Μας πήγαν 20 χρόνια πίσω με την Εθνική

Από τότε που ήμουν μαθητής είχα διαπιστώσει πως ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα που έχει το μπάσκετ στη χώρα μας σε σχέση με το ποδόσφαιρο είναι πως οι άνθρωποι που καλούνται να το μεταφέρουν στο κοινό το αγαπούν περισσότερο, κατά συνέπεια το γνωρίζουν και καλύτερα, το προστατεύουν και το μεταφέρουν με μεγαλύτερη σαφήνεια.

Αγαπούν το προϊόν και νοιάζονται πολύ για να προστατέψουν αυτούς που φέρνουν επιτυχίες, πολλές φορές ακόμα και αν αυτό πηγαίνει κόντρα στη δουλειά τους, κόντρα δηλαδή στο ρεπορτάζ που έχουν.

Θυμήθηκα την εποχή Ρεχάκελ

Διαβάζοντας μία μικρή για να είμαι ειλικρινής μερίδα του Τύπου μού ήρθαν στο μυαλό εικόνες και μνήμες επί εποχής Ρεχάγκελ. Ήταν κάτι σαν ντεζαβού. Θυμήθηκα το "μπάρμπας ξεμωραμένος" που είχε ειπωθεί για τον Ρεχάγκελ, ενώ δεν είχε περάσει ούτε χρόνος από τότε που από το μηδέν μάς έκανε πρωταθλητές Ευρώπης. Θυμήθηκα το εξώφυλλο πριν από την πρώτη μεγάλη νίκη του Ότο στην Σαραγόσα το 2003 που τον έδειχνε να χαιρετάει και να γράφει στη λεζάντα "adios". Την εύκολη κριτική που γινόταν στις μεγάλες επιτυχίες για το μη θεαματικό ποδόσφαιρο που παίζουμε, λες και το άθλημα είναι επίδειξη δεξιοτεχνίας και δεν είναι ένα σημαντικό κομμάτι του να κρατάς το μηδέν και να έχεις αποτελεσματική ανασταλτική λειτουργία.

Η αλήθεια είναι πως ως φίλος της Εθνικής είχα ξεχάσει το πώς είναι να διαβάζεις από τον Τύπο ισοπεδωτική, μη ρεαλιστική κριτική για την Εθνική μας ομάδα. Ο Σάντος, εκτός του ότι αποδείχθηκε ιδανικός συνεχιστής του Ρεχάγκελ, προσέφερε μία ηρεμία και μία διαφορετική αντιμετώπιση στην Εθνική από τους δημοσιογράφους. Χωρίς να παραπέμπει η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του σ' έναν επικοινωνιακό άνθρωπο, είχε καλλιεργήσει πολύ καλές σχέσεις με τους δημοσιογράφους, γνώριζε την αγάπη τους και σε μεγάλο βαθμό είχε ασυλία. Μην παρεξηγηθώ, στα θετικά του Σάντος το βάζω αυτό το κομμάτι. Χρειαζόταν η διαδοχή Ρεχάκελ και η ομαλή μετάβαση από την γενιά του 2004 στην επόμενη, έναν προπονητή που θα συνεχίσει την ποδοσφαιρική μας λογική και θα κριθεί με ρεαλισμό και επιείκεια.

Η σκληρή κριτική επέστρεψε με τον Ρανιέρι, αλλά αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Ο Ιταλός τεχνικός λειτούργησε σαν τουρίστας, ασχολείτο με την Εθνική μόνο τις λίγες ημέρες που συγκεντρωνόταν η αποστολή. Ακόμα και εκείνο το διάστημα οι επιλογές του γίνονταν επιδερμικά.

Την περασμένη εβδομάδα ζήσαμε το πώς είναι να έχεις προπονητή, να νοιάζεται για τη δουλειά του και να δουλεύει με μεράκι. Η Εθνική πήγε στη Βιένη για να δουλέψει απερίσπαστη. Όλη την περασμένη εβδομάδα μάς μεταφερόταν ο ενθουσιασμός των διεθνών μας για τη δουλειά που γίνεται από το νέο τεχνικό επιτελείο, για τον τρόπο που γίνονται οι προπονήσεις και για τη γνώση που υπάρχει για τον αντίπαλο. Για να μην ξεχνιόμαστε, οι τελευταίες εικόνες που έχουμε από την Εθνική μας ήταν το 2-0 από τη Β.Ιρλανδία και η ντροπιαστική ήττα από τα Ν.Φερόε. Αποτελέσματα που ήρθαν μέσα από άθλιες εμφανίσεις και μία εικόνα ντροπιαστική για τους ίδιους τους διεθνείς ποδοσφαιριστές. Ο στόχος λοιπόν ήταν να μαζέψει ο νέος εκλέκτορας τους ποδοσφαιριστές, να επαναφέρει την αγάπη τους για την Εθνική και να μας ξανακάνει ομάδα.

