Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Εθνική...

Κάθε φορά που βλέπω τους τελευταίους μήνες την Εθνική ποδοσφαίρου, νιώθω κάπως έτσι:

Ακόμα και το βράδυ της Δευτέρας, όταν πήραμε 0-0 στην έδρα των Ρουμάνων.

Είναι η πραγματικότητα ότι σαν Εθνική πιάσαμε πάτο. Είμαστε 44οι και μπορούμε και πιο κάτω. Απότομη πτώση, αναγκαστική προσγείωση, ανώμαλη επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα.

Η Εθνική ομάδα αιμορραγεί και δυστυχώς αυτοί που έχουν τα ιατρικά εργαλεία για να τη σώσουν, δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Σίγουρα αυτοί δεν είναι οι γιατροί της ελληνικής ομάδας που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα σε αυτή την προκριματική φάση. Ένας είναι ο υπεύθυνος να τραβήξει την πρίζα, να δώσει ένα τέλος σε αυτό και να ελπίζει στη... μεταθανάτια ζωή. Έχει όνομα: Γιώργος Γκιρτζίκης.

Σαν "γιατρός" που είναι, θεωρεί ότι η Εθνική χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ. Τρέμω στην ιδεά ότι θα το κάνει αυτός. Ο άνθρωπος που αλλάζει γνώμες σαν το ιατρικό τιμ και έχει αναλάβει να βρει τον επόμενο προπονητή που θα επαναφέρει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στις ράγες. Αν θα κυλήσει, θα δούμε. Τουλάχιστον ας μπει σε μια τροχιά. Βέβαια, όλα αυτά είναι σχετικά. Αν φεύγαμε με το διπλό από τη Ρουμανία ίσως να αποφάσιζε ότι τελικά ο Τσάνας είναι ο κατάλληλος. Μέχρι να έρθει η επόμενη κατραπακιά και να αλλάξει πάλι γνώμη.

Τα έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Η ΕΠΟ προσπαθεί να βρει μια λύση. Από τον Νταμπίζα σε ρόλο Φύσσα μέχρι τη μονιμοποίηση του Τσάνα. Και αυτό το τελευταίο έπαιζε πολύ πριν τον αγώνα με τους Φινλανδούς. Γιατί άπαντες πίστευαν ότι εύκολα ή δύσκολα θα πάρουμε τη νίκη την Παρασκευή και θα κερδίσουμε χρόνο για να πειστεί ο κόσμος ότι ο Τσάνας ήταν το "ηλεκτροσόκ". Ενενήντα λεπτά μετά ο Τσάνας έγινε ξένος προπονητής. Αφού διαπιστώθηκε ότι τίποτα δεν αλλάζει την εικόνα της Εθνικής, ο Γιώργος Γκιρτζίκης πέταξε τη "βόμβα" (όπως ο ίδιος θεωρεί) και τόνισε στον ελληνικό λαό ότι ήδη κάνει κινήσεις για να φέρει ξένο τεχνικό.

Βέβαια, εδώ μπορούν να γεννηθούν πολλά ερωτήματα, όπως το μπάτζετ. Για να φέρεις έναν καλό ξένο προπονητή, θέλεις χρήματα. Εκτός αν πας στη λύση της... αδράνειας και ανακαλύψεις κάποιον που κάθεται τον τελευταίο καιρό, τον έχει ξεχάσει η ποδοσφαιρική Ευρώπη και θα του δώσεις το τιμόνι. Κάτι σαν Ρεχάγκελ δηλαδή, το 2001.

Όλα αυτά είναι σχετικά όταν μιλάμε για την ΕΠΟ. Οχι μόνο την τωρινή, αλλά και την προηγούμενη. Που θέλησε να ανέβει πάνω από την Εθνική. Να δείξει ότι ξέρει κι αυτή μπάλα και ότι δεν χρειάζεται ο Σάντος για να περάσεις έναν εύκολο προκριματικό όμιλο του Euro. Η άγνοιά της φάνηκε στο γεγονός ότι ξέχασε τα δικά μας. Τα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξέχασε ότι η Εθνική έγινε ό,τι έγινε τα τελευταία 14 χρόνια όχι γιατί έφερε προπονηταράδες ή είχε παικταράδες, αλλά άφησε εκτός ομάδας την παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έκλεισε την πόρτα στους "μεγάλους".

