Οι επιθετικές "εμμονές" του Φερέιρα

Με άλλη μια κάκιστη εμφάνιση οι πράσινοι αποχαιρέτησαν –ουσιαστικά- τις Ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις. Η Ρώμη δεν φάνηκε “γούρικη” αυτή τη φορά για το τριφύλλι και η ήττα με “κάτω τα χέρια” από την μέτρια –ομολογουμένως- Λάτσιο ήρθε ως φυσική εξέλιξη της εμφάνισης που πραγματοποίησε το σύνολο του Φερέιρα. Η επιθετική φιλοσοφία που ζήτησε από τους παίκτες του ο Πορτογάλος δεν αποτυπώθηκε ποτέ στο χορτάρι του Ολύμπικο και η Λάτσιο πέρασε ένα ευχάριστο βράδυ- πρόβα τζενεράλε- ενόψει του μεγάλου Ρωμαϊκού ντέρμπι της Κυριακής με την μισητή Ρόμα.

Ο κόουτς των Ιταλών δεν άλλαξε κατά πολύ την γενικότερη ποδοσφαιρική του φιλοσοφία σε σχέση με το ματς της Αθήνας. Μην δίνοντας μεγάλο βάρος στο ματς χρησιμοποίησε πολλές από τις θεωρητικές “ρεζέρβες” της ομάδας του και κατάφερε να πάρει μια νίκη- μισή πρόκριση αμβλύνοντας κάπως τις αρνητικές εντυπώσεις που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το πρόσωπό του λόγω της αστάθειας των Λατσιάλι.

Το 4-4-2 του Πέτκοβιτς

Ο προπονητής της Λάτσιο δεν άλλαξε κατά πολύ τη φιλοσοφία και την τακτική της ομάδας του. Διατήρησε παρόμοια προσέγγιση με αυτή της Αθήνας και χρησιμοποίησε και πάλι το τακτικό τρικ του παιχνιδιού του ΟΑΚΑ με προσαρμοσμένη άμυνα που άλλαζε συνεχώς τη διάταξή της, ανάλογα με τον τρόπο εκδήλωσης επίθεσης του ΠΑΟ. Μοναδική σημαντική διαφορά το 4-4-2 που έδωσε ουσιαστικά τα επιπλέον μέτρα και την κυκλοφορία στη Λάτσιο. Η τακτική που επέλεξε ο Πέτκοβιτς περιελάμβανε:

Πίεση στην πρώτη μπάλα του ΠΑΟ και συγκεκριμένα στον πιο συχνό αποδέκτη της, Βίκτορ Βιτόλο

Επιθετική φιλοσοφία προσαρμοσμένη στον άξονα της ομάδας

Σχετικά αυξημένο τέμπο και ανεβασμένες αμυντικές γραμμές

Κινήσεις του Ζάρατε σε όλο το πλάτος του γηπέδου, με στόχο την ενίσχυση της κυκλοφορίας σε μικρούς χώρους

Η γενικότερη προσέγγιση του Πέτκοβιτς άλλαξε και πάλι (όπως και στο ματς της Αθήνας) μετά τη διαμόρφωση του 1-0. Η Λάτσιο έριξε το ρυθμό της, έκλεισε τους χώρους στο κέντρο (με επικέντρωση προσοχής στον άξονα) και προσπάθησε να διασφαλίσει το προβάδισμά της, με τον λιγότερο δυνατό κόπο.

Σχόλιο: Ήταν μια από τις κλασσικές αναμετρήσεις που το παιχνίδι “πήγε” τους νικητές. Οι Ιταλοί ευνοήθηκαν από τον τρόπο που προηγήθηκαν με 2-0 (από δύο ατομικά λάθη των Βύντρα και Κουίνσι στο 1-0 και του Χουχούμη στο 2-0) και επιβεβαίωσαν τον κανόνα της ποδοσφαιρικής λογικής που υποστηρίζει πως η τύχη είναι συνήθως με τους δυνατούς και τους καλύτερους, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως οι πράσινοι έχασαν από ατυχία.

