Τελικός χωρίς Άρη
Είναι ωραίο από καιρού εις καιρόν να αλλάζεις τους...υπευθύνους για όσα συμβαίνουν. Όποτε συναντώνται ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό ευθύνονται αποκλειστικά για ό,τι συμβαίνει πριν, κατά την διάρκεια και μετά. Για την εθνική έχουμε τον Βασιλακόπουλο ως πρώτο στόχο. Στον σημερινό τελικό του κυπέλλου, γι αυτό που δεν θα δούμε την ευθύνη φέρει μόνο ένας: ο Άρης.
Το μπασκετικό μέγεθος της συγκεκριμένης ομάδας και όλα όσα προσέφερε στο άθλημα το κατανοείς πολύ καλύτερα όταν μετατοπίζεσαι νοτιότερα ή βορειότερα από την εξέδρα(ανάλογα που βρίσκονται οι θέσεις των δημοσιογράφων).
Αυτό το τεράστιο κεφάλαιο για το μπάσκετ όφειλε σήμερα στην Κρήτη να κουβαλάει εκτός από τον κόσμο του και την σιγουριά για μία μάχη μεταξύ ίσων. Ήταν υποχρέωσή του ακόμα και ο Σούλης Παπαδόπουλος να ακυρώσει την προπόνηση της Κυριακής, για να δει τον αγώνα. Η Θεσσαλονίκη έπρεπε σήμερα να είναι χωρισμένη. Όλη η Ελλάδα να περιμένει στην οθόνη της κάθε σουτ, κάθε άμυνα, κάθε σφύριγμα. Η δε τηλεόραση να τρέχει αυτή να μεταφέρει το ΠαναθηναΪκός-ΠΑΟΚ για το ποδόσφαιρο διότι δεν θα έβλεπε τον αγώνα ούτε ο Αλαφούζος με τον Σαββίδη.
Δεν έχει... ρεβάνς
Στην ιστορία του, ο Άρης χρωστάει μία ρεβάνς για τον τελευταιό του τελικό, το 2005 πάλι στην Κρήτη όταν αδικήθηκε κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αυτή την ρεβάνς, με βάσn όσα έχουμε δει από τις ομάδες και την λογική, δεν θα την διεκδικήσει σήμερα. Αυτός ο κολοσσός που έμαθε μπάσκετ στα 3/4 της Ελλάδας, κατεβαίνει ως ο κομπάρσος. Ο κολοσσός που είχε αυτός κάποτε την διαιτητική εύνοια για να μην ξεχνιώμαστε. Τώρα ; απλά ο αναγκαίος αντίπαλος προκειμένου οι πράσινοι να σηκώσουν με αγώνα το δεύτερο σερί κύπελλο.
Δεν ευθύνεται ο Παναθηναϊκός ή ο Βασιλακόπουλος για το γεγονός ότι ο Άρης δεν είναι ανταγωνιστικός και αν πραγματικά τον σέβεσαι, ξέρεις ότι εκ προοιμίου, αυτή η αναμέτρηση δεν...βλέπεται.
Πριν φτάσουμε να απαιτήσουμε φάιναλ φορ, φάιναλ 8, θα πρέπει πρώτα να βρούμε αυτούς που θα συμμετέχουν και σήμερα είναι αμφίβολο αν σε φάιναλ 8 θα έφτανε ο Άρης. Όταν λοιπόν ουσιαστικά δεν έχεις πραγματικό Άρη, δεν έχεις καν πρωτάθλημα ή κύπελλο.
Το τί συνέβη και η ομάδα που έδωσε μάχη με την ομοσπονδία ώστε να επιτραπούν οι ξένοι στα 80ς και τώρα δεν έχει δικαίωμα να φέρει ξένους, δεν αναλύεται τώρα. Ουδείς έριξε τον Άρη σε αυτή την στενωπό και ουδείς τον υποχρέωσε τόσα χρόνια να ζει με ονειρώξεις μεγαλείου. Ίσως ίσως, αυτός ο τελικός ενός συνόλου, μαχητικού, υπερήφανου, σκληρού αλλά με ελάχιστες δυνατότητες, να επιβεβαιώσει την σοβαρότητα που προσεγγίζει ο πάλαι ποτέ αυτοκράτορας την φετινή χρονιά. Το πιθανώς κακό αποτέλεσμα δύναται να του δώσει δύναμη να επιστρέψει πιο γρήγορα από ότι υπολόγιζε.
Όλο και πιο πίσω
Ο φετινός τελικός προσφέρεται, πλην του Παναθηναϊκού που άξια είναι το τεράστιο φαβορί για τον πρώτο τίτλο της χρονιάς, μόνο για μελαγχολία. Ο Άρης αδύναμος, όλη η Ευρώπη γιορτάζει με τέσσερις ημέρες αγώνων και δυστυχώς εμείς κάθε χρόνο απομακρυνόμαστε περισσότερο. Έχουμε κατηγορήσει για τα πάντα τον Βασιλακόπουλο και του...αξίζει. Όχι όμως γι αυτό. Η κατάντια των συλλόγων οφείλεται στις διοικήσεις τους και την αδυναμία να δουν πιο μακριά από το επόμενο...κακό σφύριγμα. Το ελληνικό μπάσκετ, επ' ευκαιρία του κυπέλλου, βρίσκεται κάθε παιχνίδι και πιο μακριά από τα καλύτερα της Ευρώπης.
