Βαζέχα ή Τζόρτζεβιτς

Βαζέχα, ο Αποστόλης Χορτάτος

Δύσκολη η επιλογή. Ο ένας συνδύασε το όνομά του με κάθε τίτλο που κατέκτησε ο Ολυμπιακός μετά το τέλος των πέτρινων χρόνων και μέχρι να σταματήσει το ποδόσφαιρο και ο δεύτερος αποτέλεσε τον καλύτερο ξένο επιθετικό που πάτησε ποτέ τα πόδια του στα ελληνικά γήπεδα. Στα σημεία επιλέγω τον Κριστόφ Βαζέχα. Ο Πολωνός φορ κατάφερε να ταυτιστεί ολοκληρωτικά με τον Παναθηναϊκό και δεν είναι υπερβολή. Το διάστημα της "βασιλείας" του στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν σημείο αναφοράς, ο ένας και μοναδικός, ο απόλυτος σέντερ φορ. Και εκτός από παικταράς, ήταν και άνθρωπος με ήθος, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως ο Τζόρτζεβιτς δεν είχε ήθος. Ήταν όμως διαφορετική πάστα ανθρώπων, γεγονός που είχε να κάνει εν πολλοίς και με την καταγωγή του. Το αίμα του Σέρβου έβραζε, ενώ ο Πολωνός ήταν η ήρεμη δύναμη. Ο Τζόρτζεβιτς όμως κατά τη γνώμη μου, στάθηκε "άτυχος" από το γεγονός ότι είχε σε πολλές περιπτώσεις δίπλα του κι άλλους παικταράδες, ονόματα παγκόσμιας κλάσης, που "έκλεβαν" αρκετή από τη δόξα του.

Τζόρτζεβιτς, ο Κώστας Μπράτσος

Άντε να ξεχωρίσεις τώρα. Μία βραδιά με πίτσες, μπύρες και τελικό Champions League στην τηλεόραση ή ένα bachelor party με φίλους; Θα μπορούσαν να συνδυαστούν και τα δύο, αλλά δεν αγωνίστηκαν ποτέ στην ίδια ομάδα. Φανταστείτε επέλαση του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς από τα αριστερά, σέντρα ακριβείας και βολέ στην κίνηση του Κριστόφ Βαζέχα. Ποιος Ρομπέρτο Κάρλος και Ζινεντίν Ζιντάν στον τελικό του Champions League το 2002; Τα κριτήρια του ταλέντου, των ηγετικών ικανοτήτων, των ατομικών και ομαδικών διακρίσεων δεν με βοηθούν στο να καταλήξω συμπέρασμα. Ένα βήμα πριν το κέρμα, σκέφτομαι τους συμπαίκτες που είχε ο ένας και ο άλλος. Ο "Τζόλε", ακόμα κι όταν έπαιζε με Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Κριστιάν Καρεμπέ, Μοεντίμ Ζε Ελίας κλπ., παρέμενε ο de facto ηγέτης του Ολυμπιακού. Ο... Χρήστος δεν είχε τον ίδιο συναγωνισμό στον Παναθηναϊκό. Αδιαφιλονίκητος αρχηγός της αγέλης μεν, αλλά σε μία ομάδα με μικρότερα ονόματα. Εάν μπορεί να πει κάτι αυτό, μου αρκεί. Τώρα, για τις πίτσες που λέγαμε...

Βαζέχα, ο Νίκος Γιαννόπουλος

Αμφότεροι άγγιξαν την τελειότητα. Ισως την κατέκτησαν κιόλας, την έκαναν φίλη τους και σύντροφό τους στα χρόνια που καταδέχθηκαν να παίξουν μπάλα στην Ελλάδα. Ας μην ξενίζει το "καταδέχθηκαν". Μιλάμε για παίκτες που αν έκαναν καλύτερες επιλογές στην καριέρα τους θα είχαν βασιλέψει στην ποδοσφαιρική Ευρώπη. Ο Βαζέχα ήταν ένας φορ που μπορούσε να σκοράρει με όλους τους πιθανούς τρόπους, διέθετε ταχύτητα, οξυδέρκεια και ομαδικό πνεύμα. Ο Τζόρτζεβιτς ένας τρομερός χαφ που ήξερε να σκοράρει, να δημιουργεί και να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του παίζοντας τρομερά απλά και τρομερά γρήγορα. Μ' αυτά τα χαρακτηριστικά προφανώς και λάθεψαν που σπατάλησαν τον ποδοσφαιρικό βίο τους στην Ελλάδα. Υπάρχει βέβαια και ένα δίλημμα. Και σ' αυτό επιλέγουμε Βαζέχα. Οχι τίποτα άλλο αλλά επειδή συνέχισε να προσφέρει απρόσκοπτα μέχρι τα βαθιά του ποδοσφαιρικά γεράματα στον Παναθηναϊκό των, ας πούμε, πέτρινων χρόνων.

