2013-14: Μια "ευχάριστη" χρονιά για την ΑΕΚ

Η θέση της ΑΕΚ είναι στη Superleague. Το αυτονόητο για την ΑΕΚ, με τα τελευταία πρωταθλήματα της οποίας μεγάλωσα και έγινα ΑΕΚ (1989, 1992, 1993, 1994), είναι να χτυπάει το πρωτάθλημα. Τίποτα λιγότερο. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό είναι αποτυχία.

Αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, ας δούμε λίγο πιο ψύχραιμα τη σεζόν που μας τέλειωσε την προηγούμενη εβδομάδα με το 3-1 επί του Πανναξιακού.

Λατρεία για το "ερχόμαστε"

Ο άνθρωπος είναι φύσει προσαρμοστικό ον, ξεπερνάει αρρώστιες, ξεπερνάει την απώλεια των ανθρώπων που τον μεγάλωσαν και γενικά ξεπερνάει. Εφόσον στον Έλληνα οπαδό αναγνωρίζονται ακόμα βασικά στοιχεία ανθρώπινης συμπεριφοράς, παίρνουμε την αρχική πρόταση και την κάνουμε "Ο οπαδός είναι φύσει προσαρμοστικό ον".

Ο βαθύς πόνος για τον υποβιβασμό της ΑΕΚ ξεκίνησε πριν 13,5 μήνες με το ντου των έξαλλων(;) οπαδών στο χορτάρι του ΟΑΚΑ μετά το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη στο ματς με τον Πανθρακικό και απαλύνθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά με την επιστροφή του Μελισσανίδη λίγους μήνες μετά, αφού η ομάδα κήρυξε πτώχευση και έπεσε στη Γ' Εθνική.

Το δίπολο "πτώχευση και υποβιβασμός στη Γ' Εθνική-άφιξη Μελισσανίδη", αφενός δεν είναι καθόλου τυχαίο και προβληματίζει χιλιάδες πιο ψύχραιμα σκεπτόμενους ΑΕΚτζήδες, και αφετέρου, για να επιστρέψω στο θέμα μας, τα έκανε όλα πιο γλυκά. Ναι, ακόμα και τη Γ' Εθνική.

Γράφω και σκέφτομαι σαν ΑΕΚτζής που έζησε όλες αυτές τις εξελίξεις. Στο dna μας υπάρχει με bold ο ενθουσιασμός για το "ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας". Λατρεύουμε, ως οι "ανέκαθεν λιγότερο βουτηγμένοι στο μέλι" από τους τρεις μεγάλους να παλεύουμε απέναντι σε θεούς και δαίμονες και να τα καταφέρνουμε με το σπαθί μας. Λατρεύουμε να ερχόμαστε από χαμηλά, γι' αυτό λατρέψαμε και το "Ερχόμαστε".

Χωρίς πόνο

Αυτό που θέλω να πω είναι αυτό που είδα από κοντά στο πρώτο εντός έδρας ματς της ΑΕΚ στη Γ' Εθνική, αυτό το 2-1 με τη Θύελλα Ραφήνας. Τέτοια υγεία, τέτοιο κόσμο και τέτοιο παλμό είχα να δω, αναλογικά πάντα, από το 1-0 επί της Μίλαν ή από το 4-0 επί του Ολυμπιακού. Κανείς δεν έκλαιγε όταν η 11άδα βγήκε στο χορτάρι. Όλοι ήταν όρθιοι και έβαζαν το λιθαράκι τους στο 'Ερχόμαστε' που προέκυψε ως σύνθημα/στάση ζωής απ' τα νωρίς της σεζόν. Κανείς δεν πόναγε.

Αν είσαι ΑΕΚ, θα είσαι ΑΕΚ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό που εξετάζεται όμως εδώ είναι ότι η σεζόν, ιδωμένη από μια πιο αποστασιοποιημένη σκοπιά, ήταν εξαίσια χαλαρωτική για τον μέσο ΑΕΚτζή, για να μην πω μέχρι και διασκεδαστική και φανώ ιερόσυλος στους πιο εύθικτους εξ ημών.

Ναι, είμαστε στη Γ' Εθνική του Κυανού Αστέρα Βάρης, αλλά θυμίστε μου λίγο ποια ήταν η τελευταία φορά, ανεξαρτήτως κατηγορίας, που η ΑΕΚ θα κατέβαινε σε κάθε ματς, εντός και εκτός, ως το απόλυτο φαβορί για τη νίκη. Μήπως ήταν ακριβώς 20 χρόνια πριν, στο τελευταίο πρωτάθλημα του threepeat; Άντε να ήταν και στο αμέσως επόμενο που χάσαμε απ' τον Παναθηναϊκό.

