Ας μιλήσουμε Παναθηναϊκά

Οταν γράφεις ένα τέτοιο κείμενο, από πού ξεκινάς; Να ξεκινήσουμε από τον Δημήτρη Γόντικα που φέρει πλέον τον τίτλο του προέδρου (άρα περισσότερες ευθύνες). Σκέτα, χωρίς τη σημαντική σημείωση του προεδρεύοντα αντιπροέδρου. Ο πρώην προεδρεύων, λοιπόν, όπου σταθεί και όπου βρεθεί ζητά ελεημοσύνη, τονίζοντας τη μετοχική ανυπαρξία της ΠΑΕ. Γνωστά είναι αυτά, τίποτα καινούργιο; Γιατί όταν θες να κουβαλάς τον τίτλο του προέδρου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, που είχε κάποτε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο οποίος διέθετε ένα κάποιο ειδικό βάρος, και τώρα έχει καταντήσει (αυτός ο τίτλος) κοροϊδευτικό υποκοριστικό, τότε πρέπει να δρας σαν πρόεδρος.

Ο πρόεδρος μίας μεγάλης ομάδας δεν το παίζει Νίκος Ξανθόπουλος, ούτε ρίχνει το φταίξιμο σε άλλους. Τιμά τη θέση του και πράττει όπως πρέπει να κάνει ένας ισχυρός παράγοντας μίας ΠΑΕ. Γιατί αυτό είναι ο πρόεδρος. Ισχυρός παράγοντας και όχι κάποιος που είχε όνειρο να υπηρετήσει την αγαπημένη του ομάδα, χωρίς να ξέρει ότι αυτή έχει απαιτήσεις. Δεν μπορείς να χάνεις τον Κάστρο και να λες ότι εμείς τον αφήσαμε. Δεν μπορείς να βγαίνεις κάθε τρεις και λίγο και να υπενθυμίζεις στους φιλάθλους ότι δεν υπάρχουν λεφτά για μεταγραφές. Ολα αυτά είναι γνωστά. Τώρα τι κάνουμε; Πώς λειτουργούμε με την υπάρχουσα κατάσταση;

Βγες και πες στον κόσμο ότι ο Παναθηναϊκός είναι σε ανησυχητική (για να μην πούμε τραγική) κατάσταση και πρέπει να πορευτεί όπως η Ελλάδα στο ΔΝΤ. Λεφτά δεν υπάρχουν, οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε καθαρά για πρωτάθλημα, αλλά για μία δημιουργία ομάδας ουσιαστικά από τις στάχτες και με ό,τι φραγκοδίφραγκα έχουμε στο ταμείο. Κι έχει ο Θεός... Λάου-λάου που λένε και στο χωριό μου, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ελεημοσύνες, χωρίς μεμψιμοιρίες. Φτιάχνεις μία ωραία επικοινωνιακή πολιτική και δίνεις στον κόσμο του Παναθηναϊκού να καταλάβει ότι πρέπει να ξεχάσουν αυτά που ξέρανε.

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή και πρέπει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Δεν θα κατηγορήσει κάποιος τον Γόντικα αν ακολουθήσει την τακτική του Ντέμη Νικολαΐδη στην πρώτη του χρονιά στην ΑΕΚ και δεν κατακτήσει κάποιον τίτλο. Ο κόσμος θα σεβαστεί τις δυσκολίες, θα σταθεί δίπλα στην ομάδα και θα έχει την υπομονή να δει τον σύλλογο να ξαναγεννιέται επιστρέφοντας στο δρόμο των επιτυχιών. Ο κόσμος βλέπει ότι δεν υπάρχουν μέτοχοι, δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει μέλλον, περιμένει όμως από τον Δημήτρη Γόντικα (ΘΑ περίμενε, είναι ο σωστός χρόνος) να εξηγήσει ξεκάθαρα την κατάσταση, να μη μοιράζει φρούδες ελπίδες, να παρουσιάσει ένα πλάνο βρε αδερφέ και τουλάχιστον να έχει μία σωστή επιχειρηματολογία όταν βλέπει τον Κάστρο να χάνεται για κάποιες χιλιάδες ευρώ.

Οι φίλαθλοι δεν ζητούν πολλά. Αυτά που θέλουν είναι απλά: Ειλικρίνεια, σεβασμό και αφοσίωση. Γιατί ο κόσμος θα προτιμούσε να μη γίνονταν φέτος μεταγραφές και να δοθούν τα λεφτά σε έναν αξιόλογο τεχνικό διευθυντή ο οποίος μπορεί να πουλήσει αυτούς που δεν θες, μπορεί να σου πάρει κάποιους από αυτούς που θες και μπορεί να σου φέρει ευκαιρίες που θα έχουν την προοπτική να σου γεμίσουν το ταμείο. Κάνε κάτι. Και τίποτα να μην κάνεις, είναι κι αυτό μία στάση, μία επιλογή, μία πολιτική. Αναγνωρίζω τις προσπάθειες που κάνει, αναγνωρίζω ότι εργάζεται νυχθημερόν, αναγνωρίζω την αγάπη του για την ομάδα. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσει και ο ίδιος ότι ακολουθεί λάθος δρόμο. Πρέπει να αναγνωρίσει και ο ίδιος ότι τα λάθη που έχει κάνει είναι πολλά περισσότερα από τα σωστά (για παράδειγμα, είναι δυνατόν να μην έχει ακόμα χορηγό ή φανέλα του Παναθηναϊκού και να χάνει ένα σημαντικό έσοδο;). Κύριε Γόντικα έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης οι α-μέτοχοι, αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίει ο Βαρδινογιάννης, ο Πατέρας, ο Βγενόπουλος, ο Γιαννακόπουλος, αλλά δεν είναι οι μόνοι.