Οι γκρίνιες για Ζήκο και Στολτίδη επί Ρεχάγκελ δεν είχαν τα ντεσιμπέλ που θα είχαν σε άλλες εποχές γιατί η Ελλάδα είχε πλάνο. Είχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο που λειτουργούσε, δεν χρειαζόταν παρέμβαση "απ' έξω". Σε πολλούς δεν άρεσε ο Ρεχάγκελ, αλλά κατάπιναν τη γλώσσα τους όσο η Εθνική έκανε επιτυχίες. Σε ακόμα περισσότερους δεν άρεσε η λύση Σάντος, αλλά η ΕΠΟ φέρθηκε έξυπνα. Έφερε τον ιδανικό αντικαταστάτη για να κρατήσει τα στεγανά και να αφήσει έξω από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ό,τι μπορούσε να τη "μολύνει".

Από τον Βάλνερ στην Τούμπα

Αν το 2008 η υπόθεση Βάλνερ παρείσφρησε στην Εθνική και την επηρεάσε στην τελική φάση του Euro, με τα γνωστά αποτελέσματα, ο ημιτελικός της Τούμπας την διέλυσε. Φύσσας δεν υπήρχε πια για να κρατήσει τα μπόσικα και να απορροφήσει όλους τους κραδασμούς. Υπήρχε ένας Σάντος που περίμενε υπομονετικά να τον φωνάξουν από την Ομοσπονδία και να του πουν αν τον θέλουν και του χρόνου και από εκεί και πέρα το χάος. Άρχισαν τα κατευθυνόμενα γκρουπ στο facebook για τον Κατσουράνη, η απομυθοποίηση του Πορτογάλου που τον παρουσίασαν ως τον άνθρωπο που "έγραψε" στα παλιά του τα παπούτσια την Ελλάδα και έφυγε με άλλη πτήση και όλα καλά.

Ήρθε ο Ρανιέρι, που δεν μπορούσε να σηκώσει αντίδραση. Ιταλός προπονητής με μεγάλες παραστάσεις, άρα η ΕΠΟ θέλει το καλό της Εθνικής. Οι πόρτες, όμως, είχαν ανοίξει διάπλατα. Με τα πρώτα στραβά αποτελέσματα άρχισαν και τα δεικτικά σχόλια, η κατευθυνόμενη κριτική και οι αλλοπρόσαλλες επιλογές του Ρανιέρι. "Έλα μωρέ, με τα Φερόε παίζουμε". Και από το "έλα μωρέ", πήγαμε στο "έλα Χριστέ και Παναγιά". Η συνέχεια γνωστή.

Πολλά από τα παραπάνω τα είπε με λιγότερα λόγια ο Κώστας Κατσουράνης στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr και τον Νίκο Γιαννόπουλο. Όποιος τη διάβασε και είδε μετά το ματς με τη Φινλανδία, κατάλαβε πόσο επίκαιρη ήταν. Και παραμένει. Σε μία αποστροφή, ο Κατσουράνης είπε το απλό: "Η νοοτροπία που είχε μεταδοθεί στην ομάδα και στην ομοσπονδία ήταν ότι θα περάσουμε εύκολα τον όμιλο. Το είχαμε πει ότι θα είναι δύσκολο, από τη Βραζιλία κιόλας. Σε προσωπικές συζητήσεις. Σαν να ξέραμε ότι θα διαλύσουν τα πάντα. Έβαλαν ανθρώπους χωρίς εμπειρία από εθνικές ομάδες". Σε μία άλλη, το σημαντικότερο: "Κάποιοι πίστευαν ότι δεν κάναμε και τίποτα φοβερό ως ομάδα. Δεν είναι φοβερό να νικάς με 1-0 τον Λιχτενστάιν. Και όμως ήταν! Όταν θα το καταλάβουν, θα είναι πολύ αργά. Γιατί ακόμα δεν το έχουν καταλάβει. Το 60% του προβλήματος εντοπίζεται εκτός γηπέδου. Συνεχίζονται τα "εγκλήματα".

Σε ποια εγκλήματα αναφέρεται ο Κώστας Κατσουράνης; Ε, δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει πυρηνικός φυσικός για να καταλάβεις. Η Εθνική πρέπει να ξαναγίνει ομάδα. Όχι εντός γηπέδου, αλλά εκτός. Αν πρώτα γίνει έξω από τις τέσσερις γραμμές τότε θα γίνει και στο χορτάρι. Αλλά για να ξαναγίνει μία οικογένεια με παίκτες που δεν θα σκέφτονται τίποτε άλλο εκτός από την ελληνική ομάδα και θα σέβονται τη φανέλα που φορούν, πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα τους το μάθει. Ο Καραγκούνης απέτυχε, υπάρχουν κι άλλοι από το 2004. Αλλά ίσως εκεί στην ΕΠΟ να φοβούνται ότι αν δραστηριοποιηθεί εκείνη ομάδα, θα τους κλέψει τη δόξα. Θα τους φάει τη θέση.

