Η "Οδύσσεια" του μετανάστη ποδοσφαιριστή Γιάννη Αλεξίου για να σωθεί ο γιος του

Ο 28χρονος αμυντικός, ο οποίος έχει περάσει από Δόξα Δράμας (ακαδημίες), Μέγα Αλέξανδρο, Πανδραμαϊκό και Βέροια στην καριέρα του, αναγκάστηκε να ξενιτευτεί για λογαριασμό της πάλαι ποτέ Μπάγερν Ίρντινγκεν και νυν Κρέφελντ Ίρντινγκεν. Το ταξίδι αυτό αποτέλεσε την έσχατη λύση ώστε να παραμείνει στη ζωή ο μόλις ενός έτους γιος του, ο οποίος έχει ανάγκη καθημερινής αιμοκάθαρσης και 2 μεταμοσχεύσεων, εξαιτίας ενός σπανιότατου προβλήματος υγείας.

Όπως εξήγησε ο ίδιος στο μακροσκελές αφιέρωμα της αθλητικής εφημερίδας "Goal News", για το εν λόγω πρόβλημα "γνωρίζουμε στην Ελλάδα άλλα δύο περιστατικά. Ένα παιδάκι σώθηκε χωρίς μεταμόσχευση. Ένα κοριτσάκι χάθηκε επειδή δεν μπόρεσε να βγει έξω να μεταμοσχευθεί". Η πάθηση ονομάζεται "υπεροξαλουρία τύπου 1" και πλήττει τους πνεύμονες. Η καταπολέμησή της στην Ελλάδα με σχετικές επεμβάσεις ήταν αδύνατη, ενώ το απαράδεκτο σύστημα υγείας στην Ελλάδα ουσιαστικά "καταδίκαζε" σε θάνατο το μικρό παιδί.

Το οξύμωρο σύστημα υγείας και η διαφορά από τη Γερμανία

"Μας είπαν ότι μόνο στη Γερμανία μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους μεταμοσχεύσεις σε μικρά παιδιά. Όταν το άκουσα, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Όταν έρθει αυτή η στιγμή, κοιτάς μόνο το παιδί. Τίποτα άλλο. Κοντέψαμε να το χάσουμε. Θα κάνουμε τα πάντα γι' αυτό, ώστε να μην υπάρχει έστω η σκέψη ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάναμε. Το μόνο που είχε σημασία ήταν το παιδί. Δεν θα σταματήσω να διεκδικώ ποτέ κάτι περισσότερο στην καριέρα μου. Πρέπει να το κάνω. Απλά τώρα πρέπει να δώσω πολλά περισσότερα απ' όσο μπορώ ενδεχομένως. Το χρωστάω και στον Θάνο, να επανέλθω όσο γίνεται πιο ψηλά. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υπάρχει στο μυαλό μου το όνειρο όμως. Δεν ήρθα στη Γερμανία για να παρατήσω το ποδόσφαιρο. Δεν σταματάει το ποδόσφαιρο για εμένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα το παλεύω. Ήρθα για να είμαι κοντά στο παιδί μου που έπρεπε να βρίσκεται εδώ".

"Είναι πανεπιστημιακή κλινική στο Έσεν. Και δε μας ζήτησαν φακελάκι. Και στην Ελλάδα πάντως δε μας ζήτησαν τίποτα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί, αν ο Γιάννης δεν ήταν ποδοσφαιριστής, να είχαμε διαφορετική αντιμετώπιση. Ασχολήθηκαν πολύ με το παιδί στην Ελλάδα. Απλά στην Αθήνα ήταν λίγο διαφορετικά. Είχαμε κάποια ψιλοπροβλήματα. Δεν γίνονταν σωστά κάποια πράγματα. Δεν είχαμε στείλει για 4 μήνες δείγμα αίματος στη Γερμανία. Αν το κάναμε μπορεί και να φεύγαμε λίγο πιο νωρίς. Όλα τα δείγματα εμείς τα πληρώναμε.

"Από τον Μάρτιο έως τον Ιούλιο δεν είχε φύγει κανένα δείγμα όμως. Μας έλεγαν ότι δε χρειαζόταν. Είναι κάποια μεγάλα λάθη του κράτους. Στη Θεσσαλονίκη γίνεται μόνο περιτοναϊκή κάθαρση και στην Αθήνα μόνο αιμοκάθαρση. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ο ένας είναι μονοπώλιο στο ένα κι άλλος στο άλλο. Αν για παράδειγμα ένα παιδί από κάποιο νησί, ή τον Εβρο, έχει πρόβλημα πρέπει να φύγουν οι γονείς από το σπίτι τους και να πάνε στην Αθήνα να μείνουν μόνιμα. Αιμοκάθαρση για παιδιά υπάρχει μόνο στο 'Αγλαΐα Κυριακού'. Έξι μηχανήματα. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα".

