Οι πιο μεγάλοι μπασκετικοί εκδικητές των ΗΠΑ

Η ομάδα του Γκρεγκ Πόποβιτς δεν κατάφερε να διατηρήσει το σερί των ΗΠΑ, που έχει δημιουργεί μετά την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη του 2006 και την ήττα από την εθνική ομάδα της Ελλάδας στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Σαϊτάμα. Εξαιτίας της χρονικής ιδιομορφίας, το σερί κράτησε 13 χρόνια, δηλαδή τρία περισσότερα από εκείνα που διατηρήθηκε αυτό του 1992, όταν οι ΗΠΑ κατέκτησαν το χρυσό σε τρεις Ολυμπιακούς, στη Βαρκελώνη, το 1996 στην Ατλάντα, το 2000 στο Σίδνεϊ, και σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 1994 στο Τορόντο. Με ένα κενό να προκύπτει, το 1998, όταν κατέβηκαν με παίκτες από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, η επικράτηση των 58 διαδοχικών παιχνιδιών, των διαδοχικών ολυμπιακών μεταλλίων σε Πεκίνο το 2008 και Λονδίνο το 2008 και χρυσών σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα-Κύπελλο, το 2010 στην Τουρκία και το 2014 στη Μαδρίτη, λογίζεται ως ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.

Άλλωστε, δεν επετεύχθησαν όλες οι νίκες εύκολα. Κατάφεραν δις να νικήσουν την Ