Έλα μωρέ, με τον Πλατανιά έπαιζαν...

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την ΑΕΚ και την πρεμιέρα της με τον Πλατανιά και τα όσα πέρασε ο κόσμος της τα τελευταία δύο χρόνια.

22 ΑΥΓ 2015

Ιντριγκαδόρικος ο τίτλος. Καμία σχέση με το κείμενο. Πριν αρχίσετε να κράζετε, κάντε τον κόπο να διαβάσετε παρακάτω. Είναι απλά τα πράγματα. Η συγκεκριμένη ατάκα ειπώθηκε από τα χείλη πολλών. Αντιπάλων και πιθανότατα -προσγειωμένων- ΑΕΚτζήδων. Κακώς, αν έγινε έτσι.

Ξέρετε πόσο μαρτυρικός ήταν ο αγώνας της ΑΕΚ το βράδυ του Σαββάτου; Πανηγυρικός, ναι. Η προσμονή τελείωσε και ο κόσμος άφησε πίσω του τα δύο εφιαλτικά χρόνια. Αλλά το βάρος ήταν δυσβάσταχτο. Η ΑΕΚ επέστρεφε στη Super League μπροστά στο κοινό της, κόντρα σε έναν θεωρητικά εύκολο αντίπαλο και με την πίεση της επανόδου να βαραίνει τις πλάτες των ποδοσφαιριστών. Οποιος λέει ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν εύκολο, τότε ζει σε άλλον κόσμο. Για ρωτήστε -για παράδειγμα- και τον Τζεμπούρ που έπαιξε υπό το βάρος να αποδείξει πολλά.

Μέχρι να γίνει το 1-0 ο κόσμος της ΑΕΚ συνέχισε να μετρά τις μέρες απουσίας από τη μεγάλη κατηγορία. Αυτές δεν τελείωσαν όταν άρχισε το παιχνίδι, αλλά όταν άνοιξε το σκορ ο Βάργκας. Τότε άδειασε ο οπαδός της ομάδας και κλείδωσε στο μπαούλο τις θύμησες από τα χωράφια της Γ' Εθνικής μέχρι τα "καταναγκαστικά έργα" στη Football League.

Είναι δύσκολο να είσαι οπαδός της ΑΕΚ. Θέλει κότσια. Δεν αντέχουν πολλοί όσα τράβηξε ο σύλλογος 853 μέρες. Ήταν 853 καρφιά στην καρδιά, στην αξιοπρέπεια και στην υπομονή. Δεν είναι εύκολο να περιμένεις υπομονετικά να έρθει το βράδυ της 22ας Αυγούστου για να απολαύσεις την αγαπημένη σου ομάδα να κάνει το αυτονόητο: να παίζει εκεί που ανήκει.

Όλα έσβησαν μονομιάς. Σαν ένας κακός εφιάλτης που ξυπνάς ιδρωμένος το βράδυ και χρειάζονται μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις αν αυτό ήταν αλήθεια ή ψέμα. Τα δύο χρόνια δεν θα διαγραφούν από το σκληρό δίσκο του μυαλού, πάντα θα υπάρχουν όταν θα έρθουν άσχημες στιγμές, πάντα θα υπάρχουν ως μονάδα μέτρησης.

Γι' αυτό σας λέω. Όποιος ξεστόμισε την ατάκα του τίτλου, πιθανόν δεν ξέρει τι σημαίνει ΑΕΚ, πόσο μάλλον αυτή των δύο τελευταίων ετών. Υπό άλλες συνθήκες, το συγκεκριμένο ματς θα ήταν "ακόμα μια μέρα στη δουλειά". Θα υπήρχε το αυτονόητο, ότι η ΑΕΚ πρέπει να κερδίσει τον Πλατανιά. Μόνο που το βράδυ του Σαββάτου οι "κιτρινόμαυροι" δεν είχαν αντίπαλο τους Χανιώτες. Έπαιζαν με το πρόσφατο παρελθόν, τη στενοχώρια που έγινε προσμονή και την προσμονή που έγινε λύτρωση. Στο βιβλίο της ιστορίας του ποδοσφαίρου, ο οπαδός της ΑΕΚ έχει πλέον το δικό του ξεχωριστό κεφάλαιο.

ΥΓ: Τα αγωνιστικά περνούν σε δεύτερη μοίρα, αλλά δείχνουν τα όσα ξέραμε. Η ΑΕΚ δυνατή στον άξονα -με κακή παρένθεση την αριστερή πλευρά του πρώτου μέρους- με παίκτες που έχουν την ποιότητα να κάνουν τη διαφορά και άμυνα που δύσκολα δέχεται φάσεις. Όλα αυτά, βέβαια, βάσει των όσων είδαμε κόντρα στον Πλατανιά. Τα δύσκολα έρχονται...