Η αξέχαστη στιγμή μου στο Contra.gr

Σταύρος Καραΐνδρος: Οικογένεια...

Το Contra.gr προς τα έξω είναι ένα αθλητικό Μέσο. Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι. Για εμάς, είναι οικογένεια. Δεν είναι ότι περνάμε τη μεγαλύτερη μέρα μας εκεί, δεν είναι ότι μεγαλώσαμε μπροστά στις οθόνες, δεν είναι ότι ζήσαμε όλα τα αθλητικά γεγονότα της 15ετίας στο Νέο Κόσμο (αρχικά), στο Παγκράτι (στη συνέχεια) και στη Συγγρού (τώρα). Είναι ότι με τους περισσότερους εδώ είμαστε οικογένεια. Ο ένας πάντρεψε τον άλλον, ο ένας βάφτισε το παιδί του άλλου και όλοι μαζί ζήσαμε στιγμές προσωπικής χαράς και λύπης. Όπως γίνεται, δηλαδή, σε μια οικογένεια. Μπορεί να μη σας νοιάζει, αλλά για εμάς το Contra είναι το δεύτερο σπίτι μας. Κάποιες φορές και πρώτο...

Για την ιστορία, αν θα έπρεπε να διαλέξω μία προσωπική δημοσιογραφική στιγμή, ένα παράσημο, είναι οι δηλώσεις στο Contra.gr του Ότο Ρεχάγκελ. Άρτι αφιχθείς από Γερμανία, τον περιμένουμε στο ξενοδοχείο δύο δημοσιογράφοι (εγώ και ο Ανδρέας ο Σερεβέτας). Το 2001, τότε που η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ζούμε το ίδιο...

Θέμης Καίσαρης: Walk on

Τι να πω ο ψάρακας; Σε σχέση με το “βαθύ contra.gr” (Καραϊνδρος, Μπράτσος, Γιαννόπουλος, Ζωιτός, Χορτάτος) είμαι πολύ, πολύ νέος. Μου λείπουν ακόμα τρεις μήνες για να συμπληρώσω διετία ως τακτικό μέλος της ομάδας και εδώ μιλάμε για site που γιορτάζει τα 15 του χρόνια.

Κι αν η ερώτηση αφορά την καλύτερη στιγμή αυτής της μικρής μου διαδρομής, τότε μάλλον θα πρέπει να γυρίσω στην αρχή της. Την Πρωταπριλιά του 2014 μπήκα στο τιμ ως αρχισυντάκτης και μέχρι να καταλάβω που είμαι και τι κάνω είχε έρθει το Μουντιάλ.

Ένα πανέμορφο χάσιμο. Κανείς δεν έχει ρεπό, κανείς δεν λείπει, όλοι στη μάχη. Μετά από την πρώτη εβδομάδα δεν ξέρεις τι μέρα είναι, δεν υπάρχουν καθημερινές και Σαββατοκύριακα, υπάρχουν μόνο οι αγώνες που είδες χθες και αυτοί που θα δεις σήμερα.

Είναι τα γέλια με κάθε meme, κάθε vine, κάθε φανταστικό tweet. Είναι ο Ζωιτός όρθιος δίπλα στην πόρτα, να παρακαλάει μέσω αυτού του γουριού να γίνει κάτι και να ισοφαρίσουμε την Κόστα Ρίκα. Είναι η αντίδραση όλων στο γκολ του Παπασταθόπουλου, που νομίζω την παρακολούθησα μπροστά μου σε slow motion. Είναι η βουβαμάρα που έπεφτε κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών όταν τρύπωνε στο μυαλό όλων η σκέψη “θα μπορούσαμε να είμαστε στους οκτώ”.

Είναι το email που έστειλα σε όλους την παραμονή της έναρξης των αγώνων. Τίποτα τρομερό. Οδηγίες για το πως κάνουμε τι και κυρίως ένα “πάμε, it’s the World Cup, ας το απολαύσουμε με το να κάνουμε ο,τι καλύτερο μπορούμε”.

Έκτοτε είναι πάμπολλες οι φορές που απολαμβάνω να βλέπω τη μηχανή μας να πατάει το γκάζι σε κάθε μεγάλο γεγονός, κάθε γρανάζι να δουλεύει τέλεια για να πάει το όχημα μπροστά. Η πρώτη φορά που το έζησα ήταν ξεχωριστή.

The race is long and in the end, it’s only with yourself. Walk on.

Νίκος Γιαννόπουλος: Η φωτογραφία-παράσημο

Ο Φάνης Χριστοδούλου είχε πει κάποτε ότι όλοι όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ στην Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνουν... Γκαλόσημο. Ο μεγάλος “μπέμπης” ήθελε να τονίσει έτσι την τεράστια προσφορά του Νίκου Γκάλη στην πρόοδο του μπάσκετ στην πατρίδα μας. Σε περίπτωση πάντως που καθιερωνόταν ένας τέτοιος φόρος, οι δημοσιογράφοι της δικής μας γενιάς (των 30 +) όφειλαν να καταβάλλουν το μεγαλύτερο αντίτιμο. Χωρίς τα κατορθώματα του Γκάλη το πιθανότερο είναι ότι θα έκαναν άλλο επάγγελμα.

