Olympia Halle, Μόναχο 1989, σε εξέλιξη το δεύτερο Final4 της FIBA, όλη η Ελλάδα κολλημένη στις οθόνες της ΕΡΤ για να παρακολουθήσει το μεγάλο Άρη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Ιωαννίδη. Οι Θεσσαλονικείς μετά το στραπάτσο της Γάνδης είναι αποφασισμένοι να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης και εμφανίζονται πολύ πιο συγκεντρωμένοι. Είναι κοντά στο σκορ παρά την εκπληκτική άμυνα του Ken Barlow στο Νίκο Γκάλη και χάρη στη μεγαλειώδη εμφάνιση του Γιαννάκη, στο δεύτερο μέρος παίρνουν κεφάλι με έξι πόντους. Οι Ισραηλινοί επιτίθενται, το ρολόι δείχνει το 30ο λεπτό, ο Άρης είναι δέκα λεπτά μακριά από το όνειρο του τελικού.
Το νούμερο 13 της Μακάμπι, ένας θεόρατος Αμερικανός γεμάτος μούσκουλα κάνει βήματα, ακούει το σφύριγμα, αρπάζει τη μπάλα σαν πεπόνι και με το βλέμμα να σκοτώνει κατευθύνεται προς τη ρακέτα. Τον πλησιάζει ο Γιαννάκης για να πάρει τη μπάλα και να συνεχίσει ο Άρης την αντεπίθεσή του, ο θηριώδης Αμερικανός αρνείται, πιάνει το Γιαννάκη από το πρόσωπο, τον τινάζει πίσω, εκτυλίσσεται ο κλασσικός "τσαμπουκάς", ακολουθεί πανδαιμόνιο, διακοπή μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Ο Άρης ναρκώθηκε, δέχτηκε ένα σερί 18-0, έχασε τη μεγαλύτερη από τις τρεις ευκαιρίες του να κατακτήσει το "μεγάλο Κύπελλο", εκείνο που περίμενε ολόκληρη η Ελλάδα. Το #13 της Μακάμπι ήταν ο Kevin Magee.
Τα πρώτα βήματα
Γεννημένος σαν σήμερα στο Gary της Indiana, το 1959, ο Kevin Dornell Magee θα έκλεινε σήμερα τα 57 του χρόνια, ακριβώς ίδια ηλικία με το Γιαννάκη, που κι εκείνος γεννήθηκε Ιανουάριο του ’59. Ολόκληρο θηρίο, 204 εκατοστά ύψος, βάρος μεταξύ 100 και 110 κιλών, ένα τεσσάρι ολκής που φαινόταν ότι θα κάνει καριέρα από τότε που είχε γίνει θρύλος στο γυμνάσιο South Pike, ένα σχολείο για "σκληρούς" στη Magnolia του Mississippi. Ήταν απίστευτη η φυσική δύναμη αυτού του παιδιού, παρά τα κιλά του οι κινήσεις του ήταν πλαστικές, η αντίληψή του για το μπάσκετ ξεχώριζε. Σκάρτοι 2 χιλιάδες κάτοικοι όμως στη Magnolia, τα μεγάλα κολέγια δίσταζαν να ποντάρουν σε έναν ακόμη "ταύρο" αφρο-αμερικανό, σε μια εποχή που το ΝΒΑ και το NCAA δεν ήταν ακριβώς αυτό που ξέρουμε σήμερα.
Τον επέλεξε το ταπεινό Saddleback στο Mission Viejo, μια όμορφη πόλη της California που ειρήσθω εν παρόδω έχει χαρακτηρισθεί ως η ασφαλέστερη πόλη των ΗΠΑ από το FBI. O Magee πήγε και συνέχισε να ταλαιπωρεί πολύ βαρύτερα κορμιά από το δικό του, να βελτιώνεται και να "χτίζει" ένα σώμα που όμοιό του δε συναντούσες, τουλάχιστον στα junior Colleges. Με τα μαθήματα ποτέ δεν τα πήγαινε καλά, άλλωστε αυτό του κόστισε ώστε να προξενήσει το ενδιαφέρον μεγαλύτερων Κολεγίων με καλύτερα αθλητικά προγράμματα. Η πορεία και η βελτίωσή του όμως στο Saddleback τη διετία 1978 - 1980 ήταν αδύνατον να περάσει απαρατήρητη.
