λύπες μαζί…» δεν βρήκε εφαρμογή. Στην πρώτη κακή σεζόν, βρήκε το παραθυράκι στο συμβόλαιο και άφησε τη Red Bull στα κρύα του λουτρού. Διακρίνω όμως μία διαφορά στις δύο περιπτώσεις. Ο Alonso φεύγει με πιθανότερο προορισμό τη McLaren-Honda. Όχι επειδή ξέχασε όσα τον χώριζαν με τον Dennis, ούτε επειδή αγαπάει τόσο το σούσι που θέλει συνεργασία με Ιάπωνες. Βαρέθηκε στη Ferrari, δεν τον πείθει το πλάνο, έχει έρθει σε σύγκρουση και με συγκεκριμένα πρόσωπα και ρίχνει πίσω του μαύρη πέτρα. Αντίθετα ο Vettel φάνηκε να «χωνεύει» με κλάση τη φετινή ήττα, όχι μόνο από τη Mercedes αλλά και από τον Daniel Ricciardo. Δεν υπήρξε μπουρίνι πριν την καταιγίδα. Όταν όμως ενημερώθηκε από τους Ιταλούς ότι ο Alonso φεύγει άμεσα και πως επίσης άμεσα, θέλουν τον οδηγό που θα ηγηθεί της αντεπίθεσης, το πήρε απόφαση. Πάει στο Μαρανέλο, έχοντας κατά νου πως το 2015 δεν θα είναι εύκολο αλλά ακολουθώντας για μία ακόμα φορά πιστά τα βήματα του μέντορά του, Michael Schumacher, πάει να στήσει όλη τη Ferrari γύρω του. Αν πήγαινε το 2016, θα είχε χάσει πολύτιμο χρόνο. Δεν φεύγει τώρα εξαιτίας της Red Bull αλλά εξαιτίας του σωστού timing για το επόμενο βήμα.

Ο συναισθηματισμός είναι ωραίος αλλά όπως είναι κομματάκι δύσκολο κάθε ξένος που έρχεται στον Ολυμπιακό να πουλάει παραμύθι πως είχε αφίσα του Αναστόπουλου, το ίδιο δύσκολο είναι να υποστηρίξει ένας οδηγός πως τρέχει για… τη φανέλα. Τρέχουν για τους εαυτούς τους και μόνο. Τους αρέσει να θεοποιούνται, δένονται ενδεχομένως με τον κόσμο (στην περίπτωση της Ferrari) αλλά όταν όλα μπαίνουν στο ζύγι, κάθε απόφαση κρίνεται από τα προσωπικά θέλω. Τη φιλοδοξία ή το πορτοφόλι.

Όσο για τον κόσμο; Όσο μεγαλύτερο το πάθος, τόσο ασθενέστερη η μνήμη. Ο Alonso αποτελούσε το Νο1 εχθρό για τους Ιταλούς όταν κέρδιζε τους Schumacher/Ferrari, όμως απ’ όταν φόρεσε τα κόκκινα, έγινε ίνδαλμα, πατέρας, γιος και ηγέτης. Αν ο Vettel πάει στη Ferrari και την κάνει ξανά πρωταθλήτρια, θα αγαπηθεί το ίδιο έντονα. Να μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό…

Photos: Infiniti Red Bull Racing, Ferrari Media, Mercedes