Πρέπει πάντα να κερδίζει

Ο Ολυμπιακός είναι ασφαλώς η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, ασφαλώς και η απόστασή του από τις υπόλοιπες ομάδες μεγαλώνει αντί να μικραίνει. Από κανένα, ωστόσο, γραμμένο ή άγραφο ποδοσφαιρικό κανόνα δεν προκύπτει ότι η υπεροχή του υπερπρωταθλητή του εξασφαλίζει το δικαίωμα να κερδίζει τους πάντες και πάντα.

Στο βωμό του "είμαστε καλύτεροι" (άρα είτε έτσι είτε αλλιώς θα κερδίζαμε) έχουν θυσιαστεί τα απλά που κάνουν το ποδόσφαιρο όμορφο. Διότι ομορφιά είναι να χάσει ο μεγάλος έναν τίτλο από τον μικρότερο, υγιές είναι να του κόψει βαθμούς ακόμα και μέσα στο σπίτι του.

Την ομορφιά και την υγεία την έχουμε απωλέσει εδώ και καιρό. Ο ισχυρός δεν δίνει το δικαίωμα στον πιο αδύναμο να αρθρώσει στοιχειώδη αντίλογο, να κάνει αυτό που λέμε "έκπληξη". Ο Ολυμπιακός δεν θέλει να χάνει - αισθάνεται ότι απαγορεύεται. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αν δεν είχε περάσει και στο υποσυνείδητο όλων όσων ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο, από οποιοδήποτε πόστο κι αν το κάνουν.

Είναι δεδομένο ότι όλο αυτό το κλίμα που διαμορφώνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει επηρεάσει τους πάντες. Οι διαιτητές έχουν στο πίσω (και στο μπροστά) μέρος του μυαλού τους ότι ο ισχυρός -ο πανίσχυρος εν προκειμένω- πρέπει πάντα να κερδίζει. Το ίδιο και η πλειονότητα των δημοσιογράφων, οι οποίοι σπάνια τολμούν να πουν τι βλέπουν και ακόμη σπανιότερα να το γράψουν.

Στη σύγχρονη ποδοσφαιρική Ελλάδα πρέπει ή να είσαι Ολυμπιακός ή να είσαι εχθρός του Ολυμπιακού. Το να είσαι απλώς φίλος του ποδοσφαίρου ή φίλαθλος άλλης ομάδας βρε αδερφέ, δεν επιτρέπεται. Απαγορεύεται - συχνά δια ροπάλου.

Ακόμη και κάποιος που παρακολουθεί από απόσταση τα ποδοσφαιρικά πράγματα, αντιλαμβάνεται ότι αυτό είναι παθογένεια. Όσο ο ισχυρός "παίζει μόνος του" σε όλα τα επίπεδα της ποδοσφαιρικής ζωής, τόσο θα συντηρείται και θα θεριεύει το οπαδικό μίσος. Και τόσο, εν τέλει, θα ευνοούνται το σύστημα και οι υπηρέτες του.