Ο αρχηγός που γονάτισε

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για την πρόκριση της Αργεντινής και κάνει ειδική μνεία στον πραγματικό αρχηγό, Χαβιέρ Μασεράνο.

10 ΙΟΥΛ 2014

Ήταν η σειρά ενός πραγματικού αγώνα. Οι ημιτελικοί του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν είναι σαν το Βραζιλία-Γερμανία , δεν του μοιάζουν ούτε στο ελάχιστο. Οι ημιτελικοί, είτε λήγουν 0-0 είτε όχι, είναι ματς σαν το Ολλανδία-Αργεντινή: κλειστά, γεμάτα ένταση, με λίγες στιγμές και ενδιαφέρον που δεν προκύπτει απ’το ρυθμό ή το θέαμα, αλλά την κρισιμότητα, το διακύβευμα.

Ήταν σαν να αποφάσισε η Μπάλα να μας δείξει την άλλη πλευρά της. Μετά τις τραγικές αμυντικές συμπεριφορές και τους επιθετικούς ή τους μέσους που μπαίνουν με την μπάλα στα δίχτυα ήταν η σειρά των αμυντικών που κάνουν μεγάλο ματς, των αμυντικών μέσων που λάμπουν και των επιθετικών που δεν βρίσκουν παρά ελάχιστες στιγμές. Το λες και δίκαιο να δούμε τέτοιο αγώνα μετά τον πρώτο ημιτελικό. Ήταν ποδοσφαιρική ισορροπία το να διαδεχθεί το 1-7 ένα 0-0 που θα φτάσει μέχρι τα πέναλτι.

Ασφάλεια και πλάνο

Η Αργεντινή έφτασε δίκαια στον τελικό για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια και πέμπτη συνολικά στην ιστορία της. Όχι γιατί η Ολλανδία του Φαν Χαάλ δεν άξιζε να φτάσει στον τελικό, αλλά γιατί η Αργεντινή το άξιζε με τα όσα έδειξε στα 120' του αγώνα. Πρώτα απ' όλα γιατί κατάφερε να αμυνθεί καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα κόντρα στην Ολλανδία.

Ξέραμε από πριν πως δύσκολα η Αργεντινή θα βρει πολλές φάσεις κόντρα στην Ολλανδία. Το ζήτημα είναι πως δεν θα δεχθεί φάσεις απ' την ομάδα του Φαν Χαάλ. Πως δεν θα την πατήσει στις αντεπιθέσεις (όπως η Ισπανία και η Χιλή) και πως θα αμυνθεί καλά σε σετ παιχνίδι (όπως κατάφεραν σε αρκετά μεγάλο βαθμό το Μεξικό και η Κόστα Ρίκα).

Το κατάφεραν χάρις στο μεγάλο παιχνίδι του Μασεράνο, τη βοήθεια που του προσέφεραν ο Μπίλια με τον Πέρες στο κέντρο και την "τακτοποίηση" που έφερε ο Ντεμικέλις στην άμυνα, που πήγε εξαιρετικά πάνω στο Ρόμπεν. Όλα βασισμένα στο 4-4-2 που εφάρμοσε για δεύτερο σερί ματς ο Σαμπέγια. Ο Πέρες πήρε τη θέση του Ντι Μαρία, σε μια μεσαία γραμμή που είχε απ' τα αριστερά προς τα δεξιά τους Λαβέτσι, Μπίλια, Μασεράνο και Πέρες, με τον Μέσι να κινείται ελεύθερα γύρω απ’τον Ιγκουαΐν.

Κι αφού αμύνθηκαν σωστά, με τις δύο γραμμές πολύ κοντά μεταξύ τους, όπως επιτάσσει η λειτουργία του 4-4-2 σε proactive λογική, είχαν και ξεκάθαρο πλάνο με την μπάλα. Δεξιά, όλοι δεξιά. Ξεκάθαρη στόχευση στην πλευρά των Μπλιντ-Ίντι, με ανεβάσματα του Σαμπαλέτα, με τον Μέσι να στοχεύει/κινείται προς τα εκεί, πρώτα με τον Πέρες και μετά με τον Λαβέτσι όταν και άλλαξαν πλευρές.

Χωρίς παρεμβάσεις

Όχι, δεν κατάφεραν πολλά στην παραγωγή ευκαιριών, δεν ήταν εύκολο άλλωστε. Όμως, βρήκαν στα δεξιά την ευκαιρία του Ιγκουαΐν στο δεύτερο ημίχρονο και την κίτρινη του Ίντι στο πρώτο, που ανάγκασε τον Φαν Χαάλ να τον αποσύρει και να σπαταλήσει μία αλλαγή. Συν άλλη μία για να βγει ο Ντε Γιονγκ, που δεν μπορούσε να αντέξει για πάνω από μία ώρα, δύο αλλαγές.