Το Ιrvine και οι θρυλικοί Anteaters ενδιαφέρθηκαν αμέσως, ήταν αδύνατον να αγνοηθεί ένα τόσο μεγάλο prospect. Τον πλησίασαν, τον καλόπιασαν, τον "χρύσωσαν", σκηνικό βγαλμένο από ταινία με θέμα το κολλεγιακό μπάσκετ. Του έδωσαν τη φανέλα με το 44, τον έκαναν βασικό power forward στην τότε PCAA, σημερινή Big West Conference. Ο Magee ανταπέδωσε με δύο συνεχόμενα βραβεία καλύτερου αθλητή το 1981 και το 1982, με την επιλογή του στην άτυπη All-American καλύτερη πεντάδα και με μέσους όρους που έδειχναν ξεκάθαρα το ΝΒΑ: 26,3 πόντοι, 12,3 rebounds, 64% στα σουτ. Τρίτος σκόρερ σε ολόκληρο το NCAA δύο χρονιές, τέταρτος ριμπάουντερ, ρεκόρ πόντων σε εκείνο το συγκλονιστικό παιχνίδι εναντίον του Loyola με 46 πόντους. Κυρίως όμως ήταν μέλος της ομάδας των ΗΠΑ που κατέκτησε το χρυσό μετάλιο στην Πανεπιστημιάδα του Βουκουρεστίου το 1981. Ο Kevin Magee τα είχε καταφέρει και από τη μικρή και ταπεινή Magnolia ήταν έτοιμος να ζήσει την αναγέννηση του ΝΒΑ τη χρυσή δεκαετία του '80.
Επελέγη στο draft σαν δεύτερη επιλογή των Suns στο #39, ήταν πιο μπροστά από παίκτες που έκαναν μεγάλη καριέρα όπως ο Mark Eaton, ο Craig Hodges, ο Chuck Aleksinas. Ο χαρακτήρας του ήταν "δύσκολος", η απότομη επιτυχία του είχε προσδώσει την ψευδαίσθηση ότι δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν και όταν αισθάνθηκε ενοχλήσεις στο γόνατο στην preseason των Suns, θεώρησε σωστό να μην ενημερώσει κανέναν και απλώς να μην παρουσιαστεί στην προπόνηση. Ασυγχώρητο για το ΝΒΑ που προσπαθούσε να ξαναποκτήσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και απέφευγε τους "δύσκολους" χαρακτήρες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ο Magee κόπηκε, το όνειρό του δεν το εκπλήρωσε ποτέ και μοιραία στράφηκε στην Ευρώπη, εκεί όπου έπαιζαν μπάσκετ οι λιγότερο καλοί Αμερικανοί και για την πατρίδα τους εκείνη την εποχή εθεωρείτο κάτι σαν προσβολή και τεράστιο downgrade.
Η εποχή της Varese και η CAI
Tον πλησιάσαν πολλοί, όταν όμως χτύπησε την πόρτα του η Varese ήταν πια βέβαιος για το βήμα. Η Ignis Varese που στο μεταξύ είχε μετονομαστεί σε Cagiva, ήταν τότε η βασίλισσα στη θέση της βασίλισσας, η καλύτερη ιταλική ομάδα όλων των εποχών, η ομάδα των 10 συνεχόμενων τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι τελικοί όμως ήταν από το 1969 μέχρι το 1979, είχαμε πλέον Σεπτέμβρη του 1982 όταν ο Μagee συμφώνησε με τους Λομβαρδούς και η πάλαι ποτέ κραταιά και ανίκητη Varese είχε ήδη μπει στην καθοδική πορεία του κύκλου. Η ομάδα τερμάτισε όγδοη, εκείνος όμως ήταν πολύ πιο πάνω: δεύτερος σκόρερ της ιταλικής Λίγκας με 25,3 πόντους και πρώτος rebounder με 14,8 ανά παιχνίδι.