Πάμε στις μεταγραφές και σε αυτά που έχει και δεν έχει ο Παναθηναϊκός. Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο, δεν θυμάμαι ποτέ ο Παναθηναϊκός να σκάει τη μία βόμβα μετά την άλλη στις μεταγραφικές περιόδους. Μία ζωή ήθελε τον Τουρσουνίδη και ποτέ δεν τον πήρε, ενώ ο Νιόπλιας φόρεσε τα πράσινα (αφού πρώτα για πολλά καλοκαίρια ήταν πρώτο θέμα στα αθλητικά πρωτοσέλιδα) στα μέσα της δεκαετίας του ‘90.

Φρέσκες είναι οι μνήμες όταν ο Παναθηναϊκός πορευόταν με μοναδικό επιθετικό (βασικό) τον Βαζέχα και από πίσω του τον Λαγωνικάκη. Φρέσκες είναι οι μνήμες όταν ο κόσμος γκρίνιαζε για την πολιτική στις μεταγραφές. Φρέσκες είναι οι μνήμες όταν ο κόσμος μιλούσε για καβούρια στις τσέπες. Τότε, όμως, ο Παναθηναϊκός ήταν ισχυρός σε κρίσιμα σημεία. Είχε ισχυρό πρόεδρο, ισχυρή διοίκηση, παίκτες που τιμούσαν τα λεφτά τους και τη φανέλα και ένα κλίμα που έβγαζε υγεία.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Κολιτσιδάκης ή ο Καλιντζάκης είναι οι καλύτεροι αμυντικοί που φόρεσαν τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Εβγαζαν, όμως, πάθος και τσαμπουκά και δεν κορόιδευαν τον κόσμο. Θυμάστε πόσες... σακούλες μοίραζε ο Ιβιτς, όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό, στον Κολιτσιδάκη; Θυμάστε το κράξιμο που άκουγε ο Κολιτσιδάκης; Ο κόσμος, όμως, ήξερε ότι την επόμενη φορά θα τον... δαγκώσει στον λαιμό, ότι θα δώσει και την ψυχή του, ότι θα ματώσει τη φανέλα.

Μήπως ο Καλιντζάκης ήταν καλύτερος; Γιατί βγήκε το παρατσούκλι Νίντζα; Λόγω της μπάλας που ήξερε ή του πάθους που έβγαζε; Γιατί εγώ θυμάμαι τον κόσμο να χειροκροτά ειρωνικά κάθε φορά που είχε τη μπάλα στα πόδια του και έκανε μία σωστή πάσα στο ένα μέτρο; Ηταν όμως κέρβερος αμυντικά. Σε έσβηνε. Σε εξολόθρευε. Πήγαινε πρώτος στη μπάλα και έδινε στον αντίπαλο να καταλάβει ότι απόψε θα κακοπεράσει.

Τώρα ποιος θα το κάνει αυτό; Ο Σαριέγκι που του είπαν να γίνει αμυντικός επειδή είναι Βάσκος και οι Βάσκοι είναι σκληροτράχηλοι; Ο Καντέ που αναλαμβάνει με... ευγένεια το μαρκάρισμα του αντίπαλου επιθετικού (μόνο συγγνώμη δεν ζητά όταν κάνει τάκλιν) και κάνει πέναλτι (σαν κι αυτό με τη Μακάμπι) που δεν τα κάνουν ούτε πιτσιρικάδες του Δημοτικού στις αλάνες; Μήπως ο Σπυρόπουλος, ο οποίος αποτελεί καρικατούρα ποδοσφαιριστή, πόσο μάλλον αμυντικού, και παίζει λες και παρακολουθεί παράσταση που δεν γουστάρει, αλλά δεν μπορεί να σηκωθεί να φύγει γιατί θα γκρινιάζει η γκόμενα; Ή μήπως ο Βύντρα που παίζει στον Παναθηναϊκό γιατί είναι καλό παιδί και τόσα χρόνια ακούει τα εξ αμάξης από τον κόσμο; Αν έχει πρόβλημα, υπάρχει και το Με Αγάπη στον ΑΝΤ1. Στον Παναθηναϊκό είθισται να παίζουν αυτοί που ξέρουν να βγάζουν σέντρα -γιατί είναι δεξί μπακ, μη το ξεχνάτε- ή τουλάχιστον λένε και καμιά βαριά κουβέντα δημοσίως όταν βλέπουν ότι οι συμπαίκτες τους περπατάνε στο γήπεδο. Ναι, είναι εξαιρετικό παιδί ο Βύντρα. Αλλά δεν θέλω να πάω για καφέ μαζί του, πόσο μάλλον ο αντίπαλος, ο οποίος ακούει για την καλοσύνη του Βύντρα και περιμένει ότι μπορεί και να τον αφήσει να τον ντριμπλάρει από ευγένεια. Και μην μου πείτε πως αν δεν ήταν καλός ο Βύντρα δεν θα ήταν βασικός με τόσους και τόσους προπονητές στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι καλός, αλλά (με όλο το συμπάθειο και σεβασμό και συγγνώμη δηλαδή) είναι αυτό που λέμε καθημερινά εδώ στην Ελλάδα και μαθαίνει ο ξένος όταν έρχεται για πρώτη φορά.

