Ρεάλ, Λίβερπουλ, Αντσελότι: Τρίγωνο Champions League

Το πρώτο αίμα

Η Λίβερπουλ δεν σημάδεψε τον Αντσελότι για πρώτη φορά στον τελικό της Πόλης. Περισσότερο από είκοσι χρόνια πριν τον τελικό του 2005, ο Αντσελότι ήταν 24 χρόνων και αγωνιζόταν για τη Ρόμα. Βασικό μέλος της ομάδας που είχε πάρει το ιστορικό πρωτάθλημα του 1983. Πριν απ'τον τίτλο του 1983 η Ρόμα είχε μόλις ένα πρωτάθλημα το 1942 και έκτοτε έχει μόνο το πρωτάθλημα του 2001.

Την επόμενη χρονιά ο Αντσελότι ήταν κομβικός στην παρουσία της Ρόμα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η ομάδα του ήθελε να φτάσει στον τελικό που θα διεξαγόταν στην έδρας της, το Ολύμπικο, και τα κατάφερε. Μόνο που ίδιος ο Αντσελότι έφτασε μέχρι τους οκτώ: στο ντέρμπι με τη Γιουβέντους το αριστερό του γόνατο δεν άντεξε τη σύγκρουση με τον Καμπρίνι και ο Αντσελότι έμεινε εκτός για μήνες.

Όταν η Λίβερπουλ ήρθε στο Ολύμπικο για να χαλάσει το πάρτι των Ρωμαίων, ο Αντσελότι παρακολούθησε τον αγώνα απ'τις κερκίδες, ανήμπορος. Η Λίβερπουλ ήταν πολύ μεγάλη για να επηρεαστεί απ'την έδρα, ο κόσμος της ήταν εκεί, ο Γκρόμπελαρ ήταν αρκετά τρελός ώστε να κάνει το μεθυσμένο στα πέναλτι και ο Κόντι με τον Γκρατσιάνοι αρκετά νευρικοί για να μη βρουν καν την εστία.

Οι Κόκκινοι πήραν το 4ο Πρωταθλητριών σε επτά χρόνια, ο Φάγκαν έγινε ο πρώτος προπονητής που κατακτά τη μεγάλη κούπα στην πρώτη του χρονιά σε πάγκο, ο Αντσελότι ήταν απών και ηττημένος στο πρώτο του ραντεβού με το Άγιο Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Το ραντεβού που δεν έγινε

Κανείς δεν θα μπορούσε να το προβλέψει εκείνο το βράδυ το Μάιο του 1984, αλλά για τα επόμενα χρόνια η Λίβερπουλ θα ήταν πολύ μακριά απ'αυτήν την κούπα και έκτοτε ο Αντσελότι θα την έβρισκε διαρκώς μπροστά του.

Το Χέιζελ ήρθε την επόμενη χρονιά για να χαράξει για πάντα το πρόσωπο της Λίβερπουλ και ο Αντσελότι άφησε τη Ρόμα για τη Μίλαν λίγο αργότερα. Μέλος της θρυλικής ομάδας του Σάκι, ο Καρλίτο σήκωσε ως παίκτης δύο σερί φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η τιμωρία των Κόκκινων στέρησε στο ποδόσφαιρο ένα μεγάλο ραντεβού, αφού τέτοιο θα ήταν αν βλέπαμε τη μεγάλη Μίλαν των Ολλανδών απέναντι στη Λίβερπουλ που είχε φτιάξει ο Νταλγκλίς στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Η ιστορία δύο τελικών

Όταν η Λίβερπουλ βρέθηκε ξανά στο δρόμο του, ο Αντσελότι ήταν πια προπονητής μιας Μίλαν που είχε κάνει ρουτίνα την παρουσία της σε ημιτελικούς και τελικούς Champions League, ενώ η Λίβερπουλ είχε κάνει υπέρβαση για να φτάσει μέχρι εκεί. Στην Πόλη η Μίλαν του είχε ίσως την κορυφαία ενδεκάδα που έχει αγωνιστεί σε τελικό Champions League και η Λίβερπουλ μια σύνθεση με παίκτες που ελάχιστοι εξ αυτών μπαίνουν στη λίστα με τους κορυφαίους στην ιστορία της.

