Υπόδειγμα αστικής ευγένειας

Αφαιρουμένης της υποψίας μου ότι μερικές φορές, όπως στον τέταρτο τελικό των playoff, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι υποκύπτουν στις θελήσεις των κάφρων, έχω να προσθέσω ότι είναι από τις αξιοπρεπέστερες παρουσίες παραγόντων στα γήπεδα. Στην συμπεριφορά, που είναι υπόδειγμα αστικής ευγενείας, αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την παρουσία τους στον επαγγελματικό αθλητισμό.

Ως προς το πρώτο παράδειγμα είναι το τέλος της συνεργασίας τους με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Περίμεναν την ημερολογιακή λήξη του συμβολαίου και δεν τον ευχαρίστησαν τυπικά, όπως συνηθίζεται στο ποδόσφαιρο, αλλά ουσιαστικά. Οι συνηθισμένες ανακοινώσεις-λύσεις συνεργασιών στο ποδόσφαιρο έχουν το όνομα του παίκτη ή προπονητή και ένα "...του ευχόμαστε καλή συνέχεια στην καριέρα του" που τις περισσότερες φορές ακούγεται ίδιο με το "...στα κομμάτια". Οι Αγγελόπουλοι στην ανακοίνωση για τον Γιαννάκη προσέθεσαν ότι το πέρασμα του από τον Ολυμπιακό είναι επιτυχημένο γιατί η ομάδα του πήρε το κύπελλο, έπαιξε δύο φορές συνεχόμενες στο final four της Ευρωλίγκας και εφέτος μάλιστα στον τελικό. Ενα υπόδειγμα προσωπικού αντίο, που ακόμα και στον επαγγελματικό αθλητισμό κάνει την διαφορά.

Το δεύτερο, που με τον χρόνο πρέπει να εκτιμηθεί στην περίπτωση των Αγγελοπουλαίων, είναι ότι αγαπάνε το μπάσκετ του Ολυμπιακού. Προφανώς είναι ολυμπιακοί φόλες, αλλά αυτό δεν σημαίνει "δώστε μου ρε ένα τμήμα να τους πηδήξω όλους, να προσκυνάνε το μεγαλείο του θρύλου" και να πάρουν μέχρι και το μπάντμιντον. Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι γουστάρουνε το μπάσκετ, εκεί θέλουν να δουν τον Ολυμπιακό να διακρίνεται και όταν πιεζόντουσαν να μπουν στο ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού, ευγενικά αρνήθηκαν να μπουν στο παζάρι. Οπως και τώρα που έχασαν το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό δεν προσπάθησαν να κρυφτούν πίσω από την διαιτησία του τρίτου ματς, αλλά ψάχνονται να πάρουν τον καλύτερο δυνατό προπονητή.

Τέλος, αν μειώσουν το μπάτζετ -γιατί σωστός επαγγελματικός αθλητισμός δεν μπορεί να υπάρξει εάν τα έξοδα είναι πολλαπλάσια των εσόδων- θα είναι ένα ακόμα βήμα μπροστά. Γιατί στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας του μπάσκετ το "άνοιγμα" ανάμεσα στις δύο μεγάλες ομάδες και τις υπόλοιπες που συμπληρώνουν την κατηγορία είναι πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο του ποδοσφαίρου. Τρελός να είσαι με το μπάσκετ, δεν μπορείς να παρακολουθείς με ενδιαφέρον ένα πρωτάθλημα που γίνεται μόνο για να φανεί αν ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός θα έχουν το πλεονέκτημα έδρας στα playoff.

Και για να μην αρχίσετε να σκέφτεστε "πάει ο Πανούτσος. Εχασε και το λίγο που είχε και ασχολείται με τους Αγγελόπουλους στο μπάσκετ", όλο το κείμενο ήταν μια προσπάθεια αθλητικογραφικού εξαγνισμού από την παπαρολογία μετά την νίκη της Εθνικής επί της Νιγηρίας, όπου γράφτηκε μέχρι και ότι όλη η υφήλιος υποκλίθηκε στην Εθνική μας, ενώ τα κείμενα που συνόδευαν τους τίτλους των ξένων Μέσων δεν είχαν όχι υποκλίσεις, αλλά ούτε κουνήματα του κεφαλιού.

Συγγνώμη ρε παιδιά αλλά αν η Ρουμανία ή άλλη βαλκανική χώρα έπαιζε με την Ακτή του Ελεφαντοστού, οι ακταιωροί μένανε με 10 παίκτες στο μισάωρο και οι Ρουμάνοι ανέτρεπαν το 1-0 και το έκαναν 2-1 θα υποκλινόσαστε; Τότε για την Αμερική, που έπαιζε 11 εναντίον 11 με την Σλοβενία και σε ένα ημίχρονο έκανε το 2-0, 2-2 κι αν τις μετράγανε το κανονικό γκολ θα είχε κερδίσει με 3-2 τι πρέπει να κάνει η υφήλιος; Να τα κατεβάσει;

Για μια ακόμα φορά συμπεριφερόμαστε σαν αυτό που τελικά είμαστε, μια υστερική βαλκανική χώρα που σε αυτά που της συμβαίνουν έχει αποσυνδέσει την πραγματικότητα από την μπαλαφάρα. Και η πλάκα είναι ότι δεν είναι ο κόσμος που ζητάει το παραμύθι αλλά ο Τύπος που δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι καλύτερο για να του προσφέρει. Πάω τώρα να ακούσω λίγο πουρουπουπού για να ατσαλωθώ.