Βαζέχα, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Σε τέτοιου είδους διλήμματα αυτό που μου αρέσει είναι που προσπαθείς να διαλέξεις κάποιον χωρίς να νιώθεις τύψεις, χωρίς να θες να φανείς αιρετικός και -το κυριότερο- χωρίς να μειώσεις την αξία του άλλου. Οπως εδώ, στην προκειμένη περίπτωση. Αυτοί που διαλέγουν Βαζέχα το συνοδεύουν με την ατάκα "χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Τζόρτζεβιτς δεν είναι μεγάλος ποδοσφαιριστής" και το ανάποδο από αυτούς που διάλεξαν τον Τζόλε. Το να συμπαθείς έναν παίκτη περισσότερο από κάποιον άλλον δεν είναι ποινικό αδίκημα. Εγώ γουστάρω περισσότερο τον Πολωνό γιατί ήταν επαγγελματίας με όλα τα γράμματα κεφαλαία, κύριος μέσα και έξω από το γήπεδο και -το σημαντικότερο για το ελληνικό πρωτάθλημα- πιστός στις αρχές του. Μαζί με τον Τζόλε, είναι από τους ποδοσφαιριστές που σου αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα τι θα έκαναν αν δοκίμαζαν την καριέρα του εκτός Ελλάδας. Πιθανότατα ο Βαζέχα θα συνέχιζε στο ίδιο υψηλό επίπεδο, πιθανότατα θα συνέχιζε την ίδια συχνή επαφή με τα δίχτυα, πιθανότατα θα έκανε, όπου κι αν πήγαινε, μία το ίδιο επιτυχημένη θητεία. Το θέμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε 5 χρόνια για να βρει ξανά έναν ηγέτη μέσα στο γήπεδο (Σισέ), σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που δεν "ένιωσε" ιδιαίτερα το τέλος της καριέρας του Τζόρτζεβιτς γιατί ακολούθησαν άλλοι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Ο Βαζέχα είναι από αυτούς που φτιάχνονται και μετά σπάει το καλούπι. Δύσκολα θα περάσει ξανά από τα ελληνικά γήπεδα τέτοιος ποδοσφαιριστής. Κι αν βρεθεί, το ίδιο το άθλημα θα τον "απορρίψει". Η Ελλάδα δεν θέλει κύριους. Χαλάνε την πιάτσα...

Τζόρτζεβιτς, ο Δημήτρης Χριστοφιδέλλης

Η διευκρίνιση από τον Σταύρο (Καραϊνδρο) ότι δεν συγκρίνουμε θέσεις, αλλά προσφορά, δεν βοήθησε. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και ο Κριστόφ Βαζέχα έδωσαν τα πάντα και δίκαια έχουν κερδίσει μια θέση στην καρδιά των φίλων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αντίστοιχα. Αν χρησιμοποιούσαμε μια κλίμακα με βαθμολογία από το 1 έως το 10, οι δύο βετεράνοι ποδοσφαιριστές θα έπαιρναν: Σε αξία, 10. Σε ήθος, 10. Θεωρώ όμως ότι ο «Τζόλε» υπερέχει σε προσφορά για δύο κυρίως λόγους -πέρα από τους συναισθηματικούς. Πρώτον, η προσωπικότητά του, η ηγετική του φυσιογνωμία τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στα αποδυτήρια έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εικόνα της ομάδας στα 13 χρόνια που φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα. Αποτέλεσε τον αρχηγό και φυσικό ηγέτη του Ολυμπιακού. Δεύτερον, η παρουσία του Τζόρτζεβιτς έχει συνδυαστεί με το τέλος των «πέτρινων χρόνων» και την επιστροφή του Ολυμπιακού στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές των Πειραιωτών στην επίτευξη του ιστορικού ρεκόρ των 7 συνεχόμενων πρωταθλημάτων. Παρόλο που κινούνταν κυρίως στη μεσαία γραμμή και στο αριστερό άκρο της επίθεσης, κατόρθωσε να σκαρφαλώσει στην κορυφή των σκόρερ του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με κορυφαία στιγμή το χατ τρικ που πέτυχε στον αγώνα κόντρα στη Μπάγερ Λεβερκούζεν (6-2) στη Ριζούπολη τον Σεπτέμβριο του 2002.

