Στη Βραζιλία χωρίς καρικατούρες
Το παιχνίδι των λεκτικών υπερβολών άρεσε ανέκαθεν στον Φερνάντο Σάντος. Στην πρώτη σεζόν του στον ΠΑΟΚ είχε χαρακτηρίσει τους παίκτες του σαρδέλες επιχειρώντας μία σύγκριση με τους ποδοσφαιριστές των ανταγωνιστριών ομάδων. Αργότερα, στη θητεία του στην Εθνική, προέτρεψε τους αθλητές του να πάρουν σκύλο αν και εφόσον φοβούνται. Την Παρασκευή δε έδωσε το χαρακτηρισμό καρικατούρα στην ομάδα του για την όντως απαράδεκτη εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου.
Ολα αυτά καλά και θεμιτά. Μόνο που για την καρικατούρα του πρώτου μέρους στο κρατίδιο των 5.000 ψυχών ευθύνες έχει και ο σκηνοθέτης του έργου. Καλό θα ήταν να ερωτηθεί ο Σάντος τι ακριβώς φοβήθηκε και παρέταξε την ομάδα του με δύο κλασικά εξάρια, τον Κατσουράνη και τον Μανιάτη, και έναν ακόμη χαφ ο οποίος πάνω στο χορτάρι είχε περισσότερο συμπεριφορά εξαριού παρά οκταριού (Ταχτσίδης). Οι επιλογές του, περισσότερο σε ό,τι αφορά τις θέσεις μέσα στο γήπεδο και λιγότερο στα πρόσωπα, περνούσαν ένα μήνυμα δισταγμού, έβαζαν ένα μικρό φρένο στις επιθετικές επιδιώξεις κόντρα μάλιστα σε έναν αντίπαλο ο οποίος δεν προκαλεί ακριβώς...δέος με την ποδοσφαιρική ποιότητά του.
Για να αποδίδουμε όμως ακριβοδίκαια τις ευθύνες, το μεγαλύτερο βάρος για την...καρικατούρα του πρώτου μέρους πέφτει κυρίως στους ποδοσφαιριστές που σε μία επίδειξη γνήσιας ελληνικής,"λεβέντικης" νοοτροπίας προφανώς πίστεψαν ότι θα έπαιρναν το παιχνίδι μόνο με την επίδειξη της φανέλας τους και με το λιγότερο δυνατό κόπο.
Το ότι εν τέλει η νίκη κατακτήθηκε και το δώρο των Σλοβάκων έγινε δεκτό με ιδιαίτερη ανακούφιση και χαρά, οφείλεται στο ότι η ομάδα άφησε στα αποδυτήρια τις ελληνικές συμπεριφορές και κατέθεσε στο τερέν τη γνήσια ευρωπαϊκή ταυτότητά της στο δεύτερο μέρος. Εκανε τα απλά αλλά και τα τόσο απαραίτητα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Πίεσε, πλαγιοκόπησε, έπαιξε με τη μία, δημιούργησε ευκαιρίες, σκόραρε. Απλό βέβαια να το...πληκτρολογείς, δύσκολο όμως να το κάνεις στο γήπεδο εναντίον μίας ομάδας μάλιστα στην οποία έχεις δώσει δικαιώματα με την μπλανζέ αντιμετώπιση στο πρώτο μέρος.
Επιβεβαιώθηκε δε για μία ακόμα φορά ότι κάθε ελληνική ομάδα, σύλλογος ή Εθνική, που θέλει πραγματικά να κάνει τη διαφορά ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει στην 11άδα της τον Κώστα Μήτρογλου. Γκολτζή αυτής της κλάσης η Ελλάδα στο ποδόσφαιρό της έχει να δει τουλάχιστον 20 χρόνια. Ο άνθρωπος τελειώνει φάσεις με ΟΛΟΥΣ τους πιθανούς τρόπους. Με το αριστερό πόδι, με το δεξί, με το κεφάλι, με την μπάλα χαμηλά, με την μπάλα ψηλά, στην κίνηση ή σε στατική φάση, με αντίθετη φορά σώματος, με, με, με, με...Αποτελεί τουλάχιστον ποδοσφαιρικό παράδοξο αυτός ο ποδοσφαιριστής να μην είναι ο βασικός φορ της Εθνικής ομάδας και φυσικά βασικός φορ στο σύλλογό του ο οποίος μάλλον δεν εκτιμά το θησαυρό που έχει στα χέρια του.
Με αυτά και με αυτά, παίρνοντας και λίγη... αστρική σκόνη από τα κουστούμια του Οτο Ρεχάγκελ που μεταβίβασε τις...μαγικές του ιδιότητες στο διάδοχό του, η Εθνική ψαλίδισε τη διαφορά από τη Βοσνία και περιμένει ένα ακόμη ωραίο δώρο από τη Σλοβακία για να μπει μόνη πρώτη στην τελική ευθεία της πρόκρισης. Μόνο που όσοι από εσάς είστε πιο παρατηρητικοί, θα διαπιστώσατε ότι μέσα στο ζευγάρι Ελλάδα-Boσνία ενεπλάκη και τρίτο πρόσωπο (Σλοβακία). Και συνήθως το τρίτο πρόσωπο σε μία σχέση φέρνει τα πάνω κάτω.
Για να μην υπάρξουν λοιπόν δραματικές ανατροπές και δάκρυα στα μέσα του Οκτώβρη, αυτό που χρειάζεται είναι να αφεθεί στο γραφικό Λιχτενστάιν το αγωνιστικό πρόσωπο του πρώτου μέρους και να μπει στο αεροπλάνο από τον Σεντ Γκάλεν στην Αθήνα αυτό της επανάληψης. Μ΄αυτό τον τρόπο θα διασφαλιστεί τουλάχιστον η κατάκτηση της δεύτερης θέσης και η συμμετοχή στα μπαράζ. Από εκεί και πέρα, αν ο καλός ποδοσφαιρικός θεός θέλει, το ταξίδι στη Βραζιλία μπορεί να γίνει και χωρίς ενδιάμεσο σταθμό. Αν μην τι άλλο πάντως αυτός ο ποδοσφαιρικός θεός δείχνει να μας προσέχει ιδιαίτερα τα τελευταία 10 χρόνια. Οπότε...Βραζιλία ερχόμαστε!
