Του έγινε συνήθεια...

Το εισπράττει κανείς από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του συλλόγου. Επικοινωνείς με διοικούντα για να πάρεις οσμή της μεγάλης νίκης και για να διαπιστώσεις ποιο θα είναι το ύψος του πριμ και παίρνεις την αφοπλιστική απάντηση ότι "δεν χρειάζεται κανένα πριμ, η ομάδα έκανε απλά το καθήκον της".

Περιμένεις να πληροφορηθείς ότι οι οπαδοί της ομάδας έχουν σπεύσει στο Μαζαράκη για να υποδεχθούν τους θριαμβευτές της Λεωφόρου αλλά μαθαίνεις ότι τελικά μόλις 10-15 άνθρωποι έκαναν τον κόπο για να πουν ένα απλό μπράβο στους παίκτες.

Γι' αυτούς που θα βιαστούν να εξάγουν εύκολα συμπεράσματα και να μιλήσουν για αλαζονεία του μικρού που μεγαλώνει απότομα εκμεταλλευόμενος και τις αδυναμίες των πάλαι ποτέ ισχυρών αντιπάλων του απλώς θα πούμε ότι δεν έχουν σωστή εντύπωση. Πάνω-κάτω με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίστηκε και η νίκη στο Καραϊσκάκη πέρυσι επί του αήττητου Ολυμπιακού αλλά και πολλές άλλες επιτυχίες όπως οι διαδοχικές νίκες επί του ΠΑΟΚ πέρυσι.

Ο Ατρόμητος μοιάζει με έφηβο που ανακαλύπτει αργά αλλά σταθερά τις ηδονές της ηλικίας του. Στην αρχή ενθουσιάζεται υπέρμετρα, εν συνεχεία όμως οι εμπειρίες αφαιρούν ποσοστό ενθουσιασμού και προσθέτουν πείρα και ωριμότητα. Η πρώτη φορά, πέρα από κάθε αμφιβολία, δεν συγκρίνεται με καμία αλλά οι επόμενες αφήνουν αυτή την πολύ γλυκιά γεύση της κορύφωσης που επιτυγχάνεται ξανά και ξανά. Αυτό ακριβώς το στάδιο της εφηβικής ωρίμανσης διάγει τώρα η ομάδα του Γιώργου Παράσχου.

Οπωσδήποτε είναι ακόμη πολύ πρόωρο να μιλήσει κανείς για την κατάληξης της εφετινής προσπάθειας των Περιστεριωτών, αποτελεί όμως κοινό τόπο ότι η ομάδα θα φτάσει εύκολα ή δύσκολα στα πλέι οφ για να διεκδικήσει αυτό που έχασε πέρυσι. Την κατάκτηση της δεύτερης θέσης του πρωταθλήματος που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, κατόρθωμα που για τα δεδομένα του Ατρομήτου ισοδυναμεί με εκτόξευση. Πολύ δύσκολο μεν κόντρα στον πολύ ποιοτικό εφέτος ΠΑΟΚ αλλά όχι και ακατόρθωτο.

ΥΓ: Γίνεται πολύς λόγος για τη διαιτησία της αναμέτρησης. Προφανώς υπάρχει πέναλτι στη φάση του Καραμάνου με τον Ατζαγκούν αλλά την ίδια ώρα αγνοήθηκε και η αγκωνιά εκτός φάσης του Ζέκα στον Ιγκλέσιας που θα έπρεπε να τιμωρηθεί με κόκκινη κάρτα.