Οταν λοιπόν το Μάιο του 2013 οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ώστε να καλύψει ο γράφων τις εκδηλώσεις του Αρη προς τιμήν του Νικ, είχε φτάσει η ώρα να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ευεργέτη του. Η φωτογραφία με τον Νίκο Γκάλη στη δεξίωση που παρέθεσε μετά το φιλικό με τη Λιμόζ φυλάσσεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ως κόρη οφθαλμού. Είναι το πιο μεγάλο παράσημο των 17 χρόνων ενασχόλησης μ' αυτή τη δουλειά. Και ως εκ τούτου ότι πιο συναρπαστικό έζησε η ταπεινότητά μου στην 14χρονη παρουσία μου στο μπλε site.

Γιάννης Ζωιτός: Θα συνεχίσω όσο πάει

Το Contra.gr γίνεται 15 ετών, σαν ένα ακριβό σκωτσέζικο malt whiskey, και εγώ κλείνω τα 12,5 χρόνια - ένας "έφηβος" με τσαλακωμένη ταυτότητα 35άρη. Δεύτερο σπίτι το γραφείο κι ας μεσολάβησαν δύο μετακομίσεις, από το Ν.Κόσμο στο Παγκράτι κι από εκεί στην Καλλιθέα. Πώς αλήθεια μέσα σε τόσο χαρτομάνι να ξεδιαλέξεις μια στιγμή δίχως να "αδικήσεις" μιαν άλλη;

Μεμιάς μού 'ρχεται στο μυαλό το Final-4 στην Πόλη, την άνοιξη του '12. Πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη εμπειρία, δημοσιογραφική και όχι μόνο. Οδικώς από την Αθήνα με τουριστικό λεωφορείο (ταξίδι 15-16 ωρών), συμμετοχή δύο ελληνικών ομάδων, πράγμα σπάνιο, κούπα με επική ανατροπή, ακόμη σπανιότερο, και μια επιστροφή στα πάτρια που παρ' ολίγον να ματαιωθεί. Μα το "μαγικό" καλοκαίρι του 2004 δεν ξεθωριάζει σαν εικόνα, ούτε πρόκειται. Δεν τ' αλλάζω. Είναι βίωμα, σημάδι ανεξίτηλο, όλο εκείνο που έζησα-ζήσαμε (όσοι) σε τρεις μήνες μέσα, από τις αρχές του Ιούνη μέχρι τα τέλη του Αυγούστου.

Με μόνο ένα χρόνο επαγγελματικής ενασχόλησης στην πλάτη ήμουν ακόμη μαθητούδι που διάβαζε αλφαβήτα και αριθμητική. Απ' όταν όμως άρχισε το EURO και έως το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων είχα καταλάβει πια πως είχα βρεθεί στον κατάλληλο χώρο την κατάλληλη στιγμή. Είδα τη δουλειά απ' όλες τις πλευρές της, καλές ή κακές, ήμουν συνειδητοποιημένος.

Να πετυχαίνει η Εθνική ποδοσφαίρου τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών και εσύ να μην είσαι στην Ομόνοια πανηγυρίζοντας, αλλά να πανηγυρίζεις γράφοντας για τους άλλους. Να κλαις με τους συναδέλφους, αλλά ταυτόχρονα να ετοιμάζεις το επόμενο κείμενο. Να πιάνεις βάρδια από τις 12 το μεσημέρι και να σχολάς στις 2 το ξημέρωμα, έχοντας καλύψει κάθε άθλημα με πάσα λεπτομέρεια. Να γράφεις για το ντέρμπι Θορπ-Φελπ στα 200μ. και ταυτόχρονα να αναλύεις μπάσκετ, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ και χόκεϊ επί χόρτου. Να μεταδίδεις την είδηση και ν' αποτελείς εσύ -ως ιστοσελίδα- τη βασική πηγή ενημέρωσης. Να δέχεσαι συγχαρητήρια για την αμεσότητα, την εγκυρότητα και την ποιότητα. Και όλο αυτό ν' αποτυπώνεται καθημερινά στα νούμερα επισκεψιμότητας. Ρεκόρ στο ρεκόρ, ανταμοιβή.

Ήταν τότε που ένιωθα/ήξερα ξεκαθαρά πλέον ότι θα συνεχίσω όσο πάει - και είμαι ακόμα εδώ χωρίς να κοιτάω την ώρα. Ήταν τότε που το Contra.gr έγινε οικογένεια, στις λιακάδες και στις μπόρες, και οι συνάδελφοι αδερφικοί φίλοι, κουμπάροι.

Δημήτρης Κριτής: Κάτι απίθανοι τύποι...

