Ελλάδα, θυμήσου το ’94 και κάνε μας να το ξεχάσουμε... (vid)

Σταματάει εκεί, διότι τη συνέχεια δεν θέλουμε να τη θυμόμαστε. Αυτό που έγινε για ένα μήνα σε αμερικανικό έδαφος, είναι το παράδειγμα προς αποφυγή για τη σημερινή Εθνική ομάδα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους παίκτες ή τον προπονητή. Αφορά και την ποδοσφαιρική ομοσπονδία και πολύ περισσότερο την πολιτική αθλητική ηγεσία, όποια κι αν είναι αυτή το προσεχές καλοκαίρι. Διότι εκείνον τον Ιούνη του 1994, έλαβαν χώρα καταστάσεις ντροπιαστικές που είχαν ως αποτέλεσμα το περίφημο 0-10 τέρματα στα τρία ματς με Αργεντινή, Βουλγαρία και Νιγηρία.

Οι σημερινές συνθήκες είναι διαφορετικές. Υπάρχει μια συγκροτημένη ομάδα, όχι απαραιτήτως στο αγωνιστικό της κομμάτι, αλλά σίγουρα σε επίπεδο ωριμότητας και σοβαρότητας. Στη Νότια Αφρική, όπως και στην Πορτογαλία πριν 6 χρόνια, απαιτείται... σεμνότητα και ταπεινότητα. Χρειάζεται αξιοπρέπεια σε όλα τα επίπεδα που περιγράψαμε παραπάνω. Η παρουσία του Ρεχάγκελ και του Πιλάβιου στα κρίσιμα πόστα, πιθανόν να τα εγγυώνται όλα αυτά. Αλλά καλό θα ήταν να έχουν πάντα στο μυαλό τους το παράδειγμα προς αποφυγή. Το οποίο δεν είναι άλλο από εκείνη τη θλιβερή παρουσία μας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τότε συνέβη το εξής καταπληκτικό: Ολόκληρη η αποστολή είχε ταξιδέψει στις ΗΠΑ σχεδόν ένα μήνα(!) πριν ξεκινήσουν οι υποχρεώσεις της. «Με το Λιάνης tours» γράφανε εύστοχα οι συνάδελφοι που κάλυπταν το ρεπορτάζ της Εθνικής. Όλο το promotion της ομάδας είχε αναλάβει τότε μια συγκεκριμένη εταιρία. Τα συμφωνητικά είχαν υπογραφεί με πρωτοβουλία του τότε υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Λιάνη και συμμέτοχοι σε αυτό ήταν ο πρόεδρος της ΕΠΟ Κώστας Τριβέλλας, ο Αλκέτας Παναγούλιας, αλλά και οι διεθνείς ποδοσφαιριστές που έβαζαν την υπογραφή τους χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει και δεσμεύονταν να γίνουν περιοδεύων θίασος εν αγνοία τους.

Το κλίμα ήταν ήδη κακό στις τάξεις της Εθνικής, μιας και η πολιτεία δεν είχε δώσει το πριμ που είχε υποσχεθεί. Φτάνοντας στις ΗΠΑ και για 20 περίπου ημέρες, η ελληνική αποστολή ήταν πλέον υποχρεωμένη να συμμετέχει σε συνεχείς εκδηλώσεις για λογαριασμό των ομογενών και όχι μόνο. Οι φιέστες είχαν ήδη «πωληθεί» και διαδέχονταν η μία την άλλη. Το μυαλό όλων ήταν μόνο στα πανηγύρια. Οι πάντες ήταν υποχρεωμένοι να παραστούν. Κάποιοι βέβαια, κονόμησαν χοντρά από εκείνη την ιστορία, μιας και όλες οι φιέστες ήταν με εισιτήριο! Σίγουρα πάντως δεν κονόμησαν οι παίκτες, που απλά περιφέρονταν σαν εκθέματα.

