Ο Παντελίδης στη "λαϊκή αγορά" των social media

Κάθε θάνατος με σοκάρει. Πρέπει να μας σοκάρει. Το χρονικό διάστημα του συναισθήματος ας το ορίζει ο καθένας προσωπικά. Η αφορμή για το σοκ μπορεί να είναι η απώλεια του προσώπου, το νεαρό της ηλικίας, ο τρόπος, η συγγένεια, η φιλία, οτιδήποτε μπορεί να σου σηκώσει την τρίχα, οτιδήποτε μπορεί να σε χαστουκίσει στην καθημερινότητα του άγχους, των λογαριασμών, της γκρίνιας.

Σε κάθε θάνατο δεν υπάρχει "αν" και "αλλά". Αν δεν σε αγγίζει, μη πεις τίποτα. Αν ναι, μη βάλεις σάλτσες που υποβαθμίζουν το όποιο συναίσθημά σου. Ο θάνατος του Παντελίδη είναι ένα ακόμα γεγονός στην σκληρή πραγματικότητα μίας ημέρας. Ο θάνατος είναι υποκειμενικός ακόμα και στην αντικειμενική διάστασή του. Άλλον μπορεί να τον άγγιξε ο χαμός του Παντελίδη, άλλον μπορεί να τον πίκρανε ο θάνατος ενός δελφινιού. Δεν θα μπούμε στην ψυχοσύνθεση του καθενός ούτε χρειάζεται να επιβάλεις στον οποιοδήποτε να εκφράσει τα συναισθήματα που του προκαλεί ένα γεγονός.

Το άλλοθι της... γλωσσοφαγιάς

Στη "λαϊκή αγορά" των social media, υπάρχει μία συγκεκριμένη συνήθεια σε κάθε τι που αξίζει σχολιασμού. Θλίψη για τον θάνατο του Παντελίδη, λέει η μία πλευρά. Ναι, αλλά κάθε μέρα σκοτώνονται νέοι στην άσφαλτο, ο αντίλογος. Θλίψη για το αδέσποτο και κακοποιημένο σκυλί, γράφει ο ένας. Ναι, αλλά κάθε μέρα πεθαίνει ένα παιδί στην Αφρική, η απάντηση της άλλης πλευράς. Όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος. Για την ακρίβεια, πολλοί φαύλοι κύκλοι.

Ο Παντελίδης έγινε αντικείμενο σχολιασμού λόγω των επίμαχων στίχων του για τα Κατεχόμενα. Δύο 24ωρα αργότερα, γίνεται το αντικείμενο προσκυνήματος, αλλά και μίας "εμφύλιας" διαμάχης. Η είδηση του θανάτου του νεαρού τραγουδιστή δεν με σόκαρε τόσο όσο το πρώτο στάτους που διάβασα στο facebook: "Το ματιάσατε το παιδί, το φάγατε!"

Εξ ου το "λαϊκή αγορά", δύο παραγράφους πιο πάνω. Τι είναι το facebook; Μία βόλτα στους πάγκους της αγοράς όπου ακούς το εβδομαδιαίο δελτίο ειδήσεων με την απαραίτητη προσθήκη του σχολιασμού. Ηλικιωμένες κυρίες θα αραδιάσουν τα νέα των ημερών κι εσύ περνώντας από δίπλα τους "μαζεύεις" σε δευτερόλεπτα τις πληροφορίες που ακούς σε ρυθμό πυροβόλου. Όπως στο facebook. Δέκα λεπτά μετά τον θάνατο του Παντελίδη έχει απλωθεί μπροστά στην οθόνη σου ένας ορυμαγδός πληροφοριών και σχολίων που συνοδεύουν κάθε μεγάλο γεγονός.

Για κάποιους αποτελεί θέμα συζήτησης γιατί γίνεται όλο αυτό. Γιατί εγώ είμαι αναγκασμένος να διαβάσω ένα στάτους ή γιατί κάποιος άλλος πρέπει να διαβάσει τις παπαριές που ανεβάζω εγώ. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση. Τo facebook είναι το προσωπικό σάιτ του καθενός. Μία ειδησεογραφική σελίδα που περιλαμβάνει και συναισθήματα, απόψεις και διαφωνίες. Δεν το κατακρίνω όλο αυτό. Κάπου θέλει να τα πει ο κόσμος, ό,τι κι αν είναι αυτά.

Ζωή με μονάδα μέτρησης τα "like"

Μπορεί για κάποιους να είναι ο καθρέπτης που ντρέπονται να κοιτάξουν σπίτι. Πίσω από ένα πληκτρολόγιο να παίρνουν μεγαλύτερη δύναμη. Για κάποιους άλλους είναι η "σωτηρία της ψυχής", που λέει και η Πρωτοψάλτη. Για άλλους μπορεί να είναι επίδειξη εξυπνάδας με μονάδα μέτρησης τα "like". Οκ. Όπως το βλέπει κανένας.

