Τιμητική παραίτηση Βασιλακόπουλου

Σε μία πρώτη ανάγνωση η κίνηση του Ολυμπιακού να στείλει τους νεαρούς διεθνείς του στην εθνική νέων ανδρών, αποτελούσε ήττα. Μία υπαναχώρηση η οποία σε δεύτερη ανάγνωση έχει τόνους τακτικής ενόψει του πολέμου. Δεν έχει καμία σημασία.

Οι Πειραιώτες ψάχνουν νομιμοφανή τρόπο για να επιτεθούν στην ομοσπονδία και ο Βασιλακόπουλος θέλει μετάλλιο στην Κρήτη και τετράδα στην Ισπανία. Ο καθένας έχει το πρόβλημά του.

Δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει εδώ και πολλά χρόνια το ελληνικό μπάσκετ και η λύση είναι μία: η τιμητική του αποχώρηση. Του… προβλήματος. Ναι, κάποιοι δεν θα κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το πώς και το γιατί ήρθε η ώρα, περασμένη μεταξύ μας, να αποχωρήσει ο Βασιλακόπουλος από την ομοσπονδία διότι το κείμενο θεωρείται… συνέχεια των προηγουμένων και μίας προσωπικής εμπάθειας. Πάταξον μεν, διάβασον δε.

Ώρα για αλλαγή

Ο Βασιλακόπουλος πρέπει να αποχωρήσει, τιμητικά όπως αξίζει στην προσφορά του, όχι επειδή ήρθε σε κόντρα με έναν σύλλογο, όχι γιατί δεν είχε ποτέ απάντηση σε ό,τι του έθετε ο Ολυμπιακός, όχι φυσικά επειδή θα άρεσε στους Πειραιώτες ένα τέτοιο, όχι γιατί δεν έχει ανακοινωθεί η αποστολή της εθνικής μας 20 ημέρες πριν την πρώτη προπόνηση (ο Καλάθης τελικά είναι τιμωρημένος;), όχι γιατί δεν έχει κανένα πλάνο για το μπάσκετ, όχι γιατί δεν έλεγξε όπως ήθελε τον ΕΣΑΚΕ, όχι γιατί έδωσε το όνομά του σε γήπεδο πριν από θρύλους όπως ο Γκάλης, όχι γιατί έχει καταντήσει τις εθνικές σύναξη γνωστών, γνωστού από τα ΜΜΕ, όχι γιατί κάποτε, το 2006, τόνιζε, "Τι κάνουν στο ΝΒΑ; έχουν μαϊμούδες και καρφώνουν, αλλά δεν παίζουν μπάσκετ".

Όχι γιατί τώρα αγάπησε την Θεσσαλονίκη, αλλά για χρόνια στα 80ς δεν επέτρεπε τους ξένους σε Άρη και ΠΑΟΚ. Όχι γιατί είναι ο… επίτιμος διαιτητής. Όχι για τις επιλογές του σε προπονητές. Όχι, όχι όχι.

Ο λόγος που τώρα πρέπει να φύγει είναι γιατί και με την βούλα βάζει το "εγώ", όπως το νομίζει, πάνω από τις ίδιες τις εθνικές. Από τα χρήματα που ακόμα περιμένουμε να μάθουμε ποιος τα δίνει για την wild card, μέχρι τώρα που ξαφνικά μία εβδομάδα πριν το Ευρωμπάσκετ U20, ο Ολυμπιακός αποφασίζει να στείλει τους τρεις παίκτες του και η ομοσπονδία κάνει τεμενάδες. Γιατί; διότι το… αφεντικό ελπίζει ότι ο Παπαπέτρου θα βάζει 20 πόντους, ο Αγραβάνης θα παίρνει 10 ριμπάουντ, ο Χριστοδούλου θα σουτάρει κανένα τρίποντο κάτι το ένα κάτι το άλλο, θα έρθει το μετάλλιο για να φουσκώνει από υπερηφάνεια ο πρόεδρος και να τον χειροκροτεί η αυλή στα τσιμπούσια με τις τσιπούρες από το κρητικό πέλαγος. Δεν γίνεται η προσπάθεια νεαρών παικτών να γίνεται σκόνη επειδή ο πρόεδρος θέλει το… τιμημένο της νέων ανδρών. Πού πήγε το τσιτάτο "η εθνική πάνω από όλους"; Μαζί με τα άλλα που κατά καιρούς χρησιμοποιεί ο πρόεδρος.