Ετσι, τους αποκαλούμε εδώ στην Ελλάδα τους καλούς που είναι επαγγελματίες και κάνουν ό,τι τους πει ο προπονητής τους. Είναι επαγγελματίας, το παραδέχομαι και μάλιστα από τους λίγους, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Εγώ δεν ξέρω να αλλάζω καρμπυρατέρ και θα προσπαθήσω, θα παλέψω και φυσικά δεν θα τα καταφέρω. Ναι, είμαι επαγγελματίας και πρόθυμος, αλλά παραμένω άσχετος με τα μηχανολογικά. Δεν μπορεί ο Βύντρα να ανανεώνει με 600.000 ευρώ και να ψάχνεις λεφτά για να πάρεις τον Κάστρο. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνεται ο Σπυρόπουλος και να παίρνεις τον Τοτσέ τον 250.000 ευρώ. Δεν είναι δυνατόν να φεύγει ο Ζιλμπέρτο Σίλβα και να παίζεις με βασικό αμυντικό χαφ τον Σιμάο, ο οποίος αν κάνει πάσα στα δύο μέτρα και με κάτω τα χέρια, τα μεγάφωνα του γηπέδου παίζουν τον ύμνο του Παναθηναϊκού. Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις από τον Βιτόλο να σου κάνει ό,τι κάνει ο Τσάβι. Δεν είναι δυνατόν να φταίει πάντα ο Κατσουράνης επειδή περπατάει στο γήπεδο. Πότε φημιζόταν για το τρέξιμό του ο Κατσουράνης ρε παιδιά και δεν το θυμάμαι; (ή μήπως ο Μάρκος τη δεκαετία του '90;) Να μου πείτε ότι είναι αδιάφορος, ναι να το καταλάβω. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε φτάσει στο 2011 και να περιμένουμε την είσοδο του Καραγκούνη μήπως και αλλάξει το ματς. Οχι ρε παιδιά. Ο Καραγκούνης δεν είναι ο τυπάρας του Euro, ούτε ο παίκτης που έπαιζε χωρίς χιαστούς στο Καμπ Νου.

Και κάτι τελευταίο για τον κόσμο του Παναθηναϊκού: καλό το twitter και το facebook. Μοντέρνα τακτική να κράζεις μέσω του status σου και να απειλείς με τουϊτάρισμα ότι δεν θα ξαναπάς γήπεδο. Αλλά δεν γίνεται δουλειά έτσι. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει πια ενεργούς φιλάθλους. Εχει φιλάθλους που πηγαίνουν στο γήπεδο γιατί δεν έχει κάτι καλό η τηλεόραση. Και με το αμάξι, παρακαλώ. Οχι τις συγκοινωνίες. Εχει φιλάθλους που πηγαίνουν με τη γκόμενα στο γήπεδο και σκουπίζουν με χαρτομάντηλο το κάθισμα για να μην της λερωθεί η άσπρη βερμούδα. Εχει φιλάθλους που προτού τελειώσει το ματς, έχουν πάρει τηλέφωνο στις ραδιοφωνικές εκπομπές και πιάνουν σειρά για να κράξουν στον αέρα την ομάδα. Το να μην ξαναπάς γήπεδο επειδή δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις και να ασκείς κριτική μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης είναι σεβαστό. Δεν είναι όμως αυτό που ταιριάζει σε φίλαθλο μεγάλης ομάδας. Οταν βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει αντιδράς. Και η αντίδραση δεν είναι η αποχή. Είναι νοοτροπία. Γιατί άλλο η καφετέρια που δεν σου έκαναν καλό καφέ και δεν θα ξαναπατήσεις εκεί κι άλλο η ομάδα που υποστηρίζεις από μικρό παιδί. Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός δεν έχει μόνο α-μέτοχους, έχει και αμέτοχους φιλάθλους. Κι αυτό ίσως είναι το χειρότερο από όλα τα παραπάνω.

Για επιμύθιο, ξέρετε πότε καταλαβαίνεις ότι μία ομάδα έχει πιάσει πάτο; Οταν ο κόσμος της αναπολεί ομάδες προηγούμενων ετών ή δεκαετιών με, ίσως, χειρότερους παίκτες από την τωρινή. Κι αν ακούσετε μία συζήτηση Παναθηναϊκών, θα το διαπιστώσετε αυτό...