Το Contra.gr ήταν για μένα ένας από εκείνους τους μικρούς ή μεγάλους στόχους που βάζουμε στη ζωή, για να έχουμε να πορευόμαστε. Από την πρώτη εβδομάδα που το αντίκρισα στο διαδίκτυο, είπα ότι “θέλω να είμαι κι εγώ εκεί” και όταν κάποιους μήνες αργότερα ήρθε ο Βαγγέλης ο Μπραουδάκης (στο “GoalNews” που ήμασταν – ο Βαγγέλης είναι ακόμη και το διευθύνει) και μου είπε “μίλα με τον Κώστα τον Ντάλτα, κάτι σε θέλει για το Contra”, πρέπει να το φίλησα κιόλας το κοπέλι!

Και επισκέφτηκα τα πρώτα του γραφεία κάπου στην Ευρυδάμαντος (αν θυμάμαι καλά, πάντως όχι πολύ μακριά από τη σημερινή έδρα της 24MEDIA). Ήταν εκεί ο Κώστας (Ντάλτας), ο Βασίλης (Παπαχριστοδούλου), ο Γρηγόρης (Χατζηαντωνίου) που με υποδέχθηκαν και διάφοροι άλλοι τύποι χωμένοι στις οθόνες των υπολογιστών να... σκάβουν στα πληκτρολόγιά τους.

“Τι είναι αυτοί ρε;” ρώτησα τον Κώστα. Γέλασε και μου απάντησε “Δεν την φοβούνται τη δουλειά. Η δουλειά τους φοβάται”! Στη συγκεκριμένη βάρδια ήταν ο Σταύρος (Καραΐνδρος), ο Νίκος (Γιαννόπουλος), ο Γιάννης (Ζωϊτός), ο Κώστας (Μπράτσος) και ο Πάνος (Κιαπεκάκης).

Τον τελευταίο τον θυμάμαι ακόμη να μου τηλεφωνεί μετά την προαναγγελία της μεταγραφής του Δημήτρη Σαλπιγγίδη στον Παναθηναϊκό και να μου λέει με φωνή τρεμάμενη “κύριε Δημήτρη, πέρασαν τρία εικοσιτετράωρα και δεν τον έχει ακόμη ανακοινώσει ο Παναθηναϊκός. Μπορεί να χάλασε;”.

Είχαν κι ένα κουσούρι βλέπετε. Αν δεν επιβεβαιωνόταν θέμα του σάιτ, κοψοφλεβιάζονταν στη μέση της αίθουσας. Και το ότι -δόξα τω Θεώ- είναι ακόμη όλοι όρθιοι, κάτι λέει για το Contra.gr...

Γιατί μην παραμυθιαζόμαστε, πέρα από τον κάθε Κριτή που ήρθε να προστεθεί και να υποστηρίξει το εγχείρημα, αυτοί ήταν, είναι και θα είναι το Contra.gr. Κάτι απίθανοι τύποι, που ακόμη και σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν είναι μέλη της ΕΣΗΕΑ, παρ' ότι σεβάστηκαν και τίμησαν τις αρχές της, ίσως και περισσότερο από τον κάθε Κριτή. Κι αυτή η “στρέβλωση” πρέπει με κάποιο τρόπο να λάβει επιτέλους τέλος...

Τσάρλυ: Δεν κάνουμε δημόσιες σχέσεις

Συνεργάζομαι με το Contra.gr από τον Νοέμβριο του 2014. Έχω εργαστεί σε πολλά αθλητικά σάιτ, αλλά ομολογώ πως η συνολική δουλειά που γίνεται εδώ είναι πιο κοντά στα πιστεύω μου, για το πώς πρέπει να λειτουργεί η αθλητική δημοσιογραφία και να καλύπτονται τα θέματα. Αναζήτηση της αλήθειας, αγάπη για τον πραγματικό αθλητισμό, γνώση του αντικειμένου, ψαγμένα θέματα, προσωπικό ρεπορτάζ και όχι απλή δημοσιοποίηση των non paper των συλλόγων. Είμαι χαρούμενος, που συμμετέχω στον δύσκολο δρόμο που έχει χαράξει το Contra.gr. Η ομορφότερη στιγμή είναι η κάθε φορά που πιάνω το πληκτρολόγιο και γνωρίζω πως μπορώ να γράψω ό,τι πιστεύω, χωρίς κανείς να λογοκρίνει την άποψη μου. Συνήθως με ενθαρρύνουν, να γίνω ακόμα πιο δηκτικός, αλλά αυτό θα ήταν και υπερβολή!

Δεν ξεχωρίζω κάποια στιγμή, θα αναφέρω, όμως, ένα περιστατικό που δείχνει τον τρόπο που λειτουργούμε εδώ. Η Αριάνα Παπαγιάννη, στην τελευταία μηνιαία σύσκεψη, φρέσκια στο Contra.gr, αλλά με μεγάλη όρεξη για να συνεχίσει τις μεγάλες συνεντεύξεις, ρωτάει τον διευθυντή του σάιτ, Παντελή Βλαχόπουλο, αν με τον τάδε έχουμε καλές σχέσεις για να βοηθηθεί να κάνει την συνέντευξη. Ο Παντελής απάντησε αυτόματα και ξεκάθαρα: "όχι". Τότε, πετάχτηκα και ρώτησα αν τελικά έχει μείνει κανένας σύλλογος που να διατηρούμε καλές σχέσεις και όλοι γελάσαμε αυθόρμητα. Το Contra.gr δεν κάνει δημόσιες σχέσεις, αλλά ανάλυση, άποψη, ρεπορτάζ, αληθινή και σύγχρονη δημοσιογραφία και είμαι περήφανος που είμαι μέλος σε αυτήν την σπουδαία δουλειά.

