Μη γίνει ο Παναθηναϊκός η χαρά του κάθε πικραμένου

Όταν κάποια στιγμή η διοίκηση του Παναθηναϊκού προχωρήσει με νηφαλιότητα στην αυτοκριτική της για την αγωνιστική περίοδο που ολοκληρώνεται, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι η δεύτερη αλλαγή προπονητή ήταν αυτή που απομάκρυνε την ομάδα από τα ευρωπαϊκά εισιτήρια.

Ήταν η λάθος κίνηση, τη λάθος στιγμή. Δεν αρκεί όμως από μόνη της να δικαιολογήσει την αποτυχία. Η μεγαλύτερη ζημιά, κατά την ταπεινή μου άποψη, έγινε το καλοκαίρι. Και απόρροια αυτής ήταν και το διαζύγιο με τον Ρότσα...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν από τις υπερφίαλες προβλέψεις για το εγχείρημα της “Παναθηναϊκής Συμμαχίας”. Τριάντα-σαράντα χιλιάδες μέλη, διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων ευρώ ως έσοδα από εγγραφές και εισιτήρια διαρκείας προέβλεπε μεταξύ άλλων το σχέδιο που είχαν παρουσιάσει στον Γιάννη Αλαφούζο και όλα αυτά στο μετριοπαθές σενάριο.

Γιατί υπήρχε και αισιόδοξο με ακόμη μεγαλύτερα νούμερα. Αυτό που δεν υπήρξε ήταν το “εφιαλτικό” για τους εμπνευστές του και κοντά στην πραγματικότητα για όλους μας τους υπόλοιπους...

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να πειστούν οι επικεφαλής του εγχειρήματος ότι η ομάδα έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει με όλα εκείνα τα συμβόλαια των 500+ εκατομμυρίων ευρώ που είχε στο μισθολόγιό της και να προσθέσει και ένα (που θα την ταλαιπωρήσει αρκετά ακόμη), αυτό του Κουίνσι. Κι όταν πια τον Σεπτέμβρη η θηλιά άρχισε να σφίγγει απελπιστικά γύρω από το καρύδι (το πάνω, όχι... τα κάτω του Φάμπρι), άρχισαν οι σκέψεις και κινήσεις πανικού.

Όπως-όπως απομακρύνσεις ποδοσφαιριστών, όσο-όσο λύσεις συμβολαίων κι ένα ατέλειωτο μπάχαλο από το διαρκές κλίμα αμφισβήτησης και ανασφάλειας στο προπονητήριο. Και κάπως έτσι ήρθε και το διαζύγιο με τον Ρότσα, που ως προπονητής δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να στηρίξει (για να στηριχτεί) τους παίκτες του, όσο τουλάχιστον παρέμεναν παίκτες του. Η διοίκηση θεώρησε ότι θα έπρεπε να σταθεί αρωγός στην προσπάθειά της να ξεφορτωθεί τα βαριά συμβόλαια, ο Ρότσα έβλεπε ότι οι διαπραγματεύσεις τραβούσαν σε μάκρος και οι παίκτες που ΘΑ έφευγαν (αν και όταν συμφωνούσαν) ήταν ακόμη εκεί και φτάσαμε στο μπαμ...

Ξαναλέω, ότι όταν πια με καθαρό μυαλό οι διοικούντες προχωρήσουν στον απολογισμό, δεν μπορεί να μην σταθούν στη συγκεκριμένη περίοδο. Είτε όμως συμβεί αυτό, είτε όχι, σημασία έχει να αξιοποιήσουν τα θετικά του αποκλεισμού. Γιατί η έξοδος στην Ευρώπη θα περιόριζε τουλάχιστον στο μισό τον διαθέσιμο χρόνο για προγραμματισμό, αναδιοργάνωση υλικού και αγωνιστική προετοιμασία.

Η άμεση ανακοίνωση τεχνικού διευθυντή και προπονητή, η γρήγορη μετάβαση στη φάση υλοποίησης του σχεδιασμού, που συνεπάγεται διαπραγματεύσεις με όσους θα πρέπει να αποχωρήσουν, διερεύνηση όσων θα μπορούσαν να ενισχύσουν το έμψυχο υλικό, είναι πράγματα που δεν μπορούν να περιμένουν και δεν έχουν λόγο να καθυστερήσουν.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει πάλι ο Παναθηναϊκός η χαρά του κάθε πικραμένου ατζέντη, που ονειρεύεται ενδιαφέρον, επαφές και προσύμφωνα για τους πελάτες του. Μπορεί οι Μαγιάδα και Βιάνα να μυρίζουν έντονα εποχή Βαρέλα, αλλά είναι κι αυτό ένα ερωτηματικό, το κατά πόσον δηλαδή παραμένει μέρος του σχεδιασμού ο άλλοτε αρχισκάουτερ και πολύ περισσότερο με τις αυξημένες αρμοδιότητες του παρελθόντος.

Με την ελπίδα ότι παραμένει προτεραιότητα το ελληνικό στοιχείο και θα δουν το φως του ήλιου και κάποια από τα παιδιά που ξεχώρισαν στο πλαίσιο της πάλαι ποτέ Golden Team, κλείνουμε το παρόν σημείωμα, αναμένοντας τις εξελίξεις.

Υ.Γ.: Α, κι επειδή είμαστε προ της προκήρυξης αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, ας περιμένουμε και την εμφάνιση επενδυτή. Μπορεί να μην είναι από τη Σαουδική Αραβία και να είναι από το Κατάρ. Μπορεί να μην έχει Τσάκα, αλλά να έχει επενδύσεις στην Ελλάδα. Μπορεί να έχει, μπορεί και να μην έχει και ολίγη από Βαρδινογιάννη. Λέω εγώ τώρα. Ας είμαστε προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο...