Αν ο Μουρίνιο είχε πάει στην Γιουνάιτεντ...

Ο πρώην προπονητής της Γιουνάιτεντ διάλεξε τον Σκωτσέζο συμπατριώτη του για να τον διαδεχθεί όταν η λύση του Μουρίνιο έδειχνε πιο πιθανή, αν αναλογιστεί κανείς τις καλές σχέσεις των δυο ανδρών, αλλά και την απόλυτα επιτυχημένη καριέρα του Πορτογάλου. Εν τέλει η Τσέλσι έδωσε δουλειά στον "Special One" και ο Μόγες διαδέχθηκε τον θρύλο της Γιουνάιτεντ. Βέβαια, η επιστροφή του Μουρίνιο στην ομάδα του Λονδίνου δείχνει πιο απλή υπόθεση συγκριτικά με την ανάληψη των καθηκόντων της Γιουνάιτεντ από τον Ντέιβιντ Μόγες.

Τι θα γινόταν άραγε αν το καλοκαίρι ο Μουρίνιο επέλεγε (και επιλέγονταν) να αναλάβει τους "κόκκινους διαβόλους"; Αυτό που σίγουρα θα έφερνε θα ήταν ενθουσιασμό συν τις όποιες ιδιοτροπίες του και σχετικά άμεσα αποτελέσματα χωρίς να εγγυάται κανείς για το χρονικό όριο της συνεργασίας των δυο πλευρών. Από την άλλη ο Σκωτσέζος νυν τεχνικός της ομάδας θα έφερνε σταθερότητα σε ένα πλάνο μακροχρόνιο και όχι εφήμερο. Ήταν αν μπορούμε να πούμε η "ασφαλής" επιλογή για τους διοικούντες.

Η σύγκριση των δυο ήταν αναπόφευκτη. Ο Πορτογάλος κουβαλάει μαζί του μία αρκετά πλούσια τροπαιοθήκη ενώ ο Μόγες είναι ένας προπονητής χωρίς κάποιο μεγάλο τίτλο στην καριέρα του. Και μπορεί να μην έχει ξεκινήσει καθόλου καλά την καριέρα του στο Μάντσεστερ όμως υπάρχει υπομονή και μεγάλη στήριξη από την πλευρά της διοίκησης και του κόσμου.

Ο Μουρίνιο από την άλλη πλευρά έχει αποφασίσει να δουλέψει σε ένα σχέδιο με μακροχρόνια αποτελέσματα για την Τσέλσι. Η επιθυμία του είναι να δουλέψει με παίκτες χαμηλού μέσου όρου ηλικίας κάνοντας πολύ προσεκτικές προσθήκες, χωρίς τις υπέρογκες σπατάλες του παρελθόντος. Ειδικά στο θέμα της εξέλιξης των ποδοσφαιριστών που βρήκε στο "Στάμφορντ Μπριτζ", ο Πορτογάλος δείχνει να προσπαθεί να βάλει τα δυνατά του ώστε να τους πλάσει όπως ο ίδιος θέλει και μπορεί. Το παράδειγμα του Μάτα είναι η εξαίρεση, αλλά τα παραδείγματα των δύο Βραζιλιάνων Γουίλιαν και Όσκαρ και η φανταστική περίπτωση του Αζάρ είναι χαρακτηριστικά.

Ο παραπάνω ισχυρισμός δείχνει πως πολλά από τα μειονεκτήματα που βρήκαν οι διοικούντες αλλά και ο Φέργκιουσον στην περίπτωση της ανάληψης των καθηκόντων από τον Μουρίνιο δείχνουν να μην επαληθεύονται.

Η μεγάλη διαφορά, πάντως, των δυο τεχνικών είναι ξεκάθαρα μία. Στην περίπτωση του Μόγες το συμβόλαιο που υπέγραψε είναι εξαετές και το προφίλ του δείχνει πως θα το τιμήσει ό,τι και να γίνει. Είναι δεδομένη η παρουσία του στο "Ολντ Τράφορντ" για τα επόμενα έξι χρόνια και η διοίκηση των "κόκκινων διαβόλων" το ήξερε αυτό. Στην άλλη περίπτωση, αυτή του Πορτογάλου, μπορεί να υπέγραφαν για έξι χρόνια όμως κανείς δεν θα ήταν απόλυτα σίγουρος ότι θα ισχύσει αυτή η συμφωνία. Αυτό δείχνει και την επιθυμία της Γιουνάιτεντ. Η διοίκηση έψαχνε για μία λύση που θα έδινε σταθερότητα στην ομάδα ακόμα και αν αργούσε να πάρει εμπρός η μηχανή.

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Τα επιχειρήματα βάση αριθμών και στατιστικής. Ο τωρινός τεχνικός της Γιουνάιτεντ στα 11 χρόνια της παρουσίας του στην Premier δεν έχει κερδίσει ποτέ εκτός έδρας καμία εκ των Άρσεναλ, Τσέλσι και Λίβερπουλ, συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων ως τεχνικός της πρωταθλήτριας. Επιπρόσθετα, ο Μόγες έχει κερδίσει μόλις επτά φορές από τις συνολικά 59 που έχει αντιμετωπίσει τους Αρσέν Βενγκέρ, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και Ζοζέ Μουρίνιο. Σε αυτά τα στατιστικά ο Πορτογάλος έχει να αντιπαραθέσει δύο πρωταθλήματα με την Τσέλσι, ένα Κύπελλο Αγγλίας και δύο Λιγκ Καπ Αγγλίας.

Πολλοί στην Αγγλία λένε πως δεν είναι δυνατόν η Γιουνάιτεντ να έχει τέτοια απόδοση εφέτος όταν πέρυσι στην ουσία η ίδια ομάδα πετούσε από νίκη σε νίκη. Αντίθετα, υπάρχουν και οι ισχυρισμοί πως δεν μπορούμε να κρίνουμε τον Ντέιβιντ Μόγες καθώς αυτή η ομάδα δεν είναι η δική του. Δεν φέρει την υπογραφή του.

Την Κυριακή μπορεί να μην τα κατάφερε απέναντι στον ανταγωνιστή του και να μην τα έχει καταφέρει ακόμα να τον κερδίσει, όμως μην ξεχνάμε πως κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τον Βενγκέρ. Οφείλει πάντως να κάνει αισθητή την παρουσία του στον πάγκο της πρωταθλήτριας μέσα στην χρονιά, έτσι ώστε η επόμενη να ξεκινήσει με πολύ καλύτερους οιωνούς.