Papachristou Gate

Γιατί όταν μιλάμε για αποκλεισμό ενός αθλητή από τους ολυμπιακούς αγώνες μιλάμε για τάρταρα, για κόλαση. Να παλεύεις τέσσερα χρόνια, να έχεις πετάξει στα σκουπίδια την προσωπική σου ζωή, να φτύνεις καθημερινά το γάλα της μάνας σου να καταφέρνεις να φτάσεις στην πηγή κι όχι μόνο νερό να μην πίνεις αλλά να παθαίνεις και δηλητηρίαση!

Κάπως έτσι αισθάνεται η Βούλα και μπορώ να σας το διαβεβαιώσω. Δεν μπορούμε ασφαλώς να μην καταδικάσουμε αυτή τη δήλωση, μια δήλωση που δεν χωράει στον Αθλητισμό. Ούτε να κατακρίνουμε την απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Ίσως όμως θα της άξιζε (της Βούλας) μια απολογία, μια ακρόαση πριν ακούσει την ετυμηγορία. Όσο για τα άλλα υπερβολικά που ακούστηκαν, προσωπικά ένα πιστεύω: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».

Μέχρι εδώ όμως. Δε θα αφήσουμε το δέντρο να μας πλακώσει και θα χάσουμε το δάσος. Το «Papachristou Gate» πρέπει να τελειώσει κάπου εδώ αν και φοβάμαι πως θα γίνει σήριαλ. Θα ασχοληθούμε αρκετά ακόμη, μέχρι δηλαδή να βρεθεί κάτι πιο ιντριγκαδόρικο να μας αποσπάσει την προσοχή.

Την ίδια ώρα βέβαια κάποιοι Έλληνες αθλητές... που σέβονται όλους τους ανθρώπους θα αγωνίζονται για την γαλανόλευκη. Θα είναι πραγματικά άδικο γι αυτούς, για τους προπονητές τους, για την Ελλάδα να τους αγνοήσουμε και να ασχολούμαστε με τα tweet και τα retweet της Βούλας Παπαχρήστου.

Η Ολυμπιάδα του Λονδίνου μας προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βελτιώσουμε την στραπατσαρισμένη εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Ας μην την χάσουμε. Ας σταθούμε όλοι δίπλα στις προσπάθειες των 104 αθλητών που θα πάρουν μέρος στους αγώνες. Χαμένοι αποκλείεται να βγούμε. Κερδισμένοι ίσως.