"Στη Γερμανία, είμαστε ασφαλισμένοι για τα πάντα. Ο Λάκης Κουρκούδιαλος, ο πρόεδρος της Κρέφελντ, με ασφάλισε στην εταιρεία του, και από εκείνη την ημέρα όλα αλλάζουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι είδους σύστημα μιλάμε. Όταν είσαι ασφαλισμένος στη Γερμανία, δεν έχει σημασία τι εθνικότητας ή τι χρώματος είσαι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σε περιθάλψουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φανταστείτε ότι η κοινωνική γερμανική ασφάλιση πληρώνει ακόμα και το ταξί που έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι για να παίρνει το παιδί και να το μεταφέρει στο νοσοκομείο για να κάνει αιμοκάθαρση, όπως χρειάζεται μέχρι να γίνει η μεταμόσχευση. Και, φυσικά, δεν πληρώνεις ούτε μισό ευρώ για τίποτα. Ήταν και ο λόγος που αποφασίσαμε να έρθουμε, αφού το ψάξαμε πάρα πολύ".

Οι βολές κατά Κομπότη

Ο πρώην παίκτης του Λεβαδειακού εξαπέλυσε επίθεση εναντίον του ιδιοκτήτη του συλλόγου, υποστηρίζοντας ότι τον κορόιδεψε με το θέμα της κάλυψης των νοσηλίων και ότι το νοσοκομείο είναι ακόμα απλήρωτο.

"Τη χρονιά που ανέβηκε ο Λεβαδειακός στη Super League και έναν μήνα μετά την εμφάνιση του προβλήματος, με κάλεσε ο Κομπότης για να μου ζητήσει να κάνω μείωση, επειδή σύμφωνα με αυτόν το συμβόλαιό μου ήταν υψηλό. Μείωση της τάξης του 30%. Αφού το σκέφτηκα, του είπα 'OK', αρκεί να πληρώσει το νοσοκομείο του παιδιού, διότι τα έξοδα ήταν τεράστια και ήταν αδύνατον να καλυφθούν.

Μου είπε χαρακτηριστικά: 'Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ. Θα το φροντίσω είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον'. Το κόστος βγήκε γύρω στις 25.000 ευρώ και όταν του ζήτησα να το πληρώσει, άρχισε να τα μασάει. Μου είπε ότι είναι πολλά, ότι δεν γίνεται, ότι... ότι... ότι... Περίμενα περισσότερη κατανόηση. Άλλο το 'δεν έχω', άρα δεν σου δίνω, και άλλο το 'έχω, αλλά δεν με νοιάζει'. Όταν σου λέει ο άλλος 'είμαι εδώ', να είσαι εκεί, κύριε. Μην το λες μόνο, να το κάνεις. Δεν βγήκα να ζητήσω βοήθεια από κανέναν. Μόνοι μας το παλέψαμε. Είχαμε τεράστια βοήθεια από τον Μάκη Μίχα, που ο άνθρωπος έτρεξε για τα πάντα και ό,τι χρειαζόμασταν, το έκανε, και τον Πολ Κουτσολιάκο αλλά και τον Λάκη Κουρκούδιαλο. Είχα συμπαράσταση συμπαικτών, του προπονητή. Όταν σου λέει ο άλλος 'εδώ είμαι εγώ', περιμένεις. Δεν γίνεται να παίρνεις 4 δραχμές και να πληρώνεις 7".

"Το νοσοκομείο παραμένει ακόμα απλήρωτο. Ωστόσο, θα πληρωθεί από τη Super League μέσα από ενέργειες που κίνησε ο ΠΣΑΠ. Και, ειλικρινά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΠΣΑΠ, που χωρίς να το ζητήσω, επικοινώνησε μαζί μου, ένας άνθρωπος εκεί, ο Σάκης Δημόπουλος, έτρεξε σαν να είναι δικό του το παιδί και ήρθε σε επικοινωνία με τη Super League για να διευθετηθεί το χρέος. Πριν από 1,5 μήνα με κάλεσε ο κ. Μώραλης στο τηλέφωνο και μου είπε ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει, μέσω της Super League. Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που έτρεξαν για εμένα".

Σε ειδική ερώτηση για τον ιδιοκτήτη του συλλόγου, μάλιστα, ο Αλεξίου αρκέστηκε να πει: "Ασ' το ρε φίλε... Ασ' το. Γιατί είναι κι άλλα. Και δεν χρειάζεται να τα πούμε".

"Έκανα 1.000 χιλιόμετρα την εβδομάδα"

Η καθημερινότητα του Γιάννη Αλεξίου περιελάμβανε ταξίδια μεταξύ Θεσσαλονίκης, Αθήνας και Λιβαδειάς. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011, όταν άρχισαν οι πρώτες επαφές με τον Γερμανό γιατρό. Την ίδια στιγμή, ο γιος του έκανε αιμοκάθαρση κάθε μέρα για 5 ώρες.