Ο Magee ξαναφεύγει για την Αμερική, αφήνει πίσω του "τρελές" προτάσεις από τη Μιλάνο και τη Μπαρτσελόνα γιατί θέλει το ΝΒΑ. Περιμένει κάποια ομάδα του ΝΒΑ μέχρι την τελευταία στιγμή, θέλει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να διορθώσει το λάθος του. Η κλήση δεν έρχεται ποτέ, το ΝΒΑ τον θεωρούσε και τον θεωρεί "κομμένο", ο παίκτης είναι outbounced. Όταν τον Οκτώβριο ξαναρίχνει τα δίχτυα στην Ευρώπη ο μάναντζέρ του, οι πόρτες είναι κλειστές, οι μεγάλοι σύλλογοι έχουν επιλέξει τους Αμερικανούς τους, δεν υπάρχει χώρος για τον Magee. Σαν από μηχανής θεός εμφανίζεται η CAI Zaragoza που θέλει να αντικαταστήσει το Harry Davis. Ο Leon Najnudel αν και διστακτικός, στην τούρλα του Οκτώβρη επιλέγει το Magee. Δεν έκανε λάθος.
Η CAI κάνει ονειρεμένη σεζόν, νικά για πρώτη φορά στην ιστορία της με 83-82 τη Ρεάλ στο πρωτάθλημα και βγάζει τον κόσμο στο δρόμο. Μια εβδομάδα αργότερα τον ξαναβγάζει αποκλείοντας την Caja στον προημιτελικό του Κυπέλλου με το Magee δαιμονισμένο: 35 πόντοι, 9 rebounds και μπροστά το final4 του Copa del Rey στην πόλη. Η Zaragoza έχει φορέσει τα γιορτινά της, ο Magee έχει γίνει ήδη το είδωλο των οπαδών και στο Final4 αφηνιάζει. Στον ημιτελικό με την Penya, σκοράρει 36 και κατεβάζει και 15 rebounds. Τελικός εναντίον της Μπαρτσελόνα. Αδιανόητο να χαθεί ο τίτλος για τους Καταλανούς, άλλωστε κανείς δεν θα ζητούσε το λόγο από τη μικρή Σαραγόσα εάν έπεφτε τιμητικά στον τελικό.
Η μέρα του τελικού φθάνει, η Adidas πλευρίζει και κλείνει μια χρυσοφόρο σύμβαση με την CAI και αποστέλλει ολοκαίνουριο αθλητικό υλικό: φόρμες, παπούτσια, φανέλες, σορτς. Ο Magee παραλαμβάνει τη στολή του τελικού, πάει να φορέσει το σορτσάκι (που εκείνη την εποχή ήταν εξ ορισμού κοντό και στενό) και το σορτς δεν ανεβαίνει πάνω από το μηρό. Οι Ισπανοί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν ότι υπάρχουν τόσο "χοντρά" και γεροδεμένα πόδια. Εστάλη ειδικός ράφτης να μετρήσει τα πόδια του power forward της CAI και αργότερα να γίνουν οι εμφανίσεις του ειδική παραγγελία με άνοιγμα στους προσαγωγούς και στενή μέση. Ο Kevin είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, υπεργυμνασμένος, διψασμένος για το πρώτο του τρόπαιο.
Η μάχη στους αιθέρες με το μεγάλο Marcellus Starks της Barca είναι επική. Η CAI μετά το αρχικό μούδιασμα, είναι συνεχώς κοντά στο σκορ και κάθε άλλο παρά εικόνα πρωτάρας παρουσιάζει. Το 38-47 του ημιχρόνου, μετά από συγκλονιστικό ματς από Jimmy Allen και Magee, θα γίνει 81-78 υπέρ της CAI. O Magee τελείωσε τον τελικό με 19 πόντους και 11 ριμπάουντ, οι οπαδοί τον σηκώνουν στους ώμους και μαζί του είναι ο θρυλικός Manolo el bombo (ο Μανόλο με το τύμπανο), ίσως η πιο γνώριμη φίλαθλη φιγούρα στην Ισπανία διαχρονικά. Ο Magee είναι πλέον ότι πιο hot κυκλοφορεί στο ισπανικό πρωτάθλημα μπάσκετ και λίγες μέρες μετά από εκείνον τον τελικό, Ρεάλ και Μπάρτσα χτυπούν την πόρτα του ατζέντη του. Θέλουν οπωσδήποτε τον mvp της ACB που έκλεισε τη σεζόν με 24,7 πόντους και 10,5 ριμπάουντ μ.ο.