Το 4-3-3 του Παναθηναϊκού

Ο Φερέιρα –για άλλη μια φορά- εγκλωβίστηκε στο δογματισμό του. Ο Πορτογάλος από τη μέρα που ήρθε στον Παναθηναϊκό θέλει να κάνει την ομάδα του να παίξει επιθετικά. Το έχει δηλώσει άλλωστε φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Το 4-3-3 του Πορτογάλου στόχευε σε ανάπτυξη κυρίως από τον άξονα. Χαρακτηριστικό της παραπάνω προσέγγισης είναι πως ο μοναδικός παίκτης που βγήκε στην πλάγια γραμμή και πίεσε τα αμυντικά άκρα της Λάτσιο ήταν ο Σπυρόπουλος, ελάχιστες φορές στο 1ο ημίχρονο. Οι Κουίνσι και Λάζος κινήθηκαν κοντά στα 8άρια της ομάδας και συνέκλιναν συνεχώς στον άξονα με σκοπό την ενίσχυση της κυκλοφορίας. Επιπλέον, ο Πορτογάλος θέλησε συνεργασίες των εσωτερικών μέσων με τους ακραίους επιθετικούς και προσπάθησε –ανεπιτυχώς- να επιβάλει το ρυθμό στο παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο κατοχής που θέλει να κάνει ο Φερέιρα όμως δεν ήταν δυνατό να γίνει παραγωγικό λόγω της μειωμένης ποιότητας του ρόστερ του Παναθηναϊκού. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσεις να ελέγξεις εκτός έδρας ματς με ομάδες καλύτερες από την δική σου, όταν στο αρχικό σχήμα της ομάδας βρίσκονται 3 ή 4 παίκτες κάτω των 20 ετών με ελάχιστες παρουσίες στο αρχικό σχήμα.

Η φθίνουσα ψυχολογία της ομάδας

Τρανό παράδειγμα του προβλήματος ψυχολογίας που παρουσιάζουν φέτος οι πράσινοι είναι η πλήρης αλλαγή συμπεριφοράς της ομάδας από το πρώτο γκολ της Λάτσιο και μετά. Το γενικότερο “θράσος” των πρασίνων “πήγε περίπατο” μετά το 1-0. Η ομάδα έχασε εντελώς την αυτοσυγκέντρωση και την ψυχολογία της. Το παραπάνω συμβαίνει γιατί ο Πορτογάλος προσπαθεί να παίξει ένα συγκεκριμένο είδος ποδόσφαιρου που πιθανότατα είναι ανώτερο των δυνατοτήτων του ρόστερ. Η γενικότερη φιλοσοφία του Φερέιρα έχει αλλάξει ελάχιστα σε σχέση με αυτή που είχε η ομάδα πέρυσι τέτοια εποχή, όταν στο αρχικό σχήμα της ομάδας υπήρχαν οι Λέτο, Κουίνσι, Κατσουράνης, Νίνης και Κλέιτον. Με εξαίρεση τον Γκανέζο, οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές δεν βρίσκονται πλέον στην ομάδα και η αντικατάστασή τους από νεότερους και πιο άπειρους μειώνει αισθητά την απόδοση και την εικόνα της ομάδας.

Συμπέρασμα

Κρίνοντας εντελώς “τακτικά”, η ποιότητα του ΠΑΟ συνδυασμένη με το “φουλ επίθεση” 4-3-3 του Φερέιρα ήταν βούτυρο στο ψωμί για το 4-4-2 της γηπεδούχου και ανώτερης σε ατομικό επίπεδο Λάτσιο. Το πρόβλημα της ομάδας όμως είναι πιο “ποδοσφαιρικό”. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και αυτό ξεχωρίζει εύκολα. Οι προσπάθειες “εκπαίδευσης” των παικτών από τον Φερέιρα δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και ο χρόνος που χρειάζεται η ομάδα για να “τσουλήσει” είναι αρκετά μεγάλος. Ίσως μια πιο “ρεαλιστική” και αμυντικογενής προσέγγιση από τον κόουτς (σε όλα τα ματς της ομάδας) σε συνδυασμό με την προσθήκη ενός δημιουργικού μέσου για τη θέση “8” να βελτίωναν αισθητά την ομάδα. Η τοποθέτηση ενός μόνο αμυντικού χαφ (Βιτόλο) εξέθεσε τον κόουτς που έβαλε παρτενέρ στον Ισπανό τον νεαρό Λαγό μετά τη διαμόρφωση του 3-0.