"Για 5 μήνες η Αγγέλικα και το παιδί έμεναν στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου για πέντε ώρες την ημέρα έκανε περιτοναϊκή κάθαρση ώστε τα οξαλικά να παραμένουν σε ένα επίπεδο. Εκείνη την εποχή εγώ είχα το μυαλό μου μόνο εκεί. Σε κάθε ματς ήμουν εκτός αποστολής. Έκανα 1.000 χιλιόμετρα την εβδομάδα για να πηγαίνω από τη Λιβαδειά και να τους βλέπω. Τον Δεκέμβριο βγήκαμε από το νοσοκομείο, αλλά συνεχίσαμε να στέλνουμε εξετάσεις αίματος στη Γερμανία κάθε 10 μέρες σχεδόν. Και τον Μάρτιο ο δρ. Χόπε, παίρνοντας τις τελευταίες εξετάσεις, μας είπε ότι το παιδί πρέπει να μπει να κάνει αιμοκάθαρση. Κάθε μέρα. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο στην Αθήνα. Υπάρχει μόνο ένα νοσοκομείο στην Ελλάδα που κάνει αιμοκάθαρση σε παιδιά. Στην Αθήνα. Μετακομίσαμε εκεί. Εγώ κάθε μέρα πήγαινα στη Λιβαδειά για προπόνηση και γυρνούσα πίσω στην Αθήνα".

"Το παιδί έκανε 5 ώρες την ημέρα αιμοκάθαρση και για τις επόμενες 16 ώρες, επί σχεδόν δύο μήνες, ήταν στο μηχάνημα της περιτοναϊκής κάθαρσης που είχαμε στο σπίτι. Κάποια στιγμή σταμάτησε η περιτοναϊκή, διότι ήταν περιττή. Και το καλοκαίρι αποφασίσαμε να ανέβουμε στη Γερμανία για να κάνουμε τη μεταμόσχευση, αρχικά του πνεύμονα και μετά του νεφρού. Δεν ξέραμε πότε θα μπορούσε να γίνει. Έτσι πήραμε την απόφαση να ανέβουμε όλοι μαζί. Και να τα αφήσουμε όλα πίσω μας".

"Το ίδιο είτε είσαι μαύρος είτε άσπρος"

Η σύζυγος του άσου της Ίρντινγκεν, Αγγέλικα Αλεξίου, αναφέρθηκε στις συνθήκες που συνάντησε στη Γερμανία: "Είχαμε πολύ μεγάλο άγχος όταν φεύγαμε από την Ελλάδα. Επειδή γίνονται όλα με τη Γερμανία και την Ελλάδα, φοβόμουν πολύ για την αντιμετώπιση επειδή είμαστε Έλληνες. Αλλά είτε είσαι άσπρος, μαύρος, κίτρινος, σε βλέπουν ως πρόβλημα υγείας και τίποτα άλλο. Θα κάνουν ό,τι καλύτερο για να σε βοηθήσουν. Είσαι ένα πρόσωπο που έχει πρόβλημα για αυτούς. Δεν έχει σημασία από που κατάγεσαι και ποιος είσαι. Πριν πάρουμε την απόφαση ήρθαμε να μιλήσουμε με τον γιατρό Χόπε". 'Είτε είστε Έλληνες, Κινέζοι, κόκκινοι, μπλε είστε το ίδιο. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που μιλάμε για παιδιά', μας είπε. Και τότε πλέον δεν είχαμε κανένα ενδοιασμό".

"Η αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Στην Ελλάδα ήσουν άτομο που κάποιοι σε αναγνώριζαν. Μετά αλλάζει το νόημα της ζωής σου. Όσο ήμασταν οι δύο μας, έβλεπα όλα τα ματς, είχα άποψη. Πριν ένα χρόνο ήξερα τα πάντα. Τώρα δεν ξέρω τίποτα. Έπαιζε ή δεν έπαιζε ο Γιάννης δεν με απασχολούσε. Είχαν σταματήσει όλα. Έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ήμασταν αρκετό καιρό χώρια. Εγώ στη Θεσσαλονίκη, μέσα στο νοσοκομείο κι ο Γιάννης στη Λιβαδειά, απ' όπου ερχόταν μία φορά την εβδομάδα".