Αποστόλης Χορτάτος: Τι να πρωτοθυμηθώ; Τι να διαλέξω;

Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσω από πολλές σημαντικές στιγμές, όλα αυτά τα χρόνια, τη σημαντικότερη. Είναι σαν να ξεφυλλίζω ένα άλμπουμ με φωτογραφίες, μοιράζοντας τον χρόνο προσοχής σε κάθε μία από αυτές. Υπάρχουν στιγμές που θυμάμαι με νοσταλγία, άλλες ιδιαίτερες με προβλήματα που προέκυψαν και ξεπεράστηκαν, άλλες αστείες, που ακόμη και σήμερα τις θυμόμαστε κάποιες φορές όλοι μαζί εδώ στο Contra και μας πιάνει το στομάχι από τα γέλια. Κι άλλες που συνδυάστηκαν με μεγάλα γεγονότα, τα οποία ζήσαμε, δουλεύοντας για να τα καλύψουμε.

Για παράδειγμα θυμάμαι με νοσταλγία τις πρώτες ημέρες μου στο site στα τέλη του 2001, όταν οι υπολογιστές ήταν περιορισμένοι και συνήθως περιμέναμε τον άλλο να τελειώσει το θέμα του, για να καθίσει ο επόμενος να γράψει το δικό του. Θυμάμαι τις ευρωπαϊκές βραδιές, τις μεγάλες ελληνικές νίκες, το βράδυ που κάλεσαν οι γείτονες την αστυνομία, όταν ο Μπασινάς σκόραρε με πέναλτι κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Την πρώτη μου δημοσιογραφική παρουσία σε γήπεδο ως συντάκτης του Contra.gr, στο παιχνίδι ΑΕΚ-Μάλαγα, το οποίο έμελλε να είναι και το τελευταίο ευρωπαϊκό των κιτρινόμαυρων στη Νέα Φιλαδέλφεια. Θυμάμαι τότε που μου δόθηκε η δυνατότητα και πάτησα τον αγωνιστικό χώρο του Όλντ Τράφορντ και είχα την τιμή να συναντήσω τον Μπόμπι Τσάρλτον. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τι να διαλέξω;

Κώστας Μπράτσος: Που θα μείνουν πάντα ζωντανές

Το κείμενο γράφεται λίγο πριν βρεθώ στη συναυλία του Μιχάλη Ρακιντζή. Για να ακούσω τραγούδια με τα οποία ξεσαλώναμε σε bachelor, σε γάμους ή και σε απλές εξόδους με συναδέλφους από το site. "Ηταν οι καλύτερες στιγμές, που θα μείνουν πάντα ζωντανές", που λέει κι ο Μιχαλάκης. Διότι από τα 11,5 χρόνια που βρίσκομαι στο Contra.gr, δεν προέκυψαν μόνο επαγγελματικές επιτυχίες (που στη δική μου περίπτωση έτυχε να υπάρξουν και τέτοιες, τόσο με ατελείωτα αφιερώματα όσο και με τα... παρακάλια από τον "Guardian" για να τους γράψω ορισμένα κείμενα -είναι αλήθεια, έχω τα mail!), αλλά και άνθρωποι, παρέες, αναμνήσεις εκτός γραφείου. Ακόμα και δυσάρεστες, οι οποίες αντιμετωπίζονταν πάντα με τον ίδιο τρόπο: σαν οικογένεια.

Τάσος Μαγουλάς: Το λάθος

Κανονικά θα ήμουν ο παλαιότερος στο contra.gr αλλά την γλύτωσαν για τέσσερα χρονια. Το 2001 ο Κώστας Ντάλτας και ο Άγγελος Τόμπρος παρουσίασαν ενα μπλε φυλλάδιο με τον θεό Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Αυτό το "μπλε πράγμα" ηταν η ιδέα τους για κάτι εναλλακτικό στο sportnews που κυριαρχούσε τότε. Έχοντας έμφυτη αντιπάθεια στο μπάσκετ την τελευταία στιγμή σκέφτηκαν πως κάτι έλειπε.

Η οικονομική πρόταση ήταν υπέρ το δέοντα οικονομική για να πείσουν τον γράφοντα να αφήσει την καλύτερη με διαφορα ιστοσελίδα της εποχής που είχε δείξει πώς πρέπει να δουλεύει ένα τέτοιο διαδικτυακό πρότζεκτ σε μία εποχή που κυριαρχούσαν οι εφημερίδες.