Λες και έβγαλε τον Μέσι και τον Ρονάλντο

Ξεκινάει λοιπόν το παιχνίδι με τους Ούγγρους και από την πρώτη φάση η μεταμόρφωση είναι φανερή. Σε σχέση με τα τέσσερα παιχνίδια των προκριματικών που είχαν προηγηθεί μοιάζαμε με διαφορετική ομάδα. Ξέραμε τι παίζουμε, γιατί το παίζουμε, τα παιδιά είχαν πάθος, έβγαζαν την ψυχή τους στο γήπεδο και ήταν φανερό πως το σχέδιο που τους είχε δοθεί τούς ταίριαζε. Παίξαμε εκτός έδρας παιχνίδι με 61% κατοχή χωρίς να απειληθούμε, δεν νικήσαμε, αλλά ακόμα και να ήθελες να πεις άσχημη κουβέντα, ήταν τόσο φανερή η βελτίωση που αναγκαστικά το βούλωνες.

Με έκπληξή λοιπόν βλέπω εξώφυλλο αθλητικής εφημερίδας να έχει φωτογραφία τους Χριστοδουλόπουλο, Φετφατζίδη, λες και πρόκειται για τον Μέσι και τον Ρονάλντο, και να γράφει με μεγάλα γράμματα "Γιατί τους έβγαλες". Πέρα από τη φανερή και αδικαιολόγητη εμπάθεια που έβγαλε το συγκεκριμένο πρωτοσέλιδο, επανέρχομαι στον πρόλογο μου περί γνώσης του αντικείμενου.

Μας πήγαν 20 χρόνια πίσω

Θυμάμαι να γίνεται μεγάλη κουβέντα για τις αλλαγές τη δεκαετία του '80, άντε και στην αρχή του '90. Εικόνες από το εξωτερικό δεν υπήρχαν, το σκάουτινγκ δεν ήταν εξελιγμένο και περιοριζόταν σε ένα-δύο ταξίδια ενός κατασκόπου και η παρεμβατικότητα στη διάρκεια ενός παιχνιδιού τονιζόταν υπερβολικά. Υπήρξαν μάλιστα προπονητές που διαφήμιζαν μία αλλαγή τους στο 10ο λεπτό χωρίς να αντιλαμβάνονται πως με αυτόν τον τρόπο μείωναν το αρχικό τους σχέδιο και την προεργασία τους για το παιχνίδι.

Τα τελευταία χρόνια, λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης, η φιλοσοφία του ποδοσφαίρου κατά συνέπεια και οι ποδοσφαιρικές αναλύσεις πήγαν στη μεθοδικότητα. Δηλαδή, είναι πλέον αντιληπτό πως τα σημαντικά κομμάτια για ένα τεχνικό επιτελείο είναι η προετοιμασία ενός παιχνιδιού, το αρχικό σχέδιο, η ετοιμότητα των ποδοσφαιριστών, η αρχική τακτική, το διάβασμα και η προσαρμογή στον αντίπαλο. Δεν αναιρεί κανείς πως μπορεί και μία παρέμβαση, μία αλλαγή στη διάρκεια του αγώνα να παίξει τον ρόλο της, αλλά πλέον δεν αρχίζει από εκεί η κουβέντα.

Για πρώτη φορά η Εθνική μας στην προκριματική φάση που διανύουμε ήταν ομάδα, απόλυτα διαβασμένη, κυριάρχησε του αντιπάλου και είχε πλάνο που της επέτρεπε να βγάλει εκτός παιχνιδιού τα ατού των αντιπάλων και να χτίσει ένα εκτός έδρας παιχνίδι με πάνω από 60% κατοχής, παίζοντας με την τελευταία γραμμή άμυνας στο ύψος της σέντρας. Είναι απίστευτο όλα αυτά να πάνε στην άκρη και να χτυπήσεις το τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού που έχει να κάνει με τις αλλαγές στη διάρκεια του αγώνα. Και αυτό να το κάνεις σ' έναν προπονητή που κοουτσάρει για πρώτη φορά τη συγκεκριμένη ομάδα και αυτή είναι Εθνική, με τις δυσκολίες που έχει η διαχείρισή της.

