Αυτή είναι η Μπενφίκα

Λίγο πριν το κρίσιμο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στην Λισσαβόνα η Μπενφίκα δείχνει να δυσκολεύεται να βρει τα πατήματα της την φετινή χρονιά. Οι «αετοί» όμως δεν παύουν να είναι ένας τεράστιος Ευρωπαϊκός σύλλογος με φοβερές επιτυχίες και πολύ μεγάλες στιγμές δόξας. Όσον αφορά την φετινή ομάδα, αυτή δεν διαφέρει αρκετά από την περσινή που παρά το άδοξο φινάλε έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο κατά την διάρκεια της σαιζόν. Η συνταγή του Ζεζούς συνεχίζεται και φέτος.

Παίκτες κλειδιά

Οι περισσότεροι Πορτογάλοι είναι οπαδοί της Μπενφίκα. Από τα βόρεια σύνορα με την Ισπανία και την πόλη της Θέλτα έως τις παραλίες της Αλγκάρβε στον Πορτογαλικό Νότο οι οπαδοί της Μπενφίκα είναι παρόντες. Μπορεί σε πολλές πόλεις να υποστηρίζουν την τοπική ομάδα αλλά σίγουρα έχουν μια μεγαλύτερη αδυναμία στους «Αετούς» της Λισσαβόνας. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι αγαπάνε το ποδόσφαιρο παθολογικά και οι άντρες και οι γυναίκες καθώς στο γήπεδο η παρουσία του γυναικείου φύλου είναι πολύ έντονη, γίνεται αυτομάτως δύσκολο να αποφύγεις την κριτική αν είσαι στο «σύστημα» που λέγεται Μπενφίκα. Και οι Πορτογάλοι ασχολούνται πολύ με την μπάλα. Πάρα πολύ.

Αυτό σημαίνει πως η καθολική αναγνώριση του Νεμάνια Μάτιτς έχει διπλή αξία. Αυτός είναι ο ποδοσφαιριστής που για τους Πορτογάλους συμβολίζει τη νέα Μπενφίκα. Μάλιστα είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται πως η Μπενφίκα κατάφερε να τον κρατήσει τόσο καιρό χωρίς να ενδώσει στο ενδιαφέρον των Ευρωπαϊκών συλλόγων προς το πρόσωπο του. Ο 25χρονος Σέρβος λοιπόν, κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Μπορεί να μην πρόκειται για τον γρήγορο χαφ που θα κόψει και θα καλύψει ταχύτατα τα κενά της μεσαίας γραμμής αλλά με τον τρόπο του «γεμίζει» το κέντρο και από τα δικά του πόδια ξεκινούν τα πάντα. Την περσινή χρονιά έδεσε με τον Έντσο Πέρεζ, ο οποίος εντελώς τυχαία καθιερώθηκε ως εσωτερικός χαφ αφού είχε αποκτηθεί ως εξτρέμ. Αυτό είναι και ένα από τα πλεονεκτήματα της Πορτογαλικής ομάδας. Ότι δηλαδή πολλοί ποδοσφαιριστές μπορούν να αγωνιστούν σε παραπάνω από μια θέσεις.

Ο Πέρεζ μάλιστα δεν είχε πείσει τους «αετούς» δυο χρόνια πριν και ήταν έτοιμοι να τον αφήσουν εκτός ομάδας όταν ήθελε ο ίδιος να επιστρέψει στην Αργεντινή. Τελικά παρέμεινε και μαζί με τον Μάτιτς δημιούργησαν μια πολύ δυνατή μεσαία γραμμή για την Μπενφίκα. Ο ένας τρέχει πολύ και κάνει αισθητή την παρουσία του στο χώρο του κέντρου κυρίως με τις κούρσες του στον άξονα (Πέρεζ) και ο άλλος αποτελεί τον «εγκέφαλο» της ομάδας (Μάτιτς). Κατά την διάρκεια της περσινής χρονιάς άλλωστε, ο μεγαλύτερος φόβος για την Μπενφίκα ήταν να μην χτυπήσει ή τιμωρηθεί ο Σέρβος πανύψηλος (1.94) αριστεροπόδαρος χαφ καθώς δεν υπήρχε κάποιος άλλος να τον αντικαταστήσει. Φέτος το πρόβλημα λύθηκε με την απόκτηση του Φέισα από τον Ολυμπιακό (καμιά φορά παίζουν και μαζί).