Βαζέχα, ο Δημήτρης Κριτής

Τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς τον γούσταρα σαν τεχνικά χαρακτηριστικά και ποτέ δεν κατάλαβα τι τον έπιασε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη και στύλωσε τα πόδια, όταν ο Σάκης Σταυρόπουλος, του Πανηλειακού, αποφάσισε να τους πουλήσει ντουέτο με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Τη συνέχεια την γνωρίζετε. Αν παραπάνω περιόρισα τα γούστα μου στα τεχνικά χαρακτηριστικά και δεν το γενίκευσα ως ποδοσφαιριστή, είναι γιατί στην πορεία με χάλασαν οι βουτιές εντός και εκτός περιοχής που τον οδήγησαν δεκάδες φορές με στημένη τη μπάλα ή στο ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής ή στη βούλα του πέναλτι. Μπορεί να είμαι λάθος και να το είχε στο αίμα του, αλλά πιστεύω ότι στον Παναθηναϊκό δεν θα είχε την ίδια συμπεριφορά. Άλλωστε και να την είχε, τα κέρδη θα ήταν μηδαμινά και οι κίτρινες θα έπεφταν βροχή... Πιστεύω όμως ότι η σύγκριση με τον Βαζέχα τον αδικεί. Θα πρέπει να είσαι Ολυμπιακός από πάππου προς πάππου, από το 1925 μέχρι σήμερα, για να ψηφίσεις Τζόρτζεβιτς χωρίς ενοχές. Είτε αγωνιστικά το δεις, είτε εξωαγωνιστικά, είτε σαν ποδοσφαιρική στόφα, είτε ως χαρακτήρα και προσωπικότητα, υπάρχει διαφορά. Δεν θα έλεγα συντριπτική, αλλά υπάρχει και είναι αισθητή. Κι επειδή Παναθηναϊκοί vs Ολυμπιακών δεν θα δώσουν απάντηση στο σχετικό ερώτημα, η επιλογή των “ουδέτερων” θα καταδείξει πιστεύω όλα τα παραπάνω...

Βαζέχα, ο Μάνος Ανδρουλάκης

Οι κορυφαίοι ξένοι της εποχής μου (μαζί με Ζιοβάνι και Τόνι Σαβέβσκι) δεν αγωνίζονταν στην ίδια θέση, επομένως δεν μπορούν να συγκριθούν στο πρακτικό κομμάτι. Πολύ απλά και οι δύο έκαναν άρτια τη δουλειά τους, χαρίζοντας αμέτρητες αξέχαστες στιγμές στους οπαδούς των λαοφιλέστερων συλλόγων της χώρας. Ο "Τρελός Πολωνός" έβαζε γκολ με τη συχνότητα που... επιχειρούσε τελική προσπάθεια, ο "Τζόλε" κατάπινε κάθε δεξί μπακ στο διάβα του. Αμφότεροι πανηγύρισαν τίτλους (ο άσος του Ολυμπιακού λίγο περισσότερους) και είχαν διάρκεια στην καριέρα τους (εκείνος του Παναθηναϊκού λίγο μεγαλύτερη). Σημασία έχει τι μένει στη συνείδηση του καθένα και τι προτιμά. Προσωπικά ψηφίζω γκολ, άρα και Βαζέχα! Έκανε λιγότερες δουλειές από τον Τζόρτζεβιτς, αλλά αυτός ήταν που... γκρέμισε το "Ντε Μέερ" του Άγιαξ και φέρθηκε με... αγένεια στην "κυρία" (Γιουβέντους). Ο "Τζόλε" ήταν παιχταράς, όμως, δεν κατάφερε να πάρει την ομάδα του από το χεράκι και να την πάει ένα (ευρωπαϊκό) βήμα παραπέρα. Αυτό μάλλον θα το κάνει ο Κώστας Μήτρογλου, ο γκολτζής που λέγαμε... Ορίστε; Οι τίτλοι μένουν; Ελάτε τώρα, στην Ελλάδα ζούμε.