Ο πρώτος που πιστεύει τον Φετφατζίδη

Δεν έχω ξανακάνει ποτέ κάτι ανάλογο, δεν με ενδιαφέρει τι γράφει ο οποιοσδήποτε ακόμα και αν είναι εναντίον μου. Όσοι με διαβάζετε άλλωστε θα έχετε παρατηρήσει πως δεν απαντάω στα σχόλια, παρότι φροντίζω τα περισσότερα να τα διαβάζω. Μου έκανε αίσθηση όμως η ελαφρότητα της συγκεκριμένης κριτικής. Προσέξτε, ο Μαρκαριάν ειδικά για τον Φετφατζίδη θα πρέπει να χειροκροτηθεί.

Μιλάμε για ένα παιδί που είναι πλέον στα 25 του χρόνια και έχει να ξεκινήσει σε επίσημο παιχνίδι προκριματικής φάσης στην ενδεκάδα της Εθνικής από της 6 Σεπτεμβρίου του 2011. Μετά το 1-1 στην Λετονία ο Φερνάντο Σάντος τον ξεκίνησε μόλις μία φορά στο Μουντιάλ με την Ιαπωνία και τον έβγαλε στο 41ο λεπτό. Στην προκριματική φάση που διανύουμε ο Ρανιέρι δεν του έδωσε το δικαίωμα να κάνει ούτε ντους. Μηδέν λεπτά, δεν μύρισε χορτάρι. Έρχεται ο Μαρκαριάν και όχι μόνο τον ξεκινάει, χτίζει πάνω του την ανάπτυξη όλης της Εθνικής. Μας μεταφερόντουσαν συνεχώς οι εντολές του να πάει η μπάλα πάνω στον Φετφατζίδη.

Το παιδί είχε το ατύχημα και δεν μπορούσε να μπει στη λογική. Πιστεύουν, αυτοί που αποφάσισαν για το πρωτοσέλιδο, πως ο Φετφατζίδης θα ένιωθε όμορφα αν το έβλεπε; Αν παρατηρούσε πως για χάρη του στοχοποιούταν ο μοναδικός προπονητής που τον πίστεψε στα 25 του χρόνια και του προσφέρει μία ευκαιρία να χτίσει μία νέα καριέρα στην Εθνική; Μήπως γνωρίζουν πως ο Φετφατζίδης έχει παίξει εφέτος μόνο ένα 90 λεπτό, πως τον Φεβρουάριο έχει πάρει μόλις 39 λεπτά συμμετοχής και τον Μάρτιο μηδέν. Ο Μαρκαριάν αυτά τα γνώριζε.

Οι λόγοι που δεν βγήκαν οι αλλαγές

Συμφωνώ πως οι αλλαγές δεν του βγήκαν και εγώ πιστεύω πως δεν έπρεπε να βγουν και οι δύο βασικοί εξτρέμ και φοβόμουν την πιθανή είσοδο του Κατσουράνη. Αναγνωρίζω όμως πως είχε ένα πλάνο που έβγαινε, που από το 45ο μέχρι το 70ο λεπτό δημιουργούσε συνεχώς ρήγματα και ο προπονητής αποφάσισε να πάει με αυτό μέχρι τέλους.

Έπαιζε από τα άκρα και διάλεξε να βάλει φρέσκα πόδια. Χάσαμε μέτρα για τον εξής λόγο: ο Λάζαρος και ο "Φέτφα" μπορεί να μην τελείωναν φάσεις, περνούσαν όμως τον προσωπικό τους αντίπαλο. Ο Φετφατζίδης είχε στηρίγματα από τον Τοροσίδη και τον Κονέ, ο Χριστοδουλόπουλος δεν είχε. Είναι όμως διαφορετικό να χάνεις την μπάλα από τον παίκτη που παίζει πάνω σου ψηλά από το να τον περνάς και να στην παίρνει ο δεύτερος ή ο τρίτος που πέφτει πάνω σου. Ο Φιόλα και ο Λέαντρο έπαιζαν φοβικά τους δύο εξτρέμ μας, τους άφηναν μέτρα, κάτι που μας έδινε χρόνο να χτίσουμε επιθέσεις και κρατούσε την αμυντική συνοχή. Αντίθετα στους Φορτούνη - Γιαννιώτα βγήκαν πιο επιθετικά οι μπακ στο μαρκάρισμα και σε κάποιες περιπτώσεις τούς πήραν την μπάλα. Το γεγονός πως χάναμε την μπάλα ψηλά έδωσε μέτρα στους Ούγγρους και χάλασε τη δική μας συνοχή. Πράγματι η εικόνα του Κατσουράνη ήταν αστεία.

