Τί θα κάνουμε χωρίς… βαρβάρους;

Πάει και αυτό... Όσο χαρήκαμε, χαρήκαμε, πλέον τα πράγματα θα επιστρέψουν στους γνωστούς ευρωπαϊκούς τους ρυθμούς. Αργά, σκληρά, αμυντικά. Οι παίκτες που μέσα σε ένα μήνα πρόλαβαν να κάνουν πολύ πιο ενδιαφέρουσα, πιο θεαματική, πιο ανταγωνιστική την διοργάνωση με πέντε, έξι αγώνες, ένας ένας περνούν από τον έλεγχο διαβατηρίων. Υπήρξε αλλοίωση της διοργάνωσης, το τονίζαμε από την ήττα του Παναθηναϊκού από την ΤΣΣΚΑ αλλά υπήρξε και η επιβεβαίωση: οι καλύτεροι Ευρωπαίοι αγωνίζονται στο ΝΒΑ.

Μία πραγματικότητα που πολλές φορές ο εγωισμός μας δεν μας επέτρεπε να αποδεχθούμε προτάσσοντας βραβεία ευρωλίγκας, τίτλους και άλλα σημαντικά, αλλά για την γειτονιά μας. Όταν έχεις δακτυλίδι ΝΒΑ ή έχεις 12 χρόνια ανάμεσα στους κορυφαίους με όλο τον πλανήτη να σε αναγνωρίζει, ε, μάλλον δεν ενοχλήσε αν σου ξέφυγε ο τίτλος του πρώτου σκόρερ στην Ευρωλίγκα ή δεν έχεις στην συλλογή σου πρωτάθλημα Ευρώπης.

Για όλους μας είναι κάτι πολύ σημαντικό να είσαι ο καλύτερος στην Ευρώπη, αλλά από την στιγμή που ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, ο κόσμος μεγάλωσε. Δεν περιλαμβάνεσαι στους κορυφαίους αν δεν έχεις παίξει με τους κορυφαίους. Παιδιά τα οποία δεν είχαμε σε μεγάλη εκτίμηση στην γηραιά ήπειρο, όπως ο Μπατούμ, παρουσίασαν την πάσα αλήθεια: αυτοί, οι καλύτεροι Ευρωπαίοι των ημερών μας, συμπληρωματικοί παίκτες στο ΝΒΑ, ήρθαν στην Ευρωλίγκα και δεν έκαναν απλά την διαφορά, σάρωσαν, επιβλήθηκαν κυριάρχησαν. Ουσιαστικά έκαναν την χάρη και στους πλέον δύσπιστους, να καταδείξουν την τεράστια διαφορά που συνεχίζει να έχει το ΝΒΑ με το ευρωπαϊκό μπάσκετ παρά τις νίκες μας σε εθνικό επίπεδο.

Η άλλη πλευρά θα υποστηρίξει ότι εδώ το μπάσκετ είναι πιο ομαδικό, το είδαμε από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό την περασμένη εβδομάδα, περισσότερο εγκεφαλικό, η αλήθεια είναι ότι σε πιάνει ένα εγκεφαλικό όταν ξεκινάει επίθεση η Κάχα Λαμποράλ, με την τακτική να κυριαρχεί, όπως αυτή του Τσους Ματέο στο Μάλαγα-Παναθηναϊκός τα τελευταία λεπτά.

Θα συγχωρήσετε το απόλυτο της άποψης, αλλά το μόνο που συμβαίνει είναι ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι τόσο αργό, που μας δίνει την ευκαιρία να ακολουθήσουμε πιο εύκολα τους προπονητές, τους παίκτες, τα συστήματα. Είναι πολύ πιο απλοϊκό, αφού οι χώροι είναι περιορισμένοι για να κινηθείς, οπότε μικρότερο περιθώριο για τρικ.

Αρκεί να θυμηθούμε την τέταρτη περίοδο και την παράταση του Κιριλένκο για να κατανοήσουμε πόσο πίσω βρίσκεται ακόμα το μπάσκετ στην Ευρώπη.

Τώρα, όμως, τα πάντα επιστρέφουν στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Η Ευρωλίγκα θα αναδείξει πάλι τα δικά της παιδιά, οι παραδοσιακές ομάδες θα έχουν τον πρώτο λόγο, θα ξεχωρίζουν τα…μέταλλα από τα αμέταλλα.

Οι… βάρβαροι έφυγαν και δεν θα γυρίσουν πριν περάσουν έξι ή επτά χρόνια όταν θα ολοκληρωθεί η συλλογική σύμβαση εργασίας στο ΝΒΑ. Καλύτερα χωρίς αυτούς, διότι ποιός αντέχει τόσες αλλαγές μέσα σε λίγους μήνες;

Η ζωή συνεχίζεται, λίγο πιο αργά, λιγότερο θεαματικά, περισσότερο ευρωπαϊκά.