Σε αυτό το πολύ αποδοτικό δίδυμο της μεσαίας γραμμής (Μάτιτς – Πέρεζ) δένει αρμονικά ο κορυφαίος επιθετικός των τελευταίων χρόνων για την Μπενφίκα, ο Όσκαρ Καρντόζο. Ο λόγος που η περσινή Μπενφίκα έδειχνε ασταμάτητη (τελικά δεν ήταν) ήταν η απόκτηση του Λίμα από την Μπράγκα, απελευθερώνοντας έτσι τον Καρντόζο από την πολύ βαριά ευθύνη του αποκλειστικού σκόρερ της ομάδας. Έτσι ο Παραγουανός γίγαντας όσο παράξενο και αν ακούγεται παίζει συνήθως πιο πίσω από τον Λίμα όταν αγωνίζονται μαζί στην επίθεση, βοηθώντας στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και δίνοντας χώρους στους υπόλοιπους παίκτες της επίθεσης. Το παιχνίδι αυτό δείχνει παράδοξο καθώς ένας φορ με το ύψος του Καρντόζο (1.93) θεωρείται δεδομένο ότι αγωνίζεται στην κορυφή του βέλους της επίθεσης όμως στην Μπενφίκα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην ουσία αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της επίθεσης με την μεσαία γραμμή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν βοηθά και στο σκοράρισμα (32 γκολ σε όλη την σαιζόν πέρσι). Ο Παραγουανός συμμετέχει πολύ στο παιχνίδι της ομάδας και στην καλή κυκλοφορία της μπάλας κυρίως λόγω της εξαιρετικής τεχνικής του.

Και οι υπόλοιποι

Η Μπενφίκα παραδοσιακά δεν στερείται προσωπικοτήτων. Έτσι και φέτος όπως ακριβώς και τα τελευταία χρόνια. Ο απόλυτος ηγέτης της ομάδας, ο Βραζιλιάνος κεντρικός αμυντικός, Λουιζάο είναι παράλληλα και ο «δικτάτορας» της ομάδας. Μπορεί να αποτελεί μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα για τον σύλλογο της Λισσαβόνας και να έχει προσφέρει πολλά σε αυτόν, όμως είναι και ο ηγέτης των αποδυτηρίων με ότι αυτό συνεπάγεται. Παλιότερα έλεγαν πως αν ένας προπονητής δεν τα πηγαίνει καλά με τον Λουιζάο δεν υπάρχει περίπτωση να παραμείνει στον πάγκο των «αετών». Το ίδιο ισχύει και με τους ποδοσφαιριστές. Όποιος δεν τα πηγαίνει καλά με τον Βραζιλιάνο, αποχωρεί. Είναι πολλά τα παραδείγματα των συμπαικτών του που είχαν «διαφορές» μαζί του (βλ. Κατσουράνης). Βέβαια, αγωνιστικά αποτελεί την ηγετική φυσιογνωμία της Μπενφίκα και η συνεργασία του με τον Εζεκιέλ Γκαράι δημιουργεί ένα πολύ δυνατό αμυντικό δίδυμο.

Ο τελευταίος ενώ δεν είναι τόσο γρήγορος, έχει καταπληκτικές τοποθετήσεις και πολύ σπάνια θα κάνει ένα τάκλιν σε αντίπαλο αφού συνήθως βρίσκεται πρώτος στην μπάλα και με την πολύ υψηλή του τεχνική προωθεί το παιχνίδι της ομάδας από τις πίσω ζώνες. Φυσικά οι δυο τους είναι πολύ επικίνδυνοι και για τις στημένες φάσεις της Μπενφίκα καθώς είναι πολύ δυνατοί στο ψηλό παιχνίδι με μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα.

Τέλος, στην Μπενφίκα βγάζουν το καπέλο σε έναν άνθρωπο που τιμάει την φανέλα της ομάδας με όλη του την ψυχή. Τον Μάξι Περέιρα. Ο δεξιός οπισθοφύλακας των «αετών» είναι ένας από τους αγαπημένους της κερκίδας. Όποτε αγωνίζεται τα δίνει όλα και δεν σταματά να κάνει κούρσες από τα δεξιά. Η συνεργασία του με τον εκάστοτε δεξιό εξτρέμ κρίνεται συνήθως επιτυχημένη καθώς κύριο χαρακτηριστικό του είναι το “overlap” και οι βοήθειες που δίνει από τα πλάγια. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του Ζεζούς μετά από μία περσινή νίκη της ομάδας, «κοιτάω στην άμυνα λείπει, κοιτάω στο κέντρο δεν είναι εκεί, φαντάζομαι πως θα είναι στην επίθεση και λογικά θα σκοράρει κιόλας».