Το 2005 η πρόταση έγινε πάλι, παρέμενε αρκούνται οικονομική αλλά το sportnews δεν υπήρχε και πάλι είχαν ξεχάσει να βρουν μπασκετικό ενόψει Ευρωμπάσκετ, το οποίο τους ηταν αδιάφορο. Αναγκαίο κακό.

Το χειρότερο αφορούσε στο γεγονός πως το contra δεν μπορούσε και αν μπορούσε δεν ήθελε να γίνει sportnews. Η περιοδικίστικη λογική, η άποψη όσο ακραία, η απόρριψη οποιαδήποτε φημολογίας στην ειδησεογραφία, πίστευα πως ήταν λάθος.

Μετά από 11 χρόνια στην ιστοσελίδα και με 15 χρόνια παρουσίας της, το λάθος το έκανα εγώ.

Άκης Γεωργίου: Χάνεσαι στις σελίδες του

Με το που ξεκίνησα να γράφω σκέφτηκα "μα καλά εγώ τι δουλειά έχω να γράψω για τα 15 χρόνια, πριν λίγο καιρό πήγα". Μετά σκέφτηκα ότι κοντεύω σχεδόν δύο χρόνια στο contra, που ΟΚ, καμία σχέση με τις παλιές καραβάνες αλλά δεν τα λες και λίγο καιρό. Από τη μέχρι τώρα διαδρομή μου κρατάω κατ’ αρχήν την ίδια τη διαδρομή. Τρίτη διαφορετική σεζόν (σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), συνεννόηση στο 100% (σπάνιο για τα δικά μου δεδομένα) και μικρές χαρές της ζωής όπως οι κωδικοποιημένες συζητήσεις με τον γίγαντα Καραϊνδρο. Τον Νίκο Στράτο (προσφορά επί σειρά ετών) του contra.gr.

Αν πρέπει να κρατήσω κάποιο από τα θέματα που έχω γράψει μέχρι στιγμής για το contra.gr τότε κρατάω το longread με την επιστροφή της ΑΕΚ στη Σούπερ Λιγκ αλλά το κάνω μόνο για εξαναγκαστικούς λόγους. Για μένα contra.gr είναι όλο το υπόλοιπο… νταλαβέρι που καταλήγει σε αυτή τη μπλε εφημερίδα που γίνεται και περιοδικό και χάνεσαι στις σελίδες του.

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Παίζεις μπάλα ελεύθερα

Νιώθω ένας από τους τυχερούς που έκαναν το χόμπι τους επάγγελμα. Η διοίκηση επιχειρήσεων (που σπούδαζα κάποτε…) μπορεί να περιμένει και μάλλον θα περιμένει για αρκετά χρόνια ακόμη. Σε αυτή την πορεία των 20 και πλέον ετών (κρύβε χρόνια…) στην αθλητική δημοσιογραφία, συνεργάστηκα με πολύ κόσμο, πέρασα από αρκετά «μαγαζιά», έχω ζήσει ανθρώπους και συμπεριφορές, έχω νιώσει έντονα και -κάποιες φορές- ακραία συναισθήματα. Το Contra.gr μπήκε στη ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια σε μια φάση γενικότερης αλλαγής. Από το πρώτο ραντεβού ένα απομεσήμερο Απρίλη με τον Παντελή (σ.σ. ένας είναι ο Παντελής του Contra) κατάλαβα ότι εδώ θα έβρισκα όσα έψαχνα. Σεβασμό, εμπιστοσύνη, όρεξη, φρεσκάδα, ομαδικότητα και το προνόμιο να παίξω μπάλα χωρίς τάκλιν και φαλτσοσφυρίγματα.

Το επιβεβαίωσα στο μέγιστο βαθμό όταν στα τέλη του Μάρτη έφυγα με προορισμό τη Θεσσαλονίκη για τη συνέντευξη του Ιεροκλή Στολτίδη, ένα από τα θέματα που έχω ευχαριστηθεί όσο λίγα από τότε που έπιασα το μολύβι. Πολλοί δεν το ξέρουν, αλλά γι’ αυτή τη συνάντηση με τον «Ιέρο» δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν ούτε στο σάιτ! Ήθελα πρώτα να γίνει το θέμα, να πάνε όλα καλά (σ.σ. ο Ιέρο δεν μιλάει και συχνά) και στη συνέχεια να το ανακοινώσω με το «υλικό» στα χέρια.