Το θέμα -όπως σε κάθε περιπτώσεις- είναι να έχεις μέτρο. Η σιωπή είναι προτιμότερη από την οχλαγωγία της δηθενιάς. Η σιωπή είναι προτιμότερη από το "αν και δεν άκουγα Παντελίδη, αιωνία η μνήμη του". Χεστήκαμε που κλάναμε κι η βάρκα γέρνει, για να το πω πιο απλά. Καμία μάνα του Παντελίδη δεν πρόκειται να διαβάσει αυτά που γράφουμε. Επίσης, κανενός Λαζόπουλου το αυτί δεν θα ιδρώσει με την κριτική που του ασκήθηκε στο "δικαστήριο" των social media. Όλα αυτά είναι για δική μας κατανάλωση και μόνο. Ούτε τον κόσμο αλλάζουμε ούτε τα μυαλά "ανακατασκευάζουμε" με ένα status. Απλά μετράμε τις σταγόνες των "like" στον ωκεανό του κουτσομπολιού. Κι ενίοτε καταλαβαίνουμε και με ποιον "συνομιλητή" έχουμε να κάνουμε.

Τα βιωματικά status σε κάθε μεγάλο γεγονός -ή, τέλος πάντων, σε κάθε τι άξιο σχολιασμού, πάντα βάσει της "επιτρεπόμενης" κλίμακας των social media- το μόνο που κάνουν είναι να οξύνουν το ξύσιμο των όρχεων μπροστά από τις οθόνες. Το συναίσθημα "μαλάκα, τι έγραψα..." κρατάει για δευτερόλεπτα, άντε μερικά λεπτά μέχρι να γίνει διψήφιος ο αριθμός των "like". Μετά ρίχνεις μια κλανιά, αφήνεις φιγούρα στο σώβρακο και ως ένας ακόμη νεοέλληνας, μπαίνεις στα αμάξι χωρίς ζώνη και οδηγείς ως άλλος Χάμιλτον για την ανιαρή καθημερινότητά του. Αυτή που εσύ διάλεξες και δέχεσαι να ζεις.

Η δηθενιά του πραγματικού νοήματος

Έχω χάσει και τους δύο γονείς μου κι αν μου έλεγε κάποιος "ναι, αλλά κι άλλα παιδιά μένουν ορφανά", προφανώς θα τον κουτούλαγα. Το ίδιο ισχύει και γι' αυτόν που, χωρίς τη μαγκιά του πληκτρολογίου, ερχόταν και έλεγε "ψόφο και καρκίνο σε σένα και στα παιδιά σου", επειδή έγραψες για ένα οφσάιντ ή ένα ανάποδο σφύριγμα. Δείτε το (κι) έτσι. Για όλους αυτούς που γράφουν (γράφουμε) μία αόριστη γενικολογία την πιο άσχετη στιγμή, υπάρχει το άλλοθι του πληκτρολογίου. Έτσι να το βλέπετε.

Ποιος θα πήγαινε στους Κύπριους να πει στα μούτρα "εσείς τον φάγατε με την γλωσσοφαγιά"; Ποιους θα πήγαινε στους γονείς του Παντελίδη να πει "όπως λέει και Ιαβέρης, πρέπει να φοράμε ζώνη"; Μόνο κάποιος τρελός με τάσεις αυτοκτονίας. Γι' αυτό και ο Μαρκ (ο Ζούκεμπεργκ) πρέπει να κάνει μία εξαίρεση για την Ελλάδα και δίπλα στο "like" να προσθέσει ένα "σκάσε"...

Κάντε λίγο ησυχία

Ο Παντελής Παντελίδης εμφανίστηκε στη ζωή μας όπως ένα status στο facebook. Ήρθε, πήρε τα "like" που του άξιζαν και πέρασε στην ιστορία, που θα μας τον θυμίζει πια μόνο η ανασκόπηση. Κρίμα στο παλικάρι και σιωπή. Μάθετε τη σιωπή του σεβασμού. Ο θάνατος δεν σηκώνει πολλά κι ούτε αναγνωρίζει τους επώνυμους. Αφήστε στην άκρη τον διαγωνισμό κροκοδείλιων δακρύων, αφήστε τη δηθενιά του πραγματικού νοήματος της ζωής, που το θυμόμαστε μόνο σε τέτοια γεγονότα και σηκώστε το κεφάλι από την οθόνη του κινητού. Η ζωή είναι εκεί έξω, όχι στα news feed των social media.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Το tweet του Κατσουράνη για τον Παντελίδη

Και ο Τζόρτζεβιτς για Παντελίδη

Πλατέλλας για Παντελίδη: "Καλό ταξίδι φιλαράκι μου"

Ο Χαρίσης για τον θάνατο του Παντελίδη