Ομάδα ναι, οικογένεια όχι

Η παραδοχή του Κώστα Βασιλειάδη τα λέει όλα. Είπε πως αναλαμβάνει την ευθύνη γιατί στη δική του άμυνα, ο Νικολά Μπατούμ τα έβαλε, ενώ στη δική του επίθεση, τα σουτ ήταν άστοχα. Εκεί κρίθηκε ο αγώνας, απλά επειδή στο μπάσκετ ο στόχος είναι να βάλεις την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι, όχι μόνο να δεχτείς λιγότερα από τον αντίπαλο. Εν τέλει, ωστόσο, πέτυχε ή απέτυχε η Εθνική;

Η απάντηση θα δοθεί στις 3 το απόγευμα. Η Εθνική από τη μέρα που ανακοίνωσε τα ονόματα ο Ζούρος, πορεύτηκε έχοντας ως μαξιλαράκι ασφαλείας τη συμμετοχή στο Προολυμπιακό τουρνουά της επόμενης χρονιάς. Κι εδώ, εντοπίζεται η μεγάλη απορία: αφού οι διεθνείς δεν ήταν υποχρεωμένοι να φορέσουν μετάλλιο στο στήθος, για ποιό λόγο δεν ρίσκαραν στο τελευταίο δεκάλεπτο με τους Γάλλους; Γιατί δεν πίεσαν, δεν έτρεξαν, δεν ανέτρεψαν τη λογική που λειτούργησε για 30 λεπτά, όχι όμως μέχρι το τέλος;

Αποκρυπτογραφώντας τα λόγια των διεθνών, εξάγουμε το συμπέρασμα πως ο Ζούρος δούλεψε τέλεια την άμυνα, όχι όμως, και την επίθεση απέναντι στους τρικολόρ. Κανείς δεν μπορεί να μεμφθεί τον κόουτς. Άλλος στη θέση του, όταν ο ένας μετά τον άλλοι οι πρωτοκλασάτοι παίκτες με τα σούπερ επιθετικά – μεταξύ άλλων - προσόντα ανακοίνωναν την αποχώρησή τους, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά. Δεν θα το πάλευε όπως έκανε ο Ζούρος. Το πρόβλημα, λοιπόν, ήταν επιθετικό ούτως ή άλλως. Στη ζώνη τα σουτ δεν έμπαιναν, κοντά στο καλάθι ήμασταν μία αποτελεσματικοί και μία προβληματικοί, αλλά αυτό είναι το ταλέντο μας, μέχρι εκεί πάμε σ' αυτό το κομμάτι. Για να ανατρέψουμε αυτά τα δεδομένα, μόνον να τρέξουμε μπορούμε, και κόντρα στους Γάλλους που τρέχουν περισσότερο από εμάς, αυτό δεν ήταν τόσο εφικτό, σε ένα σπριντ ο Πάρκερ “κατάπιε” τον Καλάθη...

Τα πάντα διορθώνονται, πάντως, με μια νίκη απέναντι στους Σέρβους. Κι εδώ υπάρχει μια καθολική απαίτηση, να πάρουν ρεβάνς οι διεθνείς πρώτα από τους εαυτούς τους και μετά από τους αντιπάλους τους. Ο Μπουρούσης θυμάται μια καρέκλα να προσγειώνεται στο κεφάλι του και σήμερα θα βρει μπροστά του τον Κρστιτς, ο Φώτσης τον Κέσελ να του ορμάει στα καλά καθούμενα, οι πάντες τον Τεόντοσιτς να κάνει τα δικά του. Περασμένα ξεχασμένα; Μπορεί, κιόλας...

Το βασικότερο, ωστόσο, είναι να θυμηθούν οι διεθνείς ποιοί πραγματικά είναι, τι αποφάσισαν να πρεσβεύσουν στη Λιθουανία και ποιά ακριβώς είναι η προβολή τους στο μέλλον. Η Εθνική πρέπει να νικήσει για να παίξει του χρόνου τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κυρίως, δε, για να συνεχιστεί η εξελικτική της διαδικασία. Έχοντας ένα χρόνο παραπάνω στις πλάτες τους, οι διεθνείς μπορούν να γίνουν πραγματική ομάδα, γιατί αυτό που παρουσίασαν στο Ευρωμπάσκετ είναι ένα δεμένο σύνολο, με τακτικό προσανατολισμό, σε καμία περίπτωση όμως, η οικογένεια που υπήρξε η Εθνική στις μέρες των μεγάλων επιτυχιών της.

Στο μεταξύ, κεφάλι ψηλά κύριοι. Εμείς είμαστε Έλληνες και παίζουμε μπάσκετ. Άρα, είμαστε πετυχημένοι.