Βαζέχα, ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Πώς ξεχωρίζεις δυο από τους καλύτερους ξένους στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου; Προφανώς δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός τρόπος. Ο μεν Τζόλε πήρε περισσότερους τίτλους, ο δε Βαζέχα κατέχει απλησίαστα ρεκόρ σκοραρίσματος και έφτασε και μέχρι τους τέσσερις του Τσάμπιονς Λιγκ. Οπότε η απάντηση στο ερώτημα είναι καθαρά υποκειμενική. Τους θεωρώ λοιπόν αμφότερους παιχταράδες, αλλά θα προτιμήσω τον Πολωνό στράικερ, Θα παραδεχτώ ότι ο Τζόλε ήταν ίσως πληρέστερος παίκτης. Ωστόσο το φονικό ένστικο του Βαζέχα αποτελεί ένα προσόν όλο και πιο δυσεύρετο στο ελληνικό (και όχι μόνο) ποδόσφαιρο. Τέτοιου είδους στράικερ προκύπτουν εξαιρετικά σπάνια και τους θυμόμαστε για πάντα. Επίσης, ομολογώ ότι η σωρεία τίτλων του Τζόλε, στο δικό μου μυαλό , δεν μετράει υπέρ του, μετράει εις βάρος του. Γιατί μου θυμίζει την "δικτατορία" του Ολυμπιακού με την οποία ο Σέρβος υπήρξε άρρηκτα δεμένος. Και οι δικτατορίες δεν είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα...

Βαζέχα, ο Γιάννης Ζωιτός

Επειδή ο Πολωνός επιθετικός θα μπορούσε ANETOTATA να κάνει αντίστοιχα λαμπρή καριέρα και στο... αγαπημένο μας μπάσκετ! Το μπόι του (1μ78) δεν θα ήταν το ταιριαστό για να παίξει κοντά στη ρακέτα, αφού ήταν ισοϋψής με τον... Τζον Κόρφα, την κίνησή του όμως παίζοντας με πλάτη τον εκάστοτε στόπερ θα την ζήλευε ακόμη και ο μετρ του είδους, ο... Ακίμ "The Dream" Ολάζουον. Πόσα και πόσα γκολ έχει πετύχει με το χαρακτηριστικό ρολάρισμα και την άμεση εκτέλεση στην αντίπαλη εστία. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς θα ήταν την ίδια ώρα το βασικό και αναντικατάστατο 2-3αρο για κάθε κόουτς, με το δολοφονικό σουτ από την περιφέρεια και την τρομερή επαφή με την μπάλα στην κατοχή του. Ευφυής όσο λίγοι και ηγετική φυσιογνωμία. Μέχρι εκεί όμως. Αριστεροπόδαρος γαρ, δεν είχε την ευχέρεια να χειριστεί την μπάλα και με τα δύο πόδια, κάτι το οποίο χαρακτήριζε τον επίσης leader Βαζέχα, σπανίως έως ποτέ χρησιμοποιούσε το κεφάλι. Αγωνιστικά και μόνο η ψήφος στον άνθρωπο που “έτσι μας τον είπαν, έτσι σας τον λέμε...”

Τζόρτζεβιτς, ο Γιάννης Ντάλλας

Αδικία κατάφορη να πρέπει να διαλέξεις έναν από τους δύο. Αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν με το κριτήριο που έθεσε ο Καραΐνδρος (συνεισφορά στην ομάδα τους) θα επιλέξω τον Τζόρτζεβιτς, παρά το ότι ένας από τους ποδοσφαιρικούς μου ήρωες -μετά τον Σαραβάκο και τον Ντέμη- ήταν ο Βαζέχα. Στις αλάνες, στα χώματα και στα χορτάρια που παίζαμε μικροί, αυτούς τους τρεις προσπαθούσα να μιμηθώ. Ο Τζόρτζεβις δεν ήταν μεταξύ των αγαπημένων μου. Δεν ήταν ποτέ φαντεζί, δεν ήταν ο παίκτης που θα λάτρευε ένας πιτσιρικάς. Για να αναγνωρίσεις την αξία και την παρουσία του Τζόλε έπρεπε να έχεις παραστάσεις από ποδοσφαιρικά γήπεδα και να μπορείς να συγκρίνεις… Έπρεπε να αρχίσω να βλέπω πιο "τεχνοκρατικά" το άθλημα για να τον παραδεχτώ... Η ουσία που είχε ο Τζόρτζεβιτς στο παιχνίδι του και η συνολική συνεισφορά του Σέρβου στις επιτυχίες του Ολυμπιακού είναι στοιχεία που τον φέρνουν μπροστά από τον Βαζέχα. Ο Πολωνός, ήταν μηχανή των γκολ. Σκόραρε με κάθε τρόπο και ήταν πάντα εκεί που έπρεπε να είναι ο φορ. Μύριζε το γκολ όσο κανένας άλλος εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Μαζί με τον Βάντσικ αποτέλεσαν ένα δίδυμο που καθιέρωσε τον Παναθηναϊκό κυρίαρχο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όμως ο Τζόρτζεβιτς έκανε όλες τις δουλειές. Γκολ, ασίστ, δημιουργία, ταχύτητα, πίεση. Κράταγε δύο και τρεις αντιπάλους πάνω του. Ήταν ο πολυτιμότερος λίθος που πάνω του χτίστηκε η κυριαρχία του Ολυμπιακού μετά το 1996. Το ξέρω ότι πολλοί θέλετε να βάλετε κι άλλες παραμέτρους πάνω σε αυτό, αλλά η σύγκριση τώρα αφορά μόνο ποδοσφαιρικά στοιχεία.