Η διαφορά του Contra, με πολλές άλλες δουλειές είναι πως όταν έγινε το θέμα και ήρθε η ώρα για τα αποκαλυπτήρια, όχι μόνο δεν βρέθηκε κανείς να μου την… πει που λειτούργησα αυτόνομα, αλλά όλοι μα όλοι έσπευσαν να βοηθήσουν για την όσο το δυνατό καλύτερη προβολή. Κι όταν λέω «όλοι» δεν αναφέρομαι μόνο στον διευθυντή (Π. Βλαχόπουλος) και στους αρχισυντάκτες του Contra (Καραϊνδρος, Καίσαρης), αλλά μέχρι και στους επικεφαλής της 24media, οι οποίοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αναδείξουν τη δική μου… τρέλα! Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε μετά από λίγες ημέρες, αλλά όλοι το χαρήκαμε λες και βάλαμε γκολ μετά από 40 πάσες! Συνεργαστήκαμε, ασχοληθήκαμε, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, αλλά όλοι λειτουργήσαμε ως ομάδα χωρίς εγωισμούς, χωρίς βαρεμάρα. Αυτό συμβαίνει καθημερινά με πολλά άλλα θέματα που φτάνουν στην οθόνη σας. Όταν μια δουλειά, δεν την βλέπεις μόνο ως δουλειά, αλλά ως ευκαιρία για να πας παραπέρα και ως επαγγελματίας και ως άνθρωπος, μάλλον έχεις πιάσει το νόημα. Αυτό φίλες και φίλοι είναι το Contra.gr. Ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται συνεχώς, με παιδιά-διαμάντια, «ορκισμένα» να πετύχουν, να πάνε όσο πιο ψηλά μπορούν, χωρίς να ξεχνούν ότι πάνω απ’ όλους κι απ’ όλα είναι η ομάδα!

Αντώνης Τσακαλέας: "Παίξε μπάλα μόνος σου..."

Ξέρετε κάτι; Στον εορτασμό των 15 χρόνων του contra νιώθω όπως εκείνοι οι παίκτες που όλη τη χρονιά έχουν παίξει από ελάχιστα ως καθόλου, και στην απονομή, πηγαίνουν και χώνονται δίπλα στο τρόπαιο. Ε, ναι, αν σκεφτεί κανείς πως από αυτά τα 15 χρόνια, στα 14,5 ήμουν απλός αναγνώστης. Στη σύντομη μέχρι τώρα διαδρομή μου εδώ, έχω να θυμάμαι, φυσικά το πρώτο μου κείμενο, που ήταν και longread,περί Σαββίδη, μεταγραφών και τα συναφή. Το οποίο, πλάκα-πλάκα, επίκαιρο είναι, ξανά. Το δεύτερο που θυμάμαι είναι το πρώτο μου live chat. Μου φάνηκε βουνό, με κούρασε απίστευτα. Και το επόμενο που θυμάμαι είναι το mail που είχα δεχθεί και έλεγε "θέλουμε να γράψεις ένα κομμάτι για το Football Manager. Παίξε μπάλα μόνος σου...". Ξέρεις τι είναι να είσαι 17 χρόνων, το μόνο που να σε νοιάζει είναι να γίνεις δημοσιογράφος και να παίζεις Manager, και καμιά 20αριά χρόνια μετά, να γράφεις, ως δημοσιογράφος, για το Manager; Στόχος μου, να είμαι εδώ στο επόμενο milestone του contra, γεμάτος με νέες αναμνήσεις.

Γιώργος Μυλωνάς: Η "δολοφονία" του "πύργου" από τον Γιαννόπουλο

Στο Contra μετράω μόλις ένα χρόνο, αλλά από την πρώτη μέρα ακούω ιστορίες για τα καμώματα του συνάδελφου, Νίκου Γιαννόπουλου. Άλλοι περιγράφουν ένα 4ήμερο του στο Contra, που κάθε μέρα ξεχνούσε από ένα μπουφάν του στο γραφείο, με αποτέλεσμα ο καλόγερος του site να ήταν γεμάτος με μπουφάν δικά του. Άλλοι λένε για τα τάπερ που κατά καιρούς αφήνει διάσπαρτα στην αίθουσα. Άλλοι σχολιάζουν τον τρόπο που ποζάρει στις φωτογραφίες πλάι στους συνεντευξιαζόμενούς του.

Καλά όλα αυτά, αλλά αυτό που μου έχει μείνει είναι ένα άλλο περιστατικό. Ένα μεσημέρι και ενώ όλοι ασχολούμασταν με τα θέματα της ροής, ο Νίκος έριξε κατά λάθος το ποτήρι με το νερό που βρισκόταν στο γραφείο του, πάνω στον "πύργο" του υπολογιστή του. Μόλις συνειδητοποιήσαμε τι είχε συμβεί αρχίσαμε να γελάμε με την νέα γκάφα του. Εκείνος πήρε τηλέφωνο αμέσως τον τεχνικό μας για να εξηγήσει τι είχε συμβεί. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, σηκώθηκε για να πάει στην κουζίνα να φέρει χαρτί. Στο δεύτερο του βήμα έριξε (κατά λάθος) μια κλωτσιά στον ήδη βρεγμένο "πύργο" του υπολογιστή και τον αποτελείωσε.

