Καουμπόιδες και ινδιάνοι

Δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα και απεργούμε. Αν είναι για το ασφαλιστικό, μας βάζουνε σε ένα άλλο ταμείο που είναι και οι άλλοι. Αλλά, αφού όλοι απεργούνε, σε ποιο ταμείο μας βάζουνε; Αν είναι για τον «εργατικό μεσαίωνα», τι στο διάολο κακό είχε ο μεσαίωνας στο εργατικό; Σε αδελφότητες ανήκανε οι εργαζόμενοι και το παιδί κληρονομούσε τη δουλειά του πατέρα του. Κάτι ανάλογο γίνεται σήμερα και στην ΕΡΤ, μόνο που αν είσαι τεχνικός έχεις δικαίωμα να βάλεις το παιδί σου δημοσιογράφο.

Εκτός αν απεργούμε σε συμπαράσταση των άλλων ή οι άλλοι απεργούν σε συμπαράστασή μας, που είναι ακριβώς το ίδιο αφού και οι δύο δεν θα πάμε στην δουλειά. Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι γιατί ενώ εμείς απεργούμε την Τρίτη, η ΕΡΤ το ξεκίνησε από Δευτέρα. Ισως επειδή εκεί τα προβλήματα είναι πιο μεγάλα, ίσως επειδή με τη Δευτέρα έγινε ένα τετραήμερο να το πίνεις στο ποτήρι.

Το αποτέλεσμα πάντως είναι τα ματς να μεταδοθούν χωρίς σπικάζ. Και τώρα με το χέρι στην καρδιά όλοι σας. Κάποια στιγμή δεν αναπολήσατε τις φωνές του Πουρουπουπού και του Θεοφιλόπουλου; Οπου, με εντελώς διαφορετικό στιλ ο καθένας, νομίζω ότι είναι οι δύο που έκλεψαν τις εντυπώσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ακούς τον Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο και καταλαβαίνεις ότι είναι η φωνή του ανθρώπου που τα έχει ζήσει όλα και είδε την ανθρώπινη αδικία στη ζωή και το χορτάρι. Κάθε σχόλιο που έχει στόχο την διαιτησία, τα μαγειρεία της FIFA και της UEFA, το σκοτεινό παρασκήνιο που φαρμακώνει κάθε μεγάλο αγώνα προλογίζεται από τον ήχο «Χουρούμφ». Είναι ο ήχος που κάνει το άλογο όταν του τραβάνε το γκέμι πριν την ανηφόρα ή που βγάζει ο γέρος στην ουρά του καραβιού για τα Μέθανα όταν βλέπει στο διπλανό καράβι να μπαίνουν gay για τη Μύκονο.

Σε περίπτωση που θέλετε να τον προβάρετε τραβήξτε μια μεσαία αναπνοή, κλείστε το στόμα, φυσήξτε τον αέρα από τη μύτη και πέστε " ξέρουμε τώρα πως οι διαιτητές βγάζουν τις αποφάσεις τους...". Τώρα αναστενάξτε, πέστε " έτσι δεν είναι Ηλία;" σε έναν αόρατο Βλάχο και την προσπάθειά σας την έχετε κάνει. Αντίθετα, ο Παύλος Παπαδημητρίου μου θυμίζει πρωινό σινεμά όταν ήμουν πιτσιρικάς. Εκείνη την εποχή οι κινηματογράφοι τις Κυριακές έπαιζαν πρωινή παράσταση 11- 1 με φτηνή τιμή για τους πιτσιρικάδες, τα έργα ήταν συνήθως καουμπόικα και με το που σβήνανε τα φώτα γινόταν το έλα να δεις.

Ας πούμε λοιπόν ότι έπαιζε έργο με καουμπόιδες και ινδιάνους και πρωταγωνιστή τον Τομ Μιξ. Ηταν το παλικαράκι πίσω από μια πέτρα, αλλά παρά πίσω ένας καργιόλης ινδιάνος τον σημάδευε με το τόξο. Αρχίζανε οι φωνές. " Πρόσεχε Τομ πίσω σου είναι", " κοίτα πίσω Τομ". Εριχνε το βέλος ο ινδιάνος και πετύχαινε τον Τομ στο πόδι. Στη συμπαράσταση το σινεμά. "Δεν πειράζει Τομ, πυροβόλα τον και εσύ". Πυροβόλαγε ο Τομ και τον πετύχαινε. " Μπράβο ρε Τομ, καλά του έκανες του κερατά του ινδιάνου". Κάντε τον Τομ Μιξ, Σωκράτη Παπασταθόπουλο κάντε και τον ινδιάνο Λιονέλ Μέσι και έχετε την περιγραφή του Πουρουπουπού στο πιάτο. " Πρόσεχε Σωκράτη, πρόσεχε να μη σου μπει από μέσα". Μπήκε. "Δεν πειράζει Σωκράτη, κυνήγα τον τώρα. Βάλε του το πόδι. Δεν πειράζει που σφύριξε φάουλ. Ξανά Σωκράτη".

Ολοι στο σινεμά ήταν χαρούμενοι εκτός από όποιον τρέλαινε το τσιρίδι. Και τον Ινδιάνο.