Η Λίβερπουλ είχε έρθει απ'το πουθενά ξανά μπροστά στον Αντσελότι, ως μεγάλο αουτσάιντερ, και στα 21 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει η Μίλαν είχε προσπεράσει τα τέσσερα πρωταθλητριών της Λίβερπουλ και είχε φτάσει τα έξι. Το τι συνέβη στον τελικό νομίζω δεν χρειάζεται υπενθύμιση. Η αλλαγή στην ισχύ των δύο ομάδων δεν έπαιξε ρόλο εκείνο το βράδυ, αντιθέτως έκανε ακόμα πιο μεγάλο το σοκ που υπέστη η Μίλαν και ο Αντσελότι στην ανατροπή του 3-0.

Όμως, τα μεγέθη έτσι υπολογίζονται: στο πως αντέχουν και διαχειρίζονται τα μεγάλα χαστούκια. Ο Αντσελότι έμεινε στη Μίλαν (όπως και ο Χάινκες έμεινε στην Μπάγερν μετά το κάζο του 2012) και δύο χρόνια μετά ήταν ξανά στον τελικό. Το ποδόσφαιρο ήταν δίκαιο και του έφερε απέναντί του ξανά τη Λίβερπουλ. Η μπάλα έφτιαξε τη ρεβάνς όπως έπρεπε, το αποτέλεσμα ήταν αυτό που έπρεπε, για να αποδοθεί “ποδοσφαιρική δικαιοσύνη”.

Όπως και το 1984, ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν πως αυτός θα είναι ο τελευταίος τελικός της Μίλαν και πως η Λίβερπουλ θα έφτανε μέχρι το φάσμα του υποβιβασμού και της διάλυσης μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα.

Άσπροι και Κόκκινοι

Ώρα να βάλουμε και τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κουβέντα και να φτιάξουμε το τρίγωνο. Οι μερένγκες και οι κόκκινοι παίζουν εδώ και πολλές δεκαετίες την Πούλια και τον Αυγερινό. Δεν συνυπάρχουν στον ίδιο ευρωπαϊκό ουρανό.

Όταν η Ρεάλ κατακτούσε πέντε συνεχόμενα πρωταθλητριών απ'το 1956 μέχρι το 1960, η Λίβερπουλ προσπαθούσε να ανέβει ξανά στην 1η κατηγορία της Αγγλίας. Όταν η Λίβερπουλ κυριαρχούσε σε Αγγλία και Ευρώπη με τέσσερα Πρωταθλητριών, δύο UEFA και οκτώ Πρωταθλήματα σε 12 χρόνια απ'το 1973 μέχρι το 1984, η Ρεάλ δεν ήταν η παλιά δύναμη στην Ευρώπη. Όταν η Βασίλισα επανήλθε τη δεκαετία στα τέλη της δεκαετίες του 1990, η Λίβερπουλ προσπαθούσε ακόμα να γίνει αυτή που ήταν κάποτε και να συνέλθει απ'τα εξωαγωνιστικά χαστούκια του Χέιζελ και του Χίλσμπορο.

Τρία ματς

Σ'όλα αυτά τα χρόνια, τα ραντεβού ήταν ελάχιστα και οι δυο τους ποτέ δεν συναντήθηκαν ως δύο μεγάλες ομάδες στο ζενίθ τους. Το πρώτο και μεγάλο ραντεβού ήταν στον τελικό στο Παρίσι το 1981. Για τη Λίβερπουλ ήταν ο 3ος τελικός σε πέντε χρόνια, για τη Ρεάλ ήταν η μόνη παρουσία σε τελικό απ'το 1966 μέχρι το 1998. Οι Κόκκινοι πήραν το ματς χάρις σε προώθηση του αριστερού μπακ, Άλαν Κένεντι, που έκανε το τελικό 1-0. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Κένεντι ήταν αυτός που ευστόχησε και στο τελευταίο πέναλτι κόντρα στη Ρόμα του Αντσελότι.