Ποιο είναι το καλό του μπάσκετ

Δεν είναι "καλό" του ελληνικού μπάσκετ ένα ακόμα μετάλλιο, μία διοργάνωση που την φιλοξενούμε γιατί ξέρουμε ότι θα έχουμε την απαραίτητη αβάντα, μία συμμετοχή που δεν κερδίσαμε ποτέ στο γήπεδο για το Μουντομπάσκετ. Είναι προσβολή για τα επιτεύγματα του αθλήματος, στα οποία είχε ρόλο ο Βασιλακόπουλος, ότι συμβαίνει αυτή την στιγμή.

Ο Ολυμπιακός κοιτά το συμφέρον του

Ταπεινή γνώμη; Πολύ καλά πράττει ο Ολυμπιακός και υπερασπίζει τα συμφέροντά του όπως τα ορίζει ο ίδιος. Είναι ΚΑΕ, έχει υποχρέωση μόνο στους μετόχους και τον κόσμο της. Κανείς σύλλογος δεν δεσμεύεται να κοιτάει πρώτα την εθνική. Από την άλλη πλευρά η ομοσπονδία και ιδιαίτερα η εθνική δεν μπορεί να έχει "πρόεδρο" με νοοτροπία συλλόγου όπως νομίζει ότι είναι ο Βασιλακόπουλος. Δεν μπορεί να έχει προσωπική ατζέντα κι επιδιώξεις. Δεν μπορεί πια να αποφασίζει μόνος όπως έκανε πριν από 20 χρόνια σε παρτίδες τάβλι. Δεν είναι παιχνίδι το ελληνικό μπάσκετ. Όλες οι κατηγορίες και οι εθνικές. Σύσσωμο το οικοδόμημα νοσεί.

Ο Στερν έφυγε; Ο… George;

Φυσικά ούτε θα παραιτηθεί και αν ποτέ αποχωρήσει, κάποιο άξιο πνευματικό του τέκνο θα συνεχίσει διότι είναι πολλές οι… σφραγίδες. Το μπάσκετ με τόσες προσωπικότητες εντός κι εκτός γηπέδου, θα διακυβεύεται πάντα από ένα μάτσο παρατημένες… σφραγίδες.

Αν θέλει να προσφέρει μία ύστατη υπηρεσία, ας αφήσει ελεύθερο το επαγγελματικό (λέμε τώρα) μπάσκετ να βαδίσει στο δρόμο του. Σε ένδειξη καλής θέλησης, να απεμπολήσει οποιαδήποτε σχέση με αυτό (κανονισμούς, δελτία, διαιτητές) ρίχνοντας έτσι την ευθύνη σε αυτούς που πρέπει να την έχουν: στους συλλόγους. Μετά από αυτήν, φίλος είναι με τον Στερν, μπορεί να τον ρωτήσει πώς αποχωρούν με ψηλά το κεφάλι και ξεκινούν το τιμητικό ψάρεμα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όλα αυτά έχουν γραφτεί, υπογραμμιστεί, τονιστεί εδώ και πολλά χρόνια από αυτή την ιστοσελίδα και δεν πρόκειται για ρηξικέλευθες σκέψεις λόγω του παρόντος πολέμου. Εξηγούμαστε αλλά είναι σίγουρο ότι θα παρεξηγηθούμε.