Χαμόγελα σιγουριάς

Να στο πω αλλιώς. Θα κλείσω τα 31 και δεν με θυμάμαι ποτέ πριν να πηγαίνω στο γήπεδο χωρίς άγχος για να δω την ομάδα μου να ρίχνει λογικά 4 και 5 και 8 γκολ. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που το ματς ήταν ισόπαλο στο 85' και ΗΞΕΡΕΣ ότι στο τέλος θα κερδίσεις. Συγγνώμη, αλλά δε θυμάμαι. Και αυτές οι καταστάσεις δεν είναι ίδιον της Γ' Εθνικής. Έχω μεγαλώσει με Ολυμπιακούς στην παρέα και έχω ζήσει (ψιλοζηλεύοντας είναι η αλήθεια) τη σιγουριά του "ό,τι και να γίνει, είμαστε καλύτεροι και στο τέλος θα κερδίσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο".

Το πρόβλημα είναι ότι έπρεπε να πέσει η ΑΕΚ στη Γ' Εθνική για να δούμε την ομάδα να κατεβαίνει ως το απόλυτο φαβορί σε κάθε ματς. Ελπίζω να συμβεί το ίδιο και στη Β'. Το θέμα είναι να ξανασυμβεί κάποτε και στη Superleague.

Λίγο αυτή η χαλαρωτική σιγουριά για επικράτηση σε κάθε ματς, πολύ η εγγύηση Μελισσανίδης, και ο πόνος μοιραία αντικαταστάθηκε απ' την ανυπομονησία, απ' τις ευρείες νίκες, από μόλις 4 γκέλες σε 28 ματς, απ' την που και που ωραία μπάλα (μην αναλύσουμε την τελευταία φορά που είδαμε την ΑΕΚ να βάζει γκολ μετά από 7-8 πάσες στη Superleague).

Σαν ατμόσφαιρα, το 'Η ΑΕΚ στη Γ' Εθνική' είναι εφιάλτης. Στην καθημερινότητα όμως, ή στο Κυριακή με Κυριακή, εγώ έβλεπα χαμογελαστές φάτσες να πηγαίνουν στο γήπεδο και χαμογελαστές να φεύγουν απ' αυτό.

Είναι κι αυτή η σιγουριά ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά σ' αυτό το πρωτάθλημα που κάνει την οδύσσεια σαφώς πιο ανεκτή.

Γραφικές κορώνες

Μέσα στα διασκεδαστικά της σεζόν που τελείωσε είναι και η έκπληξη-οργή πολλών καλομαθημένων ρεπόρτερ-οπαδών της ΑΕΚ με τις γκέλες της ομάδας. Τέλειο αυτό το "οφείλουμε να τελειώσουμε τη σεζόν με 28/28", ποιος δεν θα το 'θελε, αλλά οι κορώνες τύπου "Δέλλα παραιτήσου" ή "Ντροπή και αίσχος για την ισοπαλία με τους τάδε κλπ." ήταν τουλάχιστον γραφικές.

Δεν αμφισβητώ την αγάπη τους για την ΑΕΚ, αλλά λίγη αντικειμενικότητα και επίγνωση του πού είμαστε (και κυρίως του ποιοι είμαστε), δεν θα έκανε κακό.

Δεν γκέλαρε με τον Αστέρα Βάρης στο πρωτάθλημα ή με τον Αγροτικό Αστέρα στο Κύπελλο η ΑΕΚ του Σκόκο, του Μπλάνκο, του Λύμπε, δεν γκέλαρε καν η ΑΕΚ του Γκερέιρο, του Φούντα ή του Αντώνη Πετρόπουλου (παρόντες και οι τρεις στην τελευταία νίκη της ΑΕΚ στη Superleague πέρυσι τον Μάρτιο με τη Βέροια).

Γκέλαρε η ΑΕΚ του Τζανετόπουλου, χωρίς να θέλω να μειώσω κανέναν Τζανετόπουλο. Για το Θεό, βαριά κι ασήκωτη η φανέλα, αλλά μόνο εγώ δεν είχα θέση στο φετινό ρόστερ της ΑΕΚ.

Ο πραγματικός πόνος

Αντί επιλόγου. Όσο χαλαρή και να ήταν η φετινή σεζόν (ήταν πολύ), αυτό που κάνει λιγότερο, περισσότερο ή καθόλου ντροπιαστική την κατάσταση μιας ομάδας, δεν είναι η κατηγορία που παίζει. Και στην Β' ΕΠΣΑ να παίξει η ΑΕΚ, ο κόσμος θα είναι δίπλα της και θα ξελαρυγγιάζεται.

Εκείνο που επείγει βαθύτερης ανάλυσης σε άλλο, μελλοντικό κείμενο δεν είναι το πόσο μας θίγει η παρουσία της ΑΕΚ σε κατηγορίες που δεν αρμόζουν στην ιστορία της, αλλά το πόσο άνετοι είμαστε με οποιονδήποτε δεν μπήκε στον κόπο να ξανακάνει ΑΕΚ την ΑΕΚ χωρίς να πρέπει πρώτα να πτωχεύσει και να γκρεμοτσακιστεί (ελεύθερη χρεών) στη Γ' Εθνική.

Εκεί είναι ο πραγματικός πόνος. Εκεί και στην τραγική ΑΕΚ των τελευταίων Superleague που κανείς δεν κινήθηκε να σώσει κρατώντας τη στην πρώτη κατηγορία για πάντα.

Διαβάστε ακόμη

Οι 21 στιγμές του αγροτικού της ΑΕΚ