Ο Φαν Χαάλ είχε πλέον μόνο μία αλλαγή: δεν μπορούσε να κρατήσει κάποια για να βάλει ξανά τον Κρουλ, ούτε μπορούσε να βάλει έναν εκ των Ντεπάι-Λενς για να φέρει τον Ρόμπεν στο πλάι, όπως έκανε με Μεξικό και Κόστα Ρίκα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να βγάλει τον (για μία ακόμη φορά μετά τα δύο πρώτα ματς) κάκιστο Φαν Πέρσι για να περάσει τον Χούντελαρ.

Η Ολλανδία είχε φτάσει μέχρι εδώ χάρις στις αρχικές ιδέες του Φαν Χαάλ και στις δραστικές παρεμβάσεις που έκανε κατά τη διάρκεια των αγώνων. Στον ημιτελικό οι αρχικές του ιδέες είχαν μελετηθεί καλά απ' την Αργεντινή και στην ουσία δεν μπόρεσε να παρέμβει ουσιαστικά στο ματς, αφού η Ολλανδία δεν άλλαξε κάτι σημαντικό. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να περιμένει ήταν μια στιγμή έμπνευσης, απ’το συνήθη ύποπτο.

Πραγματικός αρχηγός

Τη βρήκε, την πλέον κατάλληλη στιγμή, στο φινάλε των 90'. Όμως, ήταν εκεί ο κορυφαίος του αγώνα για την Αργεντινή, ο πραγματικός αρχηγός της όσον αφορά τη συνολική ηγετική παρουσία. Ο Σαμπέγια μετά το ματς είπε πως "ο Μασεράνο είναι σύμβολο, είναι έμβλημα". Ο Μασεράνο μπορεί να μη φοράει το περιβραχιόνιο πια, αλλά δεν έχει πάψει να θεωρεί εαυτόν αρχηγό: αυτός θα μιλήσει σε όλους στα αποδυτήρια, αυτός δεν θα σταματήσει να καθοδηγεί τους πάντες κατά τη διάρκεια του αγώνα, αυτός θα χάσει τον κόσμο από χτύπημα στο κεφάλι και θα επιστρέψει μετά από λίγο.

Αυτός θα πιάσει τον Ρομέρο, θα τον κοιτάξει στα μάτια και θα του πει "σήμερα, σήμερα θα γίνεις ήρωας", πριν του δώσει ένα φιλί στο μάγουλο.

Ο Ρομέρο έγινε ήρωας, όπως είχε γίνει πριν από 24 χρόνια ο Γκοϊκοτσέα. Ο Μασεράνο είναι ήρωας της Αργεντινής απ' την αρχή του τουρνουά και βρήκε και τη δική του στιγμή στο τάκλινγκ πάνω στον Ρόμπεν. Εκεί που έμοιασε σαν μπασκετμπολίστας σε προσπάθεια για κόψιμο, που κάνει μεν το άλμα, αλλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να χρησιμοποιήσει το χέρι του προς την μπάλα. Ο Μασεράνο "βούτηξε" στο τάκλινγκ, αλλά το πόδι του λειτούργησε σχεδόν αυτόνομα, σαν τάπα στο τέλειο timing πάνω στην μπάλα.

Πριν από λίγες μέρες μάθαμε πως στην ομιλία του πριν τον ημιτελικό με το Βέλγιο είπε στους συμπαίκτες του πως αυτή τη φορά πρέπει να πάνε πιο μακριά, γιατί κουράστηκε να αποκλείονται στους 8, κουράστηκε να τρώνε σκατά. Στη μεικτή ζώνη μετά τον ημιτελικό τον ρώτησαν αν πλέον σταμάτησαν να τα τρώνε. Χαμογέλασε και απάντησε: "Στη ζωή χρειάζεται να τρως απ' όλα".

Όλους και όλα

Ισχύει και για εμάς, τους θεατές, και τη σχέση μας με το ποδόσφαιρο. Χρειαζόμαστε τους Μασεράνο, τους Φλαρ, τους Κάιτ, τους Ντεμικέλις όσο και τους Μέσι, τους Ρόμπεν, τους Ιγκουαΐν και τους Φαν Πέρσι. Έχουν και οι πρώτοι το δικαίωμα να κυριαρχούν, να πρωταγωνιστούν. (Πρέπει να) εκτιμούμε τις συγκρούσεις, τα τάκλινγκ, τα κοψίματα και τις μάχες όσο και τις ασίστ, τις ντρίμπλες, τα γκολ, κτλ. Όπως θέλουμε και τον καταιγισμό γκολ, που μας αφήνει με το στόμα ανοικτό και την αίσθηση πως είδαμε κάτι που συμβαίνει μια φορά στη ζωή , έτσι (πρέπει να) θέλουμε και το ματς που μας κρατάει στην τσίτα με άλλο, τελείως διαφορετικό τρόπο.

Αλλιώς, νομίζω πως κάτι κάνουμε λάθος.