Εδώ παπάς, εκεί παπάς

Επειδή με το Μουντιάλ στην Νότιο Αφρική όλο και κάτι θα γραφτεί για τους μάγους της φυλής και τους άγριους, βάζω ένα απόσπασμα από συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τελευταία:

"Θυμάμαι τον παπά στην έναρξη της περιόδου, που φίλησε το σταυρό και μας ράντισε. Αυτό για μένα είναι κάτι παράξενο. Όλοι φίλησαν τον ίδιο σταυρό! Δεν είναι και το καλύτερο. Πάντως θεωρώ ότι εφόσον είσαι επισκέπτης σε μια χώρα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να εξοικειώνεσαι και να αποδέχεσαι τις συνήθειες του τόπου, είτε σου φαίνονται περίεργες είτε οτιδήποτε". Απόσπασμα από την συνέντευξη του Τεν Κάτε όπως δημοσιεύτηκε στο contra την 31η Μαΐου.

Ρωτάω λοιπόν. Αν πριν το πρώτο ματς της Νοτίου Αφρικής δούμε ένα βίντεο με τον μάγο να έχει ένα φύλλο από κοκοφοίνικα και να κοπανάει τους παίκτες στο κεφάλι και μετά αυτοί να σκύβουν και να φυλάνε την κούκλα Ζούζου που κρατάει στο χέρι δεν θα πεθάνουμε στο γέλιο; Ο παραλληλισμός με τους δικούς μας ρασοφόρους είναι πολύ σαφής για να τονιστεί. Οι τρόποι όμως λατρείας είναι αστείοι για κάθε έναν που τους βλέπει απ’ έξω παρά το ότι στις τρεις θρησκείες της Μεσοποταμίας τα στοιχεία είναι κοινά.

Οι μωαμεθανοί πριν προσευχηθούν πλένουν τα χέρια τους, αλλά και οι καθολικοί, αλλά πριν κάνουν τον σταυρό τους βάζουν το χέρι στο αγιασμένο νερό. Βέβαια και στις δύο περιπτώσεις το «πλύσιμο» είναι συμβολικό. Με τους μωαμεθανούς να το προχωράνε και να πλένουν μέχρι και τα αυτιά.

Το πλύσιμο των αυτιών δεν το είχα παρατηρήσει μέχρι τα Χριστούγεννα όταν ταξίδευα με ταξί από το αεροδρόμιο του Αμμάν στην Πέτρα. Εκεί που είμαστε στο Desert Highway ο οδηγός τραβάει μια χειροφρενιά μπροστά σε ένα τζαμί, μας λέει συγγνώμη και αρχίζει το πλύσιμο ξεκινώντας από τα αυτιά. Μετά μπήκε στο τζαμί έκανε την προσευχή του για ένα 20λεπτο βγήκε και συνεχίσαμε την διαδρομή. Και αν αναρωτιέστε που βρέθηκε το τζαμί, η απάντηση είναι ότι δεν περνάνε πέντε χιλιόμετρα που να μην υπάρχει τζαμί στο πλάι του δρόμου. Τα οποία όλα έχουν ένα μίνι μιναρέ, αλλά για να φαίνονται το βράδυ στην οδήγηση έχουν γύρω τους ένα κώνο από πράσινες λάμπες φθορίου.

Ο ξένος παίκτης που ταλαιπωρήθηκε περισσότερο από αγιασμό ήταν ο Ρενέ Χένρικσεν. Όταν ήταν πρόεδρος ο Αγγελος Φιλιππίδης τον είχε κατεβάσει από την Δανία για αγιασμό, επειδή είχαν ρεπό την επόμενη επέστρεψε στην Κοπεγχάγη και την μεθεπόμενη ταξίδεψε στην Αθήνα για την έναρξη της σεζόν. Όλα αυτά χωρίς καν ο άνθρωπος να είναι ορθόδοξος.

Υπάρχουν πάντως ομάδες που κάνουν αγιασμούς και στις ισοπαλίες, ενώ υπάρχουν ομάδες που οι πρόεδροι τους δεν γούσταραν και πολύ τους αγιασμούς. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ομάδες που προπονητής τους προφανώς ήταν ο Αγγελος Αναστασιάδης και λιγότερο, προφανώς, ο Δερμιτζάκης που δεν το προβάλει τόσο τι θεούσος είναι, αλλά στον πάγκο από ότι μου είπανε έχει εικόνα της Παναγίας. Στην δεύτερη σπάνια κατηγορία αυτών που δεν γουστάρουν αγιασμούς ανήκει ο Σωκράτης Κόκκαλης, αλλά ακόμα περισσότερο ο Ντέμης Νικολαίδης. Στις πέντε ενάρξεις σεζόν που ήταν πρόεδρος στην ΑΕΚ νομίζω ότι έχει κάνει μόνο ένα αγιασμό.

Κλείνοντας για τις θρησκείες, να γράψω ότι μια από τις μουσικές μου αδυναμίες μου είναι ο Dr. John, με το «Dr.» είναι η συντόμευση του Doctor συνηθισμένου τίτλου στις τελετές voodoo. Το αγαπημένο μου κομμάτι του δόκτορα είναι το «Walking on gilded splinters» από το Gris-Gris, αλλά το δημοφιλέστερο κομμάτι του δόκτορα στην Ελλάδα ήταν το «Litanie de Saints» που έχει πει με τους Neville Brothers. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι μια λιτανεία των Αγίων Πάντων σε παραφθαρμένα Cajun. Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ενώ ηχητικά όλοι το ξέρουν, νοηματικά δεν βγαίνει άκρη. Ότι συμβαίνει ακόμα χειρότερα με την «Καραγκούνα» στα ελληνικά που σε εκείνη την στροφή που υποτίθεται ότι λέει «Αμ’ πώς δα, αμ’ τι δα» όλη η Ελλάδα το τραγουδάει «Σαμπόζα, σαμπίζα» που ακούγεται κάτι ανάμεσα σε ρουμανοβλάχικα και dressing για tacos.