Βαζέχα, ο Θέμης Καίσαρης

Αμφότεροι ταυτίστηκαν με τις ομάδες τους όσο λίγοι. Τις υπηρέτησαν για πολλά χρόνια, κατέκτησαν τίτλους, έγιναν σύμβολα εποχών. Κυριάρχησαν στο ελληνικό πρωτάθλημα με τρόπο που κανείς ξένος δεν έχει επαναλάβει στο παρελθόν, έφτασαν να γίνουν δικοί μας, καιρό τώρα. Ο Τζόρτζεβιτς έγινε γρήγορα Τζόλε, ο Βαζέχα έγινε κάποια στιγμή “Χρήστος”: έτσι τον είπε ο Λυμπερόπουλος στην τελευταία SUPER BALL. Και οι δύο στην ουσία δεν αντιμετωπίστηκαν εντός των συνόρων. Ο Βαζέχα σκόραρε κατά βούληση με όλους τους τρόπους, ο Τζόρτζεβιτς έγινε φόβος και τρόμος όλων των ομάδων στα αριστερά. Στην Ευρώπη και οι δύο ήταν εκεί στις εκάστοτε μεγάλες στιγμές των αιωνίων. Ο Βαζέχα στο Άμστερνταμ ή κόντρα στη Γιουβέντους, ο Τζόρτζεβιτς με το χατ-τρικ με τη Λεβερκούζεν και με παρουσία όταν ήρθαν (επιτέλους) τα διπλά και η πρόκριση. Διαφορές στις θέσεις. Οι παίκτες που κυριαρχούν για χρόνια είναι συνήθως αυτοί του άξονα. Οι φορ, τα δεκάρια, οι κεντρικοί μέσοι, ακόμα και οι μεγάλοι στόπερ ή οι τερματοφύλακες. Τα άκρα συνήθως λάμπουν για λιγότερο, ο Γκιγκς πχ ήρθε κεντρικά εδώ και πάρα πολύ καιρό. Υπ’αυτό το πρίσμα, η κυριαρχία του Τζόλε ήταν κάτι το πραγματικά σπάνιο. Τελευταία, μεγάλη διαφορά, η συνολική παρουσία. Ο Βαζέχα ήταν το απόλυτο πρότυπο επαγγελματισμού, αυτός που έβλεπε το χορτάρι να καθρεφτίζει τη δουλειά και τη συνέπειά του. Ο Τζόλε ο τύπος που έπαθε χιαστούς μικρός, αλλά παρόλα αυτά συνέχισε να καλπάζει και να ντριμπλάρει λες κι είναι βιονικός, αυτός που έκανε πλάκα για χρόνια παρότι κάπνιζε σαν φουγάρο. Γι’αυτό το τελευταίο, θα ψηφίσω τον Βαζέχα. Τον δείχνεις και λες σε κάποιον “να, το πόσο πρέπει να δουλέψεις, το τι πρέπει να δουλέψεις”. Τον Τζόλε τον δείχνεις και λες “κοίτα έναν παιχταρά, που τα έκανε όλα εύκολα και απλά”, αλλά δεν μπορείς να διδαχθείς απ’το στόρι του, παρά μόνο να θαυμάσεις το ταλέντο του.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Κριστόφ Βαζέχα