Ο Πίου είναι καλύτερος

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τις άλλες χώρες, οι πιτσιρικάδες ποδοσφαιριστές αποτελούν απλώς μία βιτρίνα για τις επαγγελματικές ομάδες για να βροντοφωνάζουν σχετικά με τα ταλέντα που διαθέτουν και τη δουλειά που γίνεται στις Ακαδημίες.

Στην Ελλάδα ένας νεαρός πρέπει πρώτα να κάνει το αγροτικό του σε κάποια μικρομεσαία ομάδα, ακόμα και κατώτερης κατηγορίας, προτού φορέσει φανέλα βασικού, κάτι που συμβαίνει σπάνια, αφού οι περισσότεροι απλώς γεμίζουν τον πάγκο.

Οσες φορές κατά το πρόσφατο παρελθόν είδαμε πιτσιρικάδες να μπαίνουν από νωρίς στα βάσανα, έγινε από ανάγκη. Τρανό παράδειγμα η περίπτωση του Σωτήρη Νίνη, αλλά και αυτή του Βίκτορα Κλωναρίδη. Αμφότεροι πήραν τις ευκαιρίες τους στην πρώτη ομάδα γιατί το έφερε η περίσταση, αλλά και γιατί βρέθηκαν στον πάγκο προπονητές που δεν κοιτάζουν ηλικίες και απειρία, αλλά το ταλέντο και τις δυνατότητες. Είναι, άραγε, τυχαίο που ο Νίνης και ο Κλωναρίδης πήραν τις ευκαιρίες τους με Ισπανούς προπονητές στον πάγκο (Μουνιόθ-Χιμένεθ); Είναι, άραγε, τυχαίο που στην Ισπανία και δη στη Μπαρτσελόνα δίνουν μεγάλη προσοχή στις ακαδημίες και στα ταλέντα που απαρτίζουν αυτές;

Η επιτυχία της Εθνικής Νέων θα μνημονεύεται για κάποιο διάστημα και στη συνέχεια θα επιστρέψουμε στην αναζήτηση τυχάρπαστων ξένων ποδοσφαιριστών που θα "κοσμήσουν" το ελληνικό πρωτάθλημα. Η επιτυχία των πιτσιρικάδων του Κώστα Τσάνα θα συνοδευτεί από τις κλασικές ατάκες για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά το βάρος θα πέφτει στους "Πίου" και στη πληθώρα των ξένων που διαλέγουν οι ομάδες νομίζοντας ότι έχουν πετύχει λαβράκι.

Το εύλογο ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: γιατί οι ομάδες δεν εμπιστεύονται τους νέους και ταλαντούχους (και πάνω από όλα ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ) ποδοσφαιριστές από τους οποίους μπορούν να έχουν κέρδη στο μέλλον και προτιμούν να γεμίζουν τα ρόστερ τους με αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές (και μάλιστα ως επί το πλείστον δανεικούς) με βιογραφικά από το... youtube; Ουδείς πρόκειται να απαντήσει.

Ακόμα και τώρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο ταλανίζεται από οικονομικά προβλήματα και οι περισσότερες ομάδες αντιμετωπίζουν θέμα επιβίωσης, παίκτες όπως ο Γιαννιώτας, ο Διαμαντάκος, ο Φουρλάνος, ο Μπάλλας, ο Μπουγαϊδης και άλλοι, δύσκολα θα βρουν θέση βασικού και είναι πολύ πιθανό κάποια στιγμή να ξενιτευτούν.

Μπορεί η Ελλάδα να φημίζεται για τις μικρές Εθνικές της ομάδες και τις επιτυχίες που έχουν αυτές σημειώσει, φημίζεται όμως και για τη συνήθεια να... διώχνει τα παιδιά της. Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν πιτσιρικά που διαλέγει τη σωστή οργάνωση, την προοπτική, τις ευκαιρίες (και το οικονομικό) μίας ομάδας του εξωτερικού από τη μιζέρια του εγχώριου πρωταθλήματος όπου θα περιμένει να φτάσει 25-26 ετών για να πάρει μία ευκαιρία σε αγώνα Κυπέλλου; Και τότε εμείς θα αναρωτιόμαστε, που πήγε αυτό το ταλέντο;