Ηλίας Καλλονάς: Η συνέντευξη του άνδρα των ΜΑΤ

To Contra.gr "σβήνει" 15 κεράκια, αλλά ο γραφών βρίσκεται στη συντακτική ομάδα μόλις τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Επομένως, το... εύρος των επιλογών μου, όπως καταλαβαίνετε, είναι μικρότερο σε σχέση μ' άλλους συναδέλφους. Παρόλα αυτά, μέσα σ' αυτό το διάστημα μ' έχουν εμπιστευθεί -για συνέντευξη- σπουδαίοι αθλητές και πρωταθλητές, όπως οι Γιώργος και Χρήστος Αφρουδάκης, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, η Πηγή Δεβετζή, ο Μαλίκ Χέρστον και ο Μπρούνο Τσιρίλο. Αν όμως έπρεπε να επιλέξω ένα θέμα, το οποίο θα αποτελούσε τη... βιτρίνα μου, αυτό θα ήταν η συνέντευξη του άνδρα των ΜΑΤ. Ο λόγος είναι απλός. Η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, παρότι βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο, μιλάει από σπάνια έως ποτέ. Αφήνει τους υπόλοιπους να "πλάθουν" στο μυαλό τους ιστορίες και δεν τις επιβεβαιώνει ή τις αρνείται ποτέ. Μέχρι την 21η Ιανουαρίου. Τότε, επιτέλους, μίλησε κι η "άλλη πλευρά" και είπε πράγματα που λίγο έως πολύ γνωρίζαμε, αλλά κανείς δεν είχε το σθένος να παραχθεί. Μία διαφορετική συνέντευξη, σε ένα διαφορετικό σάιτ. Ένα θέμα που κέρδισε την κοινή αποδοχή λόγω της μοναδικότητάς του. Όπως την έχει κερδίσει τόσα χρόνια και το Contra.gr...

Μαρίνα Στρίγγα: Και του χρόνου!

Δεκαπέντε χρόνια Contra.gr και αισίως τα τρίτα γενέθλια που γιορτάζω στο site. Τρία χρόνια πριν, εκείνη την Παρασκευή που ήρθα για πρώτη φορά στο γραφείο, σίγουρα δεν φανταζόμουν ότι θα ήμουν εδώ αυτή την ημέρα. Αλλά είμαι. Και σε αυτά τα τρία χρόνια έχω μάθει κι έχω ζήσει πολλά. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάτι από αυτά, νομίζω ότι θα επέλεγα το καλοκαίρι του 2014. Για την ακρίβεια τις 31 ημέρες του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Η προετοιμασία για ένα τόσο μεγάλο αθλητικό γεγονός, οι ώρες που περνούσαμε στο γραφείο, η δουλειά, οι εντάσεις, τα παιχνίδια που μας κρατούσαν ξύπνιους κατά τη διάρκεια της νύχτας, η Εθνική, το γκολ του Παπασταθόπουλου, το πέναλτι του Γκέκα. Τα θυμάμαι όλα σαν χθες. Κι αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι παρά την πολλή δουλειά, αυτός ο ένας μήνας μου έμαθε πολλά και μου άφησε ένα σωρό αναμνήσεις. Από τις καλύτερες εμπειρίες και μακάρι να ζήσω κι άλλες τέτοιες. Και να τις διηγούμαι στα 16α γενέθλια.

Γιάννης Μπαϊρακτάρης: Κατευθείαν στα βαθιά

Ποια είναι η κορυφαία στιγμή μου στο σάιτ ε; Πραγματικά πολύ δύσκολη ερώτηση, καθώς στα δύο σχεδόν χρόνια που βρίσκομαι στην οικογένεια του Contra κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Οι πλάκες στα γραφεία, αλλά και το τρέξιμο και το άγχος για να βγει γρήγορα και σωστά η είδηση έχουν όλα την χάρη τους. Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Κορυφαία στιγμή… χμμ. Θα πήγαινα πίσω, στους δύο πρώτους μήνες μου εδώ. Είχα βλέπετε την τύχη (ή την ατυχία) να πέσω πάνω στην περίοδο του Μουντιάλ του ’14 στη Βραζιλία. Εκεί που η Εθνική κατάφερε να κάνει το «μπαμ» και να προκριθεί στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Κατευθείαν στα βαθιά! Ε λοιπόν εκείνο το διάστημα, οι ώρες ύπνου ήταν κατά μέσο 2-3 την ημέρα, αλλά ήταν ξεχωριστό. Για πρώτη φορά έβλεπα ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με άλλη ματιά, έγραφα γι’ αυτό, είχα μάθει ακόμη και τους φυσιοθεραπευτές της κάθε χώρας! Για να μην αναφέρω και τις πίτσες που κάθε μέρα έκαναν την εμφάνισή τους στα γραφεία. Χρόνια πολλά λοιπόν Contra.gr και αναμένουμε το Μουντιάλ του ’18, που θα είσαι και εσύ πλέον κοντά στην ενηλικίωση, για ανάλογες στιγμές...

Αριάνα Παπαγιάννη: Στις στιγμές που ζούμε σήμερα

Όλοι ζούμε για τις στιγμές. Για αυτές που πέρασαν. Αυτές που αναπολούμε, –κυρίως- αυτές που περιμένουμε να έρθουν και –σπανίως- για τις στιγμές που ζούμε τώρα, και θα λησμονούμε στο μέλλον. Τι είναι όμως αυτή η στιγμή για την οποία έχουν γραφτεί τραγούδια, αποφθέγματα και που στην “ποδιά” της θυσιάζουμε το σήμερα και ζητάμε το χθες και το αύριο;

Το βασικότερο. Η στιγμή είναι θηλυκό. Είναι ένα μικρό χρονικό διάστημα. Είναι η κατάλληλη ευκαιρία. Είναι η περίσταση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και τα τέσσερα παραπάνω χαρακτηριστικά τα είχα και τα κουβαλώ ακόμη στο σακίδιο μου.

