Ο φίλος μου ο Χιού

Include me out από την κατηγορία των Ελλήνων που έχουν από μια ομάδα σε κάθε χώρα. Υπάρχουν χώρες που έχουν ομάδα που συμπαθώ, όπως η Ιταλία τη Μίλαν και η Ισπανία τη Ρεάλ, αλλά για τις περισσότερες χώρες ζαμανφού και απάνω τούρλα. Όσο με ενδιαφέρει αν το πρωτάθλημα πάρει η Μέταλουργκ Ζαπορόζια τόσο και η Μέταλουργκ Ντόνετσκ ή η Μέταλουργκ Λίπετσκ ή η Μέταλουργκ Μάριουπολ.

Το αυτό για όλες τις χώρες, περιλαμβανομένης και της Γερμανίας που έμεινα 12 χρόνια. Η ομάδα του Βερολίνου ήταν η Χέρτα που από βάθους καρδίας αντιπαθούσα. Ακόμα περισσότερο την Tennis Borrusia που εκτός ότι έπαιζε τέτοια μπάλα που στο ημίχρονο για να την αντέξεις είχες γίνει κουνουπίδι στις μπύρες σε πρήζανε και με την ιδεολογική προέλευση της. Υποτίθεται ότι οι ναζί γουστάρανε τη Χέρτα ενώ οι αριστεροί θέλανε ΤΒ. Αν ίσχυε να αναγνωρίσω στον Χίτλερ ότι ήξερε να βλέπει μπάλα...

Η μόνη χώρα που "έχω" ομάδα είναι η Αγγλία. Όταν είχα πρωτοπάει οι κοντινότερες ομάδες στο σπίτι μου ήταν η Κρίσταλ Πάλας και η Φούλαμ. Η Κρίσταλ Πάλας με ξενέρωνε γιατί είχε όνομα σαν από ραδιοφωνική διαφήμιση της εποχής "Για δώρα γάμου: Άκρον, Ίλιον, Κρυστάλ" οπότε έμενε η Φούλαμ. Έπεσα και σε μια εποχή που η Φούλαμ είχε την καλύτερη ενδεκάδα της ιστορίας της με τους Τζίμι Χιλ, Μπόμπι Ρόμπσον, Τζόνι Χέινς και Τζόρτζ Κόεν και η συμπάθεια μου έμεινε. Κάπου με χάλασε όταν αγόρασε την ομάδα ο Αλ Φαγιέντ, κάπου με ξανάφτιαξε όταν πείστηκα ότι θα σεβαστεί την ιστορία της και πάντα και παντού μια ματιά στα αποτελέσματα της Φούλαμ θα την έριχνα.

Επίσης όταν πάω Αγγλία και έχω το χρόνο το ματς της Φούλαμ θα το δω. Τελευταία φορά τους είχα δει με να παίζουν εναντίον της Μπέρνλεϊ στο γήπεδο της QPR, επειδή ανακατασκευαζόταν το Craven Cottage.

Μετά από αυτά δεν χρειάζεται να σας πω πως ένιωσα μετά το ματς με το Αμβούργο. Μέχρι δηλαδή που σκέφτομαι να πάω μαζί με το φίλο μου τον Χιού Γκραντ να δω τον τελικό. Και ανάθεμα αν με νοιάζει -όπως είμαι σίγουρος και τον Χιού- αν η Φούλαμ κερδίσει το κύπελλο. Καλύτερα να μην το πάρουμε και να γίνουμε η αγαπημένη αγγλική ομάδα των Ιαπώνων και απανταχού τουριστών. Ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε.

Τις υποσχέσεις μου τις κρατάω και έφτασε η ώρα να το πω. Έτσι ακριβώς μιλάει, όπως στην τηλεόραση. Αναφέρομαι στον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, που μαζί με την Μυρσίνη Ζορμπά, τον Ηλία Κανέλλη κι εμένα παρουσίασε το βιβλίο για τα 50 χρόνια του φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου την Τετάρτη το βράδυ στον Ιανό. Πήρε το μικρόφωνο στο τέλος και άρχισε να διηγείται ιστορίες από το φεστιβάλ. Ακούγοντας το φωνητικό νόμισα ότι βρισκόμουνα κλεισμένος σε κουτί τηλεόρασης την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ.

Αν υπάρχει κόλαση και παράδεισος και στην είσοδο ο Άγιος Πέτρος κάνει σούμες τον Μπακογιαννόπουλο θέλω για να απαριθμεί τις αμαρτίες και τις καλοσύνες. "Πήγε στη θεία του την Φιλίτσα Κυριακή μεσημέρι και όχι μόνο έφαγε το φαΐ, αλλά κάθισε και μία ώρα μετά για να ακούει ιστορίες του θείου του Ανδρέα. 1-0. Προσκάλεσε την φίλη του την Ντόρα, γκόμενα του Γιάννη και οργανωμένη στο Εσωτερικό. Τις διάβαζε αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκράμσι μέχρι που κατά το πρωί έπεσε λιπόθυμη και εκμεταλλευόμενος της αδυναμία της την πήδηξε. Καλοσύνες- Αμαρτίες= 1-1".

Για το βιβλίο, όποιος έχει κάποια ηλικία και ενδιαφέρεται για τον κινηματογράφο το λιγότερο ας το τσεκάρει. Το να κοιτάς φωτογραφίες με παρέα και να λες "Ποιος είναι αυτός; Ο Δαλιανίδης ή ο Ντίμης Δαδήρας;" έχει τόσο βιτσιόζικια πλάκα που θα έπρεπε να απαγορευθεί.

Για το εστιατόριο που πήγαμε μετά να πω ότι είναι από τα πολύ καλά. "Τζίτζικας και μέρμηγκας" υπάρχει και στην αρχή της Μητροπόλεως στο κέντρο που πήγαμε και στο Χαλάνδρι κοντά στην πλατεία Κένεντι, που έχω πάει στο παρελθόν. Ελληνική κουζίνα όχι όμως με την αθλιότητα του μαγέρικου, ένα 25άρι συνήθως στο άτομο και αξιοπρεπής αισθητική με βαμμένες καρέκλες και τραπέζια παλιάς ταβέρνας.

Μόνη αντίρρηση το τσίπουρο. Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι έχει λιγότερο αλκοόλ και από την μπύρα. Τέσσερα καραφάκια ήπια στο καπάκι από δύο Jack και μία Fisher και μάλλον έχανα παρά έκανα κεφάλι.