Μπήκε κουρασμένος

Με όποιον μίλησα όμως στο ημίχρονο μού έλεγε πως πρέπει να μπει ο Κατσουράνης. Έτρεμα μην το κάνει και ο Μαρκαριάν. Είχα βέβαια και εγώ μέσα μου την κρυφή ελπίδα πως θα μπορέσει να δώσει ένα καλό χτύπημα μπάλας και μία ποιοτική απόφαση που θα ανοίξει την άμυνα των Ούγγρων. Ο Μαρκαριάν δεν τον έβαλε στο ξεκίνημα της επανάληψης, τού έδωσε με τις καθυστερήσεις 15 λεπτά. Εδώ ο Ασάνοβιτς, την εποχή που δεν κουνιόταν, έπαιρνε ένα 15 λεπτό από τον Κυράστα και μπορούσε να το βγάλει, και με κάποιες ποιοτικές αποφάσεις του πήρε παιχνίδια, το ίδιο και ο Σόουζα την εποχή που ταλαιπωρούταν από τους προσαγωγούς.

Ο προπονητής που έχει στον πάγκο έναν ποδοσφαιριστή με το στοιχείο της πάσας που λείπει από τους υπόλοιπους, υπολογίζει πως αν του δώσει ένα μικρό χρονικό διάστημα, θα το βγάλει εις πέρας. Ο Μαρκαριάν ευτυχώς τού έδωσε μόνο 15 λεπτά, γιατί αν έπαιζε περισσότερο, θα χάναμε. Αν πρέπει να γίνει σε κάποιον κριτική δεν είναι στον προπονητή που τον έβαλε, αλλά στον ίδιο τον ποδοσφαιριστή που δεν είναι σε θέση να βγάλει ούτε ένα 15λεπτό. Μπήκε στο 77ο λεπτό και αν κάποιος άνοιγε την τηλεόρασή του στο 80ο, θα έλεγε "βγάλε τον άνθρωπο είναι κουρασμένος".

Ζητείται το γκολ

Θα πρέπει κάποιος να λειτουργεί με εμπάθεια για να μην αντιλαμβάνεται πως τηρουμένων των δυνατοτήτων των διεθνών μας η πρεμιέρα του Μαρκαριάν ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Κέρδισε ο Σέρχιο το πρώτο στοίχημα, μας έκανε ξανά ομάδα. Και σε δύσκολες συνθήκες για το ποδοσφαιρικό μας ταμπεραμέντο, καθώς παίξαμε παιχνίδι που δεν επιτρεπόταν να χάσουμε και καλούμασταν εμείς να έχουμε την κατοχή της μπάλας. Υπηρετήσαμε αγώνα που στο μεγαλύτερο κομμάτι του ήμασταν πάνω από την σέντρα, έχοντας για 80 λεπτά αμυντική ασφάλεια και τον πλήρη έλεγχο. Το πρόβλημα της εθνικής είναι το γκολ. Πάντα είχαμε θέμα στην ανάπτυξη, αλλά διαθέταμε χαφ που χτυπούσαν στημένα, είχαν καλά πόδια, βρίσκαμε και περιόδους που είχαν φόρμα οι στράικερ και βάζαμε συνήθως τα γκολ που χρειαζόμασταν για να πετύχουμε τους στόχους.

Όπως είναι τώρα η ομάδα, αυτό φαντάζει δύσκολο. Οι στράικερ μας είναι σε άσχημη κατάσταση, φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε γιατί δεν κλήθηκαν οι Καπετάνος, Παπαδόπουλος, Αραβίδης, Μάντζιος, οι χαφ μας δεν σουτάρουν, ποδοσφαιριστή με ικανότητα στα στημένα δεν έχουμε και οι δύο ακραίοι μας δεν πατούν περιοχή όταν η μπάλα παίζεται στην απέναντι πλευρά.

Κρατώντας τη φιλοσοφία που δείξαμε με τους Ούγγρους, τα θετικά που μας δίνει η παρουσία του Κυριακού Παπαδόπουλου μπροστά από τα στόπερ, την ψυχή που έβγαλαν οι διεθνείς μας και τη βεβαιότητα πως με τον Σέρχιο Μαραριάν θα είμαστε πάντα πιο διαβασμένοι από τον αντίπαλο, θα παλέψουμε για την πρόκριση. Αρκεί να βρεθεί τρόπος να διορθώσουμε τις επιθετικές μας αδυναμίες και να αποκτήσουμε τα γκολ που χρειαζόμαστε.