Τα κομμάτια του παζλ

Το μοναδικό ερωτηματικό ήταν η στάση των ποδοσφαιριστών. Ο εκνευρισμός για όσα δούλευαν στις προπονήσεις, αλλά δεν έβγαζαν στο παιχνίδι, ήταν ορατός και στο κρίσιμο αυτό μεταίχμιο θα έπρεπε να γίνουν “ένα” και να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια το πλάνο, αποδεικνύοντας την πίστη τους και στην ομάδα και στον εαυτό τους.

Την τελευταία εβδομάδα έδωσαν την απάντηση. Όχι μόνο για το 3/3, που έδωσε σε όλους πλέον τη δυνατότητα να ανασάνουν βαθιά και να απομακρύνουν την πλάτη τους από τον τοίχο. Κυρίως, γιατί αυτή η βελτίωση παιχνίδι με το παιχνίδι ήρθε σε τρία συνεχόμενα ματς εντός μιας εβδομάδας και δεν ήταν βελτίωση απλά απόδοσης, αλλά -το σημαντικότερο;- διάρκειας.

Στην ερώτηση “εάν υπάρχει το κατάλληλο έμψυχο δυναμικό, για να υπηρετήσει το πλάνο του”, ο Γιάννης Αναστασίου ήταν ξεκάθαρος: “Ναι, δεν έχω καμία αμφιβολία γι αυτό. Απλά χρειαζόμαστε λίγο χρόνο, γιατί δεν είναι όλοι οι παίκτες στο ίδιο επίπεδο ετοιμότητας”.

Και σ' αυτό το διάστημα έψαχνε για αποτελέσματα, με τα οποία θα αγοράσει τον απαιτούμενο χρόνο. Και τα έψαχνε ανακατεύοντας την τράπουλα σε κάθε ματς. Παίζοντας με εξτρέμ, χωρίς εξτρέμ, συμβατικούς εξτρέμ, με εσωτερικούς μέσους άλλοτε πίσω από τον φορ κορυφής και άλλοτε κοντά στον αμυντικό μέσο, αναζητώντας την φόρμουλα να βοηθήσει την κυκλοφορία της μπάλας, να αυξηθούν οι τελικές προσπάθειες, να πατήσουν περισσότερο περιοχή.

Στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ, πήρε ακριβώς αυτό: μια επαγγελματική νίκη που δεν έδιωξε φυσικά τον προβληματισμό. Στο επόμενο με τον Εργοτέλη, φάνηκαν οι πρώτες αχτίδες φωτός, μ' ένα τέταρτο (άντε εικοσάλεπτο) πολύ καλής μπάλας και ενορχηστρωτή τον Ντάνιελ Πράνιτς, αλλά κι ένα νεκρό διάστημα που παραλίγο να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Και στο χθεσινό με τον Αστέρα Τρίπολης, το καλύτερο φετινό -τηρουμένων των αναλογιών και της δυναμικότητας του αντιπάλου- έβγαλε αυτοπεποίθηση, ενέπνευσε σιγουριά ακόμη και μετά τη γρήγορη ισοφάριση και κυρίως είχε διάρκεια σε επίπεδο απόδοσης και όχι τα σκαμπανεβάσματα προηγουμένων αγώνων.

Στην ερώτηση, εάν ο Παναθηναϊκός είναι πλέον έτοιμος, η απάντηση είναι “όχι”. Χθες ευτύχησε να έχει σε πολύ καλή ημέρα, αυτό που πονούσε τόσο καιρό, τον άξονά του, την ραχοκοκκαλιά. Σίγουρος και αποτελεσματικός ο Σίλντεφελντ κατηύθυνε την άμυνα, εξαιρετικός ο Λαγός στον τακτικό του ρόλο (θεωρώ ότι ήταν ο MVP), ουσιαστικός και με περισσότερες δυνάμεις ο Πράνιτς (χωρίς να του βγουν οι φάσεις που βγήκαν με τον Εργοτέλη) και με προσωπική γκολάρα ο Μπεργκ.

Πολύ απέχουν ακόμη από το αναμενόμενο ο Νάνο, ο Μπαϊράμι, ο Καρέλλης, ενώ ο Ζέκα ανεβάζει στροφές αλλά δεν είναι ακόμη στα στάνταρντς του και όταν τα πλησιάσει θα δώσει ακόμη περισσότερες επιλογές στην κυκλοφορία της μπάλας, ανανεώνοντας τον Πράνιτς που για την ώρα είναι αυτός που ψάχνουν όλοι πριν την τελική πάσα.

Ακόμη και χθες οι αναζητήσεις δεν σταμάτησαν. Για παράδειγμα είδαμε τον Ντίνα να αγωνίζεται σ' έναν πιο ελεύθερο ρόλο. Δεν ήταν αυστηρά στο δεξί άκρο της επίθεσης, αντίθετα πέρασε πολύ περισσότερο χρόνο κοντά στον Μπεργκ, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν ήταν τυχαία η επιλογή ενός φουλ ανασταλτικού ποδοσφαιριστή στο δεξί άκρο της άμυνας, του Κώστα Τριανταφυλλόπουλου.

Και δεν θα σταματήσουν. Μέχρι που θα φτάσουν; Μόνο η τεχνική ηγεσία γνωρίζει. Θα επαναλάβουμε απλώς τον πρόλογο: “Τα συστήματα έχουν και παραλλαγές και προσαρμογές. Η φιλοσοφία όμως δεν αλλάζει”. Αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη, σημαίνει ότι δύσκολα θα απομακρυνθούμε από το 4-3-3. Θα δούμε αρκετές παραλλαγές του, όπως θα υπάρξουν και αφορμές για το 4-4-2 ή εν πάση περιπτώσει δύο επιθετικούς περιοχής. Πολύ δύσκολα όμως κάτι τέτοιο θα αποτελέσει το αρχικό σχήμα.

Και τώρα το παιχνίδι της Τούμπας. Δεν θα είναι το παιχνίδι-κριτήριο για τον Αναστασίου όπως πολλοί θα περίμεναν με βάση την προηγούμενη εικόνα του Παναθηναϊκού. Θα είναι ένα παιχνίδι, στο οποίο οι πράσινοι θα κληθούν να αποδείξουν ότι εκτός από προοπτική, έχουν ως ομάδα και μέταλλο.