Ο Αλεξίου, όμως, εξηγεί ότι η στήριξη που του παρέχεται στη Γερμανία είναι καθολική: "Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει στον έξω κόσμο. Πάνω στο ποδόσφαιρο όμως και σε ό,τι αφορά στην ομάδα δεν υπάρχει έστω μία μέρα που να μην με έχει ρωτήσει ο πρόεδρος, ο προπονητής, οι συμπαίκτες μέχρι και οι φίλαθλοι για την κατάσταση του παιδιού. Και όχι μόνο για το παιδί. Αν είμαστε καλά, αν μας λείπει κάτι, αν χρειαζόμαστε κάτι. Βοηθούν οι άνθρωποι σε οτιδήποτε και υπάρχει σεβασμός. Υπήρχαν βεβαίως πολλοί που αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο ένας παίκτης της Σούπερ Λίγκα στην Ελλάδα ήρθε σε μία τόσο χαμηλή κατηγορία να παίξει. Κι όταν μαθαίνουν τον λόγο, ευαισθητοποιούνται πάρα πολύ".

Το ασφαλιστικό πρόβλημα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών

Ο 28χρονος ποδοσφαιριστής μίλησε και για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ως ασφαλισμένος... ανασφάλιστος παίκτης όταν αγωνιζόταν στη Β' Εθνική με τον Λεβαδειακό και πως ακόμα κι όταν προβιβάστηκαν οι Βοιωτοί, δεν είχε ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

"Όταν ανέβηκε η ομάδα, ασφαλιστήκαμε με πλήρες ένσημο, αλλά ουσιαστικά η ασφάλεια έπιανε τόπο από το επόμενο έτος. Έτσι βρεθήκαμε να είμαστε ανασφάλιστοι μέχρι τον Δεκέμβριο. Το δικό μου θέμα έγινε αιτία για να συζητηθεί γενικότερα η κατάσταση στους κόλπους του ποδοσφαίρου.

"Στο μεταξύ, τα έξοδα έτρεχαν και τα νοσοκομεία έπρεπε να πληρωθούν. Δεν υπήρχε καμία πρόνοια. Και κάποια στιγμή, για λόγους που θα εξηγήσω αργότερα, βρεθήκαμε με μεγάλα χρέη, αφού αυτοί που είχαν πει ότι θα βοηθήσουν δεν το έκαναν. Η ουσία είναι ότι αν δεν είσαι ασφαλισμένος δεν μπορείς να ζήσεις. Πεθαίνεις. Και ως παίκτες της Β' Εθνικής το μόνο που καλύπτεται είναι το συνταξιοδοτικό. Άρα οι ποδοσφαιριστές, που φυσικά είναι επαγγελματίες, δεν κάνουν οικογένειες; Απαγορεύεται να αρρωστήσουν; Τα έξοδα είναι τεράστια".

"Φανταστείτε ότι ακόμα και με ασφάλιση ΙΚΑ, που καλύπτουν όντως τα πάντα για θέματα νεφροπαθών, στην περίπτωση του μικρού χρειάστηκε οι γιατροί του νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης να υπογράψουν χαρτί ότι στην Ελλάδα δεν γίνονται μεταμοσχεύσεις σε τόσο μικρά παιδιά και πως υπάρχει ανάγκη μετάβασης στο εξωτερικό. Το ΙΚΑ θα καλύψει το κόστος, αφού όμως παρουσιάσεις το εξοδολόγιο. Για μία επέμβαση που μπορεί να στοιχίσει και 200 και 300 χιλιάδες ευρώ! Πού θα τα βρεις;".

"Πρέπει να υπάρχει μία ιατρική παρακολούθησε εφ όρου ζωής. Μπορεί να γίνουν οι δύο μεταμοσχεύσεις και να πάνε καλά, αλλά δε σταματάει εκεί. Πρέπει να παίρνει συγκεκριμένα φάρμακα σε όλη τη ζωή του. Τώρα όπως είναι η κατάσταση, όχι, δε θα γυρνούσαμε ποτέ στην Ελλάδα. Πριν καν έρθουμε εδώ, υπήρχε σπίτι, ασφάλεια, που είναι το πιο σημαντικό, τα πάντα. Πριν έρθω εδώ τα πάντα ήταν λυμένα. Μέσα στην ατυχία ήμασταν και λίγο τυχεροί".

Αντί επιλόγου, ο Γιάννης Αλεξίου καταλήγει: "Βρέθηκαν παιδιά που με πήραν τηλέφωνο. Ναι! Δεν έχω παράπονο. Μπράβο για αυτό που έκανες μου είπαν. Μέχρι να έρθει αυτή η ιστορία είχαμε μία καλή ζωή, τα πράγματα ήρθαν ανάποδα, αλλά αυτό σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να συμβούν τα πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι δεν πρέπει να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Κανείς δε πάει χαμένος. Όταν παλεύεις δεν πας χαμένος. Το παλεύουμε. Κάθε μέρα για να φτάσουμε παραπάνω. Προσπάθησα να είμαι άψογος προς τη γυναίκα μου που δίνει τεράστιο αγώνα, αλλά και όσο το δυνατόν περισσότερο να είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Προσπαθώ να τα ισορροπήσω".