"Καλός για την Μάντσεστερ ο Φέργκιουσον αλλά όχι για το ποδόσφαιρο"

Την ίδια ανάγκη ένιωσε και ο Χάντερ Ντέιβις, δημοσιογράφος στην Αγγλία, ο οποίος κατέθεσε τις απόψεις του για το έργο του Σκοτζέζου κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που βρισκόταν στο τιμόνι της πρωταθλήτριας Αγγλίας. Το μεγάλο ερώτημα για τον ίδιο είναι αν τελικά ο Φέργκιουσον ήταν κατάλληλος για το ποδόσφαιρο.

"Θα μου λείψει ο τρόπος που μασούσε την τσίχλα και το μαύρο μάλλινο μπλουζάκι που φορούσε κάτω από το παλτό του. Εκείνοι οι οπαδοί οι οποίοι μάζευαν την τσίχλα του μετά από τα παιχνίδια για να την πουλήσουν στο διαδίκτυο θα πρέπει να περιμένουν. Θα μεγαλώσει η αξία της τώρα. Πάντα πίστευα πως το μάσημα της τσίχλας ήταν ένα σημάδι ελεγχόμενης βίας, μια μανιακή πονηριά για να είσαι επιτυχημένος προπονητής. Εάν το καταφέρεις και μείνεις στο επάγγελμα για περισσότερο από μισή ώρα - αρκετός χρόνος στην πολιτική αλλά ένας αιώνας στο ποδόσφαιρο όπου ένα κακό αποτέλεσμα μπορεί να σημαίνει και το τέλος των πάντων- τότε θα λατρευτείς, θα αποκτήσεις πλούτη στη ζωή σου, θα θεωρηθείς θρύλος και ικανός να περπατήσεις ακόμα και στον νερό, οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή.

Το ρεκόρ του Φέργκιουσον είναι φυσικά αξιοθαύμαστο. Η διάρκεια και ο αριθμός των τροπαίων είναι αυτά που τον μετέτρεψαν από έναν απλό προπονητή σε εθνικό ήρωα, τον μεγαλύτερο εν ζωή στην Αγγλία, όπως ισχυρίζονται μερικοί και έτσι έχει μείνει στην κορυφή για τόσα πολλά χρόνια. Το έκανε με την επιβολή του εαυτού του, χωρίς να ανέχεται ανοησίες, ανυποταξία και χωρίς να επιτρέπει να επεμβαίνουν ή να διαφωνούν με τα σχέδια τους στόχους και τη μέθοδό του, κάτι που πρέπει να το κάνεις στο ποδόσφαιρο. Είσαι περιτριγυρισμένος από ψεύτες και απατεώνες που δεν είναι όλοι τους παράγοντες του ποδοσφαίρου.

Ο Φέργκιουσον υπήρξε σαφώς πολύ καλός για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και για το βρετανικό ποδόσφαιρο κερδίζοντας τόσο συχνά στην Ευρώπη, κερδίζοντας το θαυμασμό των οπαδών σε όλο τον κόσμο. Αλλά υπήρξε καλός για το ποδόσφαιρο; Κατά τη διάρκεια που βρισκόταν στο τιμόνι, είδαμε την διαφθορά του ποδοσφαίρου, είδαμε το όλο σύστημα να εμπορευματοποιείται, με τα λεφτά να γίνονται η κυρίαρχη δύναμη. Φυσικά τα λεφτά ήταν πάντα σημαντικά από τη στιγμή που το άθλημα έγινε επαγγελματικό το 1885. Αλλά τα χρήματα είναι πλέον ο κύριος παράγοντας που ελέγχει το ποδόσφαιρο. Αυτά φέρνουν την επιτυχία επειδή μπορείς να αγοράσεις τον καλύτερο παίκτη και να τον πληρώσεις τα περισσότερα. Οι καλύτεροι παίκτες φέρνουν επιτυχία και περισσότερα χρήματα και έτσι οι πλούσιες ομάδες όπως η Γιουνάιτεντ γίνονται όλο και πλουσιότερες.

Η Γιουνάιτεντ ήταν η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου που ανακάλυψε πως να το κάνει, πως να αυξήσει την διαφημιστική δύναμη. Περίπου πριν από 20 χρόνια θυμάμαι πως κοίταξα τους ετήσιους λογαριασμούς της ομάδας και ανακάλυψα πως για πρώτη φορά είχαν περισσότερα έσοδα από διαφημίσεις και εξωγηπεδικές επιχειρήσεις. Για περισσότερο από 100 χρόνια, οι ομάδες βασίζονταν στα έσοδα από τους φιλάθλους. Από τότε τα χρήματα από την πώληση εισιτήριων αποτελούν μικρούς συντελεστές όσον αφορά στα έσοδα.

Φυσικά αυτό δεν ήταν έργο του Φέργκιουσον αλλά βρισκόταν στο τιμόνι της Μάντσεστερ κατά τη διάρκεια όλης αυτής της επανάστασης. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές, τεράστιους μισθούς, μεγάλες τιμές για τα εισιτήρια και περισσότεροι οπαδοί να μην μπορούν πλέον να αγοράσουν εισιτήριο για οποιαδήποτε αγγλική ομάδα. Θα δούμε τον Φέργκιουσον ξανά στο ποδόσφαιρο; Λέμε πως τώρα πως όχι αλλά φυσικά και θα τον δούμε με διαφορετικό τρόπο.

Ο "Φέργκι" και οι ισχυροί του παρελθόντος διακατέχονταν από φόβο. Αυτό ίσως να είναι και ο λόγος που τώρα κορυφαίοι ποδοσφαιριστές και οι μάνατζέρ τους έχουν τεράστια δύναμη. Ο Μουρίνιο ξέρει πως να το ελέγξει. Αλλά ο Μουρίνιο χρησιμοποιεί και μια πολύ μοντέρνα τεχνική: την αγάπη. Δεν έχω ακούσει κανέναν από τους ποδοσφαιριστές του Φέργκιουσον να λένε πως τον αγαπούν. Τον θαυμάζουν, τον σέβονται αλλά δεν τον αγαπούν. Στα μάτια του Φέργκιουσον αυτό είναι για χαμένους".

Πηγή: " The Independent"