Κάποια στιγμή βέβαια, ορισμένοι αντέδρασαν. Πρωτοστάτησε ο συνήθης ύποπτος Στέλιος Μανωλάς, που ως γνωστόν, ποτέ δεν σήκωνε πολλά-πολλά και παραδοσιακά δυσκολευόταν να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Ο αμυντικός ηγέτης της Εθνικής και της ΑΕΚ, είχε φύγει και από την προπόνηση και λίγο έλειψε να πάρει και το πρώτο αεροπλάνο για την Αθήνα. Η σύγκρουση του με τον Αλκέτα Παναγούλια έχει μείνει ιστορική για όσους έζησαν από κοντά τα γεγονότα. Στο τέλος, με τα χίλια ζόρια τον συγκράτησαν και έμεινε για να αγωνιστεί.

Ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός, που θεωρήθηκε πως είχε ενεργή συμμετοχή στα όσα είχαν οργανωθεί στην Αμερική, είχε γίνει πλέον το κόκκινο πανί για πολλούς, ενώ άλλοι άρχισαν να ασχολούνται και με την προσωπική του ζωή, διαρρέοντας και βγάζοντας στη φόρα μέχρι και ροζ ιστορίες. Ενδιάμεσα, η Εθνική μας έδωσε και δυο φιλικά: Ένα με τις ΗΠΑ (1-1) στο Κονέκτικατ και ένα με την Κολομβία (ήττα με 2-0) στη Νέα Υόρκη. Κι αυτά, βέβαια, σε φιέστες είχαν μετατραπεί.

Η ψυχολογία είχε πιάσει πάτο. Το κλίμα ήταν πανάθλιο. Και να σκεφτεί κανείς ότι λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Αλκέτας Παναγούλιας είχε ξεστομίσει το θρυλικό: «Θέλουμε την Βραζιλία στον τελικό»!

Έτσι και οι ποδοσφαιριστές, κουρασμένοι από τα πανηγυράκια που είχαν προηγηθεί, αλλά και με ένα τουπέ χιλίων καρδιναλίων, έγιναν... πρωινό στις ορέξεις των αντιπάλων τους. Η αλεπού που είχε επιλεγεί για μασκότ της Εθνικής, έγινε… με τα κρεμμυδάκια. Ο Μαραντόνα στα τελευταία του, χοντρός και ντοπαρισμένος όπως αποδείχτηκε, επέλεξε την ελληνική ομάδα για να δώσει την τελευταία του παράσταση. Οι Βούλγαροι, που είχαν κατέβει στο Μουντιάλ με φιλοδοξίες (τις οποίες επιβεβαίωσαν με τη συμμετοχή τους στο μικρό τελικό), βρήκαν απέναντι τους μια παρέα που μόνο για να παίξει μπάλα δεν είχε πάει στην Αμερική. Στο τέλος, η ανερχόμενη Νιγηρία μας λυπήθηκε και... σταμάτησε στα δύο. Ο Αλκέτας ψαχνόταν. Χαρακτηριστικό ότι χρησιμοποίησε τρεις διαφορετικούς τερματοφύλακες στα τρία ματς!

Εκείνη η Εθνική ρεζιλεύτηκε για τα αγωνιστικά και τα εξω-αγωνιστικά «κατορθώματα» της. Χωρίς η ευθύνη να αφορά απόλυτα τους ποδοσφαιριστές. Στη Νότια Αφρική, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Όλοι ελπίζουμε ότι το μυαλό θα είναι στη μπάλα. Με τη δέουσα σοβαρότητα που αρμόζει σε μια πρώην πρωταθλήτρια Ευρώπης, θα ξεχάσουμε το φιάσκο του ’94. Όπως είπε και ο Σοφοκλής Πιλάβιος, «το 2004 είναι μια μεγάλη κληρονομιά». Χρέος τους είναι να την τιμήσουν...

Το ξέσπασμα του Αλκέτα Παναγούλια στα αποδυτήρια...