Το παραμύθι του 2004

Δεν έχω καμία ανάγκη να αποδείξω πόσο αγαπάω την Εθνική ομάδα. Από την εποχή που παίζαμε φιλικό με την Αίγυπτο, κερδίζαμε 5-1 και την άλλη μέρα κυκλοφορούσαμε στους δρόμους λες και κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό. Από την εποχή του Βασίλη Δανιήλ που έλεγε για μεονέκτημα της Ελλάδας όταν έμεινε με 10 παίκτες η Γερμανία, μέχρι του Κώστα Πολυχρονίου που θύμιζε τον θείο που ήρθε στο σπίτι να μοιράσει τα δώρα στα ανίψια και ουχί ομοσπονδιακό προπονητή. Η αγάπη έγινε προσμονή όταν ήρθε ο Οτο Ρεχάγκελ, έγινε λατρεία το 2004 και μεταλλάχθηκε σε οργή για το κατάντημα των τελευταίων μηνών.

Πόσο μάλλον όταν ακούω και διαβάζω ότι επιτέλους τελείωσε το "παραμύθι" του 2004 και έσβησε το πυροτέχνημα. Οκ, αυτό θα ήταν σωστό αν είχε 2005, άντε 2006. Έχουμε 2015 και το "παραμύθι", για πολλούς "φίλους" της Εθνικής, κράτησε 11 χρόνια. Με κατάκτηση Euro, με συνεχόμενες παρουσίες σε μεγάλες διοργανώσεις, με αποκλεισμό στα πέναλτι από τις 8 καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όχι μακριά, πέρυσι.

Μάλλον, για πολλούς αυτό το "παραμύθι" ήταν εφιάλτης. Ήταν ένα βιβλίο του τρόμου που διάβαζαν πριν κοιμηθούν και τους στοιχείωνε τα όνειρα τους. Τώρα πια φαίνεται πως κοιμούνται χαμογελαστοί. Απαλλαγμένοι από το βραχνά της Εθνικής ομάδας που πρωταγωνιστεί και τους σκεπάζει. Τώρα πια η Εθνική έγινε και πάλι δικιά τους. Η επίσημη... απογοητευμένη.

Μια προσωπική εμπειρία

Το 2001 έρχεται στην Ελλάδα ο Οτο Ρεχάγκελ. Τον πηγαίνουν σε γνωστό ξενοδοχείο της Συγγρού, λίγα μέτρα από τα -τότε- γραφεία του Contra.gr. Γνωστός ο Γερμανός, ενθουσιάζομαι εγώ και πάω στο ξενοδοχείο. Μέχρι να διανύσω αυτά τη μικρή απόσταση, περιμένω ότι θα δω δεκάδες δημοσιογράφους να τον περιμένουν. Φτάνω και είμαι εγώ και ο συνάδελφος ο Ανδρέας Σερεβέτας με τηλεοπτική κάμερα. Η ώρα άφιξης του Γερμανού γνωστή, δεν ήταν δα και κανά επτασφράγιστο μυστικό και το είχαμε μάθει μόνο εμείς οι δύο. Απορώ για αρκετά λεπτά, αλλά στη συνέχεια κάνω τη δουλειά και επιστρέφω στο γραφείο. Λίγους μήνες αργότερα, μετά την ισοπαλία με την Αγγλία στο "Ολντ Τράφορντ" και λίγο πιο μετά με την πρόκριση στα τελικά του Euro, ο Ρεχάγκελ δεν ήταν πλέον μόνος απέναντι σε δύο δημοσιογράφους. Η Ελλάδα δεν ήταν η αδιάφορη ομάδα των παραγόντων, αλλά μία επιτυχημένη Εθνική ομάδα. Έντεκα χρόνια μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται...

ΥΓ: Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε Έλληνα ποδοσφαιριστή να διαμαρτύρεται για μια απόφαση στον διαιτητή; Πότε είδατε Έλληνα ποδοσφαιριστή να μη δέχεται αδιαμαρτύρητα οτιδήποτε σφυρίζει ο ρέφερι; Πείτε το, μη ντρέπεστε. Από τον Καραγκούνη. Παίκτες έχουμε, Καραγκούνηδες στο γήπεδο δεν έχουμε...