Θα ξεκινήσω με την ευκαιρία. Αυτή που μου δόθηκε μέσα Οκτωβρίου του 2015 και βρέθηκα έξω από την πόρτα της οικογένειας 24MEDIA. Αυτό ήταν η πρώτη δυνατή στιγμή. Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις. Αυτό ήταν. Η στιγμή της δημιουργίας. Το μικρό χρονικό διάστημα. Βρίσκομαι στην αίθουσα των συσκέψεων με τον διευθυντή του Contra.gr, Παντελή Βλαχόπουλο. Ναι, αυτή την αίθουσα που μπαίνεις με μπουφάν και βγαίνεις με το αμάνικο. Έπρεπε να το γράψω. Άγχος. Και ζέστη. Και απέναντι ο Παντελής που τότε για έμενα ήταν ο κύριος Βλαχόπουλος. Οι περισσότεροι έχουν περάσει από αυτή τη θέση και ξέρουν ακριβώς ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ. Αυτό το μικρό διάστημα, που σου φαίνεται αιώνας, και που πρέπει να βάλεις το καλύτερο ¨κοστούμι¨ του εαυτού σου.

Η περίσταση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ξεκίνημα και πρώτη συνέντευξη με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Ήξερα ότι δεν είναι ο πιο ανοιχτός συνεντευξιαζόμενος. Κατάλαβα, μετά από 2 ώρες που διήρκησε η κουβέντα μας ότι η καλή συνέντευξη δεν είναι δύσκολο να γίνει, είναι ακατόρθωτο. Πάντα θα προσπαθείς να φτάσεις όσο πιο κοντά μπορείς στο καλό αποτέλεσμα. Από τις πιο δύσκολες στιγμές μου ως τώρα στο σάιτ από άποψη “διαχείρισης” του ανθρώπου που έχω απέναντί μου. Ευχαριστώ το Φράγκυ που με έβαλε στα βαθιά από την αρχή και ¨έφαγα¨ τα μούτρα μου με το καλημέρα!

Χρόνια δημιουργικά .

Στις στιγμές που ζούμε σήμερα.

Ζastro: Το μπλε σάιτ είναι ελεύθερο

Το μπλε site μεγάλωσε, ωρίμασε. Δεν ξέρω πως προσμετράται η «ηλεκτρονική» ηλικία και στα πόσα χρόνια αντιστοιχεί κάθε ένας που το contra.gr είναι στο πλάι του αναγνώστη. Εγώ το τοποθετώ περίπου στην ηλικία των 30 something, εκεί που ένας άνθρωπος συνήθως έχει ζήσει αυτά που πρέπει και μπορεί πλέον να διακρίνει και να αξιολογήσει σωστά τις προτεραιότητες της ζωής του. Αρκεί να αισθάνεται ελεύθερος. Εδώ βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας: το μπλε site είναι ελεύθερο, απέχει παρασάγγας από τη στρατευμένη και «εύκολη» δημοσιογραφία, δεν ψάχνει με προσβλητικό τρόπο το click των αναγνωστών, δεν καταπιέζει κανέναν συντάκτη ή κειμενογράφο προκειμένου να «παράξει υπηρεσίες». Κι όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ελεύθεροι, βελτιώνονται και τολμούν, δεν περιορίζονται στα συμβατικά πλαίσια της διεκπεραίωσης και της αναπαραγωγής κοινοτυπιών.

Συνεπώς, πέρα από το ίδιο το μέσο, τον Όμιλο ή τις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες του κοινού, εκείνο που μετράει είναι η σωστή ισορροπία μεταξύ στον επαγγελματισμό και στο μεράκι. Λάθη γίνονται και θα γίνονται, διαφωνίες και αντεγκλήσεις ανέκαθεν θα προκύπτουν, όταν όμως υπάρχει καλή πρόθεση και ορθά δείγματα γραφής, το κοινό δεν στοχοποιεί, αποδέχεται την κακή στιγμή και αναγνωρίζει το δικαίωμα στο λάθος. Είναι μεγάλη κατάκτηση το δικαίωμα στο λάθος και το contra θαρρώ ότι το έχει, γιατί ουδέποτε κρέμασε ταμπέλα στρατευμένου, έγινε super market ή προσπάθησε να πουλήσει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι: ένα μπλε αθλητικό site με ελεύθερη άποψη και σεβασμό στον αναγνώστη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

ΣΟΚ: Tο αφιέρωμα του Paparazzi για τα 15 χρόνια του Contra.gr

Contra WebTV: 15 χρόνια Contra.gr Γιαννάκης-Καραγκούνης: The Captains