Γιασικεβίτσιους: Ο καλύτερος της εποχής μας

Δεν είναι αφιέρωμα ούτε ανάλυση. Είναι απλά η κατάθεση μίας άποψης. Δεν χρειάζονται ούτε κόντρες ούτε απαντήσεις. Είναι μόνο το "αντίο" σε έναν αγαπημένο παίκτη. Όταν μιλάμε για... αγαπημένο παίκτη, μπαίνει σαφέστατα η υποκειμενικότητα οπότε δεν είναι θέμα διαξιφισμών. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους υπήρξε ο καλύτερος γκαρντ της εποχής μας.

Τόσο απλά. Γιατί; Γιατί είναι αυτός που γεφύρωσε την εποχή των ρομαντικών κοντών με τη σύγχρονη των κομπιούτερ. Πάνω από όλα γιατί ήταν ο τελευταίος πραγματικός σταρ. Η τελευταία βεντέτα με όλα τα χαρακτηριστικά.

Από τον πρώτο αγώνα, εκείνο τον απίστευτο ημιτελικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ όταν έγινε αυτός που μας έδειξε ότι οι Αμερικανοί δεν είναι αήττητοι, μέχρι τα τελευταία του παιχνίδια που πήγαινε και δεν πήγαινε, ήταν ο καλύτερος. Αυτά τα 14 χρόνια πάσαρε, σκόρερ, πρωταγωνίστησε, ηγήθηκε, δημιούργησε, ακολούθησε, γκρίνιαξε, φώναξε, έκανε λάθη. Ένας αυθεντικός μπασκετικός ήρωας με τρομερή προσωπικότητα.

Δέχθηκε να είναι και τρίτη επιλογή

Το παιχνίδι του μπορούσε να δημιουργήσει τέλειες ομάδες όπως η Μακάμπι του 2004 ή να συνυπάρξει στις πιο ταλαντούχες ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός του 2009.

Κοιτώντας την καριέρα του ίσως τελικά η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν ότι έβαλε το δικαιολογημένα μεγάλο "εγώ" του στην υπηρεσία του Παναθηναϊκού το 2009. Δέχθηκε να είναι τρίτη επιλογή πίσω από τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, δέχθηκε να είναι αλλαγή και να περνάει μπροστά από τον Ομπράντοβιτς με την μπάλα στα χέρια μήπως και τον... πείσει να παίξει. Είχαν πλάκα ιδιαίτερα τα πρώτα του παιχνίδια όταν ο Ζοτς του έδειχνε ότι δεν μπορεί να είναι πάνω αυτή την ομάδα.

Ήξερε ποιος είναι αλλά ποτέ δεν είχε το κόμπλεξ να μην είναι δίπλα σε άλλον μεγάλο παίκτη. Μποντιρόγκα, Πάρκερ, Σπανούλης - Διαμαντίδης. Όπου και να πήγε πέτυχε. Πέτυχε γιατί έκανε αυτό που αγαπήσαμε όλοι: απλό και θεαματικό μπάσκετ. Δεν χρειάστηκε ποτέ να εξηγήσεις σε κανέναν αν έχει καλά πλάγια βήματα, αν είναι καλό παιδί, αν κάνει όσα δεν βλέπει η... πεθερά στο γήπεδο. Ήταν παικτάρα που έπαιρνε την μπάλα και απλά περίμενες την έμπνευση. Ένα αυθεντικό ταλέντο που έπαιξε μέχρι να μην μπορεί να δέσει τα κορδόνια του. Ναι, μέχρι και στην άμυνα προσπαθούσε αν το απαιτούσε το παιχνίδι.

Νικητής γιατί... γούσταρε

Αυτό ξεχωρίζει τον μεγάλο, τον σούπερ σταρ, από οποιονδήποτε πολύ καλό παίκτη: παίζει γιατί του αρέσει το μπάσκετ. Είτε βγάζει εκατομμύρια είτε παίζει για το κολλέγιο είτε απλά για να φοράει το σορτσάκι, ο Σάρας έπαιζε γιατί το γούσταρε. Γούσταρε να είναι στο γήπεδο, να κρατάει την μπάλα είτε χάσει είχε νικήσει. Τεράστιος νικητής γιατί ακριβώς δεν είχε πρόβλημα με την ήττα.

Το αντίο του Σάρας αφήνει πίσω του παίκτες πιο εκρηκτικούς, καλύτερους αθλητικά, πιο πληθωρικούς, πιο πλήρεις, που τους λατρεύουν οι προπονητές τους. Κανένα πρόβλημα.

Κανείς δεν θα πάρει την Λιθουανία, την Μακάμπι, την Μπαρτσελόνα, τον Παναθηναϊκό, την Ολύμπια Λουμπλιάνας, την Ζαλγκίρις, την Λιέτουβς Ρίτας, το Μέριλαντ, την Ιντιάνα (ακόμα και το Γκόλντεν Στέιτ) από το χέρι να τις οδηγήσει όσο ψηλότερα γίνεται. Γι' αυτό και κατέκτησε σχεδόν τα πάντα πλην ενός τίτλου ΝΒΑ. Αυτά για όσους θα τον κρίνουν από τους αριθμούς τους.

Για τους άλλους θα είναι πάντα αυτός που κράτησε το μπάσκετ όσο πιο κοντά στον λατρεμένο ρομαντισμό όπου πρώτα μετρούσε το ίδιο το άθλημα και μετά η νίκη. Όταν το θέαμα έφερνε την επιτυχία.