Είναι η πρώτη του ευκαιρία να γνωρίσει το (πραγματικό) χρώμα του χρήματος, να ζήσει πλουσιοπάροχα από το μπάσκετ, να χτίσει μια καριέρα που του αρνήθηκαν στο ΝΒΑ. Αρκετά χρόνια αργότερα θα πει ότι εκείνη η σεζόν στην CAI, είναι η σεζόν που του άλλαξε τη ζωή, η χρονιά που από αγρίμι τον μετέτρεψε σε επαγγελματία. Ενώ είναι έτοιμος να υπογράψει στη Barca, καταφθάνει μια απίστευτη πρόταση στον ατζέντη του από το Ισραήλ.
H σειρά της Μακάμπι και ο ΠΑΟΚ
Η ομάδα είναι η Maccabi, η ομάδα του λαού, η κορυφή της πυραμίδας σχεδόν σε ολόκληρο τον εβραϊκό αθλητισμό. Δεν περίμενε ποτέ υπογράφοντας στη Maccabi να βρει το λιμάνι του, να παραμείνει επί έξι συναπτά έτη στο Γιάντ Ελιάου και να θεωρείται σήμερα ένας από τους θρύλους της ομάδας μαζί με τους Miki Berkovich, Motti Aroesti, Doron Jamchi, Lou Silver, Aulcie Perry 1976–85 και LaVon Mercer.
Με τη Μaccabi κατέκτησε τα πάντα εκτός από το "μεγάλο Κύπελλο". Τρεις συνεχόμενες φορές (1987-88-89) έφτασε πολύ κοντά στο να κατακτήσει και το Πρωταθλητριών, του το στέρησαν πρώτα η Olimpia Milano (ήττες με 71-69 και 90-84) και μετά η "σταχτοπούτα" Jugoplastika (75-69). Πήγε στο Ισραήλ σαν μισθοφόρος, έφυγε ως ένας εκ των κορυφαίων Αμερικανών που αγωνίστηκαν στη Maccabi και στην Ευρώπη, αφήνοντας μόνο φίλους. Κατόρθωσε να πλησιάσει όσο κανείς άλλος τα δύο ιερά τέρατα της ομάδας, το Berkovich και το Jamchi και είναι ο τριτος σκόρερ στην ιστορία της Maccabi, κατάφερε σαν "τεσσάρι" να βγει πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 27 πόντους μ.ο. Κατέκτησε 6 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα, πήγε παιδί και έφυγε άντρας στα 31 του.
Μόνο για την CAI θα μπορούσε να φύγει από τη Maccabi και όταν ο "σερίφης" Μανέλ Κομάς τον κάλεσε πίσω στη Σαραγόσα, ο Magee πίστεψε ότι τα θαύματα γίνονται δύο φορές. Επέστρεψε στην ομάδα που του έσωσε την καριέρα με σκοπό να κατακτήσει επιτέλους την κορυφή της Ευρώπης, του τη στέρησε μια ελληνική ομάδα, ο ΠΑΟΚ, σε εκείνον τον αλησμόνητο τελικό στο "Πατινουάρ" της Γενεύης το 1991. Έκανε καλό ματς σε άμυνα και επίθεση, περιόρισε τον επί τριετία συμπαίκτη του στη Maccabi, Ken Barlow, αλλά εκείνη τη βραδιά ο Μπάνε Πρέλεβιτς ήταν ασταμάτητος. Σημείωσε τους 31 από τους 76 πόντους του ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚ για τέταρτη φορά καταδίκασε το Magee στο ρόλο του μεγάλου χαμένου. Ο τίτλος του πρώτου ριμπάουντερ της ACB με 406 ριμπάουντ (12,7 μ.ο.) δεν του έλεγε απολύτως τίποτα, όπως και το προσωπικό ρεκόρ εναντίον της Granollers με 41 πόντους (16/18 δίποντα και 9/10 βολές) και 11 ριμπάουντ.