Πέρασαν 28 χρόνια μέχρι Άσπροι και Κόκκινοι να συναντηθούν ξανά. Φάση των 16, σεζόν 2008-09. Η Λίβερπουλ στην τελευταία σεζόν των καλών χρόνων με τον Μπενίτες, η Ρεάλ την εποχή που γνώριζε συνεχόμενους αποκλεισμούς στους 16. Δύο νίκες για τη Λίβερπουλ, 0-1 στη Μαδρίτη με κεφαλιά(!) του Μπεναγιούν, 4-0 στο Άνφιλντ.

Τσάμπι, Πέισλι

Βασικός και στα δύο ματς, ο Τσάμπι Αλόνσο. Αυτός που ολοκλήρωσε την ανατροπή και τον εφιάλτη του Αντσελότι το 2005, αυτός που δεν έκανε αλλαγή ο Ιταλός στον περσινό 2ο ημιτελικό με την Μπάγερν, για να τον προφυλάξει από μια κάρτα που θα του στερούσε την παρουσία στον τελικό του Λουζ. Γιατί δεν τον έκανε αλλαγή; “Γιατί θυμάμαι πως έχασα κάποτε έναν τελικό παρότι κέρδιζα 3-0.”

Ο Αντσελότι δεν θα ξεχνούσε ποτέ την Πόλη. Ο ίδιος ο Αλόνσο έχει δηλώσει πως όταν ο Αντσελότι υπέγραψε στη Ρεάλ το πρώτο που του είπε ήταν “μου χρωστάς ένα Champions League”. O Καρλίτο προφανώς δεν θεωρούσε πως “πάτσισαν” στον τελικό της Αθήνας και είναι κρίμα που ο Τσάμπι έφυγε για την Μπάγερν και δεν θα ζήσει τη λατρεία απ'το κοινό του Άνφιλντ. O Αρμπελόα πρόσφατα αποκάλυψε πως, δευτερόλεπτα μετά την κλήρωση των ομίλων, χτύπησε το τηλέφωνό του και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Αλόνσο: "Πόσο άτυχος είμαι;"

Και μπορεί η Λίβερπουλ να ήταν μακριά απ'όλα αυτά πέρσι το Μάιο, αλλά ήταν παρούσα στο μυαλό του Αντσελότι για έναν ακόμα έξτρα λόγο: η περσινή κατάκτηση δεν ήταν ιστορική μόνο επειδή η Ρεάλ κατέκτησε το 10ο, αλλά και γιατί ο Αντσελότι πέτυχε αυτό που όλοι οι προπονητές κυνηγούσαν απ'το 1981 και μετά: να ισοφαρίσει το επίτευγμα του Μπομπ Πέισλι, που κόντρα στη Ρεάλ είχε κατακτήσει το 3ο Πρωταθλητριών της καριέρας του.

Καιρός

Αυτή είναι η προϊστορία του τριγώνου Αντσελότι-Ρεάλ-Λίβερπουλ, που θα συναντηθούν ξανά άλλες δύο φορές, απόψε στο Άνφιλντ και στις 4 Νοεμβρίου στο Μπερναμπέου. Για μια ακόμη φορά οι δυο ομάδες συναντιόνται σε διαφορετικά φεγγάρια: η Ρεάλ ως πρωταθλήτρια Ευρώπης που πετάει φωτιές, η Λίβερπουλ σε κακή κατάσταση, ανήμπορη να παίξει καλύτερα απ'την τελευταία ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ.

Το μόνο σίγουρο μετά απ'τα δύο παιχνίδια είναι πως η Λίβερπουλ δεν θα παραμείνει η μοναδική ομάδα στην ιστορία του Πρωταθλητριών/Champions League, που έχει μόνο νίκες κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, χωρίς να έχει δεχθεί ούτε ένα γκολ. Είναι καιρός η Ρεάλ να σκοράρει απέναντι στη Λίβερπουλ και να πάρει αποτέλεσμα απέναντι στους Κόκκινους.