Μετά τον Διαμαντίδη, ποιος;

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να ξεκολλάς αφίσες από το δωμάτιό σου. Το πατρικό μου βρίσκεται σε μία φάση "αποσύνθεσης" και η διαδικασία του αδειάσματος ενός σπιτιού είναι από τις πλέον ψυχοφθόρες. Δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις που περνούν στην ιστορία, δεν είναι ότι "γράφεις" τον επίλογο μιας ζωής, είναι ότι "βάζεις στο μπαούλο" τη νιότη σου. Όπως σκίζεις τις αφίσες από το δωμάτιό σου, έτσι σκίζεις τις αναμνήσεις. Όπως δυσκολεύεσαι να ξεκολλήσεις το σελοτέιπ που έχει γίνει ένα με τον τοίχο μετά από τόσα χρόνια, έτσι δυσκολεύεσαι να απαγκιστρωθείς από τις θύμησες.

Μπήκα στο δωμάτιο και βρέθηκα αντιμέτωπος με τρία στιγμιότυπα της ζωής μου. Το ευρωπαϊκό στο Παρίσι, τον Βαζέχα και τον Σαραβάκο. Ένα "χρατς" ακούστηκε και η νιότη πήγε με όλα τα "υπάρχοντα" στον κάλαθο των αχρήστων. Η αναγκαία αλλαγή σελίδας, η ενηλικίωση που άργησε, η εφηβεία που έμεινε ξεχασμένη σε ένα άδειο δωμάτιο.

Σταματά όπως πρέπει κι όπως ο ίδιος θέλει

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό από το βράδυ της Παρασκευής και μετά, υπό τους ήχους του "μη σταματήσεις, αρχηγέ" που φώναζαν ρυθμικά οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Ο αποδέκτης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, συνέχισε ατάραχος να προθερμαίνεται. Το χαμόγελο στο άκουσμα του συνθήματος έμοιαζε σαν να απαντά "άσε να λένε...". Αυτός εκεί, αποφασισμένος για τον επίλογο που επέλεξε να γράψει στο χρονικό σημείο που ο ίδιος ήθελε. Όταν έπρεπε, όπως έπρεπε, αποφεύγοντας το "έτσι έπρεπε".

Τελευταία γίνεται ένας άτυπος "διαγωνισμός" του πιο δακρύβρεχτου σχολίου για τον "3D". Ίσως ενδόμυχα πολλοί να πιστεύουν ότι έτσι θα πειστεί και θα πάρει πίσω την απόφασή του, χαρίζοντας ακόμα μία χρονιά στο φιλοθεάμον κοινό. Ο ίδιος προετοιμάζει ήδη το επόμενο βήμα της ζωής του, μακριά από τα παρκέ. Η εικόνα να παρακολουθεί από τα θεωρεία της Βουλής την ολομέλεια για θέματα δικαιοσύνης και διαφάνειας ήταν το... μέλλον. Όχι, δεν πρόκειται να πολιτευτεί, αλλά θα έχει πλέον τον ελεύθερο χρόνο να παρακολουθεί από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις. Κάτι που γουστάρει να κάνει, κάτι που ελάχιστοι ξέρουν ότι γουστάρει να κάνει, κάτι που δεν βροντοφωνάζει ότι γουστάρει να κάνει. Η ζωή του όλη, δηλαδή.

Η επόμενη μέρα χωρίς τον Μήτσο

Το ποιος ξέρει περισσότερο από τον άλλον τον Διαμαντίδη και ποιος θα γράψει το πιο συγκινητικό άρθρο για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, ουδόλως απασχολεί τον ίδιο τον παίκτη. Πάει, τελείωσε, το πήρε απόφαση. Αυτό που πρέπει να απασχολεί εμάς είναι η επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ. Φέτος ο Διαμαντίδης, λίγο νωρίτερα ο Κακιούζης, σε 1-2 χρόνια ο Σπανούλης. Κάποια στιγμή ο Φώτσης, θα ακολουθήσει κι ο Μπουρούσης, ο Ζήσης κ.α.

Δεν είναι ότι σταματά ο Διαμαντίδης. Δεν είναι ότι θα αποσυρθεί κάποια στιγμή και ο Σπανούλης. Είναι τι αφήνουν πίσω τους αυτοί που μας "μεγάλωσαν" μπασκετικά. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας έφυγαν, αλλά κάτι ερχόταν από πίσω. Το έβλεπες, το περίμενες. Τώρα; Τώρα έρχονται ελπίδες και προσμονές, αλλά το κενό δεν φαίνεται να γεμίζει. Δεν έχω καμία διάθεση να καταρρακώσω κάθε τι καινούργιο που έρχεται στο ελληνικό μπάσκετ. Εξάλλου, υπάρχουν καλύτεροι και πιο καταρτισμένοι από εμένα για να κρίνουν αν το ελληνικό μπάσκετ "πεθαίνει" μετά τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη.

Έχουμε παίκτες για αφίσες;

Αλλά, ρε γαμώτο, το ελληνικό μπάσκετ δεν φαίνεται να έχει, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, τον παίκτη εκείνο που θα τον βάλεις αφίσα στο δωμάτιό σου. Και ίσως γι' αυτό κόσμος, δημοσιογράφοι ακόμα και η διοίκηση του Παναθηναϊκού δεν θέλουν να δουν τον προδιαγεγραμμένο επίλογο στο τέλος της σεζόν. Δεν τελειώνει ο Διαμαντίδης, τελειώνει μία χρυσή εποχή για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά, τεράστιες επιτυχίες με την Εθνική ομάδα. Παίκτες που αγαπήσαμε ακόμα και στη δύσκολη εποχή που προσπάθησαν να μας μάθουν να τους μισούμε. Παίκτες που ξελάσπωσαν ουκ ολίγες φορές τον ελληνικό αθλητισμό, ακόμα και για τους λεγόμενους ποδοσφαιρόφιλους που βρήκαν αποκούμπι στο μπάσκετ.

Εμένα προσωπικά αυτό με φοβίζει. Δεν ξέρω αν είναι η καταλληλότερη λέξη. Ίσως "ανησυχεί". Μετά τον Διαμαντίδη, ποιος; Μετά τον Σπανούλη, ποιος; Παίκτες βγαίνουν και θα βγουν. Προσωπικότητες σαν κι αυτούς θα βρούμε; Κι επειδή φαίνεται πως δεν βρίσκουμε, ή φοβόμαστε ότι δεν θα βρούμε, γιατί να "αναγκάζουμε" τον Διαμαντίδη και τον κάθε παίκτη του επιπέδου του "3D" να παραμείνουν στο προσκήνιο; Για να ικανοποιήσουμε το "εγώ" μας; Κανονικά, δεν έπρεπε να μας απασχολεί, πλέον, το τέλος του Μήτσου, αλλά η επόμενη μέρα. Μιας άλλης, διαφορετικής εποχής.

Εξάλλου, ο ίδιος το είπε ξεκάθαρα: "Σταματάω για να μην βαρεθώ". Εμείς γιατί να πάμε κόντρα σε αυτό;

ΥΓ: Προφανώς ο Αντετοκούνμπο είναι για αφίσα. Είναι το αύριο του ελληνικού μπάσκετ. Γι αυτό τον Giannis και τα μάτια μας. Μην τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Χειροκρότημα για το... μετά το "αντίο"