Η CAI τερμάτισε έκτη, το θαύμα δεν ξαναέγινε, ο Magee το πήρε απόφαση ότι στα 32 του πια, έχει ακόμη μερικά καλά χρόνια μπάσκετ και αποφασίζει να στραφεί στην οικονομική του αποκατάσταση. Υπογράφει στην Auxilium Torino, την ομάδα του Piemonte που προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί στην Α1 κατηγορία. Τελειώνει με 21,9 πόντους και 13,4 ριμπάουντ, η ομάδα τερματίζει άνετα ένατη, αλλά δεν υπάρχει μέλλον. Ο Magee αλλάζει και πάλι περιβάλλον, αποφασίζει να μετακομίσει στη Γαλλία και το Παρίσι για την Racing Paris. Ακόμη πιο χαμηλό επίπεδο, αλλά το ταλαιπωρημένο κορμί του δεν αντέχει πλέον το ξύλο σε κορυφαίο επίπεδο. Κλείνει και στη Γαλλία σαν κορυφαίος ριμπάουντερ (13,5 μ.ο.) και το καλοκαίρι στα 35 του προσπαθεί να πείσει το Ραμόν Μιζράχι να τον ξαναπάρει πίσω στη Maccabi για το μεγάλο evergreen της καριέρας του.
Ο Μιζράχι λέει όχι, τον υποδέχεται όμως με ανοιχτές αγκάλες μια άλλη Maccabi, η Rishon, όπου και κρέμασε εν τέλει τα παπούτσια του. Πικράθηκε που δεν τον πήρε πίσω η Maccabi, είχε αποφασίσει φεύγοντας από το Παρίσι να εγκατασταθεί μόνιμα στο Ισραήλ μαζί με τη γυναίκα του Melanie και τα τρία τους παιδιά, Brandy, Jacob and Jeremy. Η φανέλα του είχε πίσω το 13, τόσα ήταν και τα χρόνια που έπαιξε μπάσκετ στην Ευρώπη, που δεν αισθανόταν αποδιοπομπαίος, που έγινε διάσημος και απέδειξε σε φίλους και εχθρούς ότι δεν είναι "δύσκολος" χαρακτήρας. Μπορεί να είχε πάντοτε μέσα του το άξεστο της Magnolia, να ήταν εντελώς εκφοβιστικός με τα μούσκουλα και την υπερφυσική του δύναμη, αλλά gangsta δεν ήταν ποτέ και ως τέτοιον τον μεταχειρίστηκε το ΝΒΑ.
Το τέλος
Επέστρεψε στο σπίτι, εκεί που μεγάλωσε, στο Mississippi και αποτραβήχτηκε από το επαγγελματικό μπάσκετ. Έμεινε λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρά του, στο Summit ένα χωριό 1500 κατοίκων και εργαζόταν σαν warehouse supervisor, κάτι σαν επιστάτης. Ξημερώματα της 23 Οκτωβρίου του 2003, τελείωσε τη βάρδιά του και μπήκε στο λευκό Nissan του για να επιστρέψει στη γυναίκα του και στα παιδιά του. Λίγο πριν την έξοδο για το Amite, επί του Interstate 55, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και καρφώθηκε σε ένα διερχόμενο τρακτέρ.
Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Ήταν 05.20΄το πρωί, εκείνος ήταν 44 ετών. 44 ήταν και ο αριθμός που τον σημάδεψε στις ΗΠΑ, ήταν το νούμερο στη φανέλα του στο Irvine, το πρώτο πανεπιστήμιο που έγινε αποδεκτός και τον εμπιστεύτηκαν, το πρώτο περιβάλλον που αισθάνθηκε ξεχωριστός, το νούμερο που είχε επιλέξει και στους Suns, τη φανέλα των οποίων δε φόρεσε ποτέ και δεν κατόρθωσε να κάνει το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα. "Τhe best basketball player I ever coached" είχε πει ο Bill Mulligan, προπονητής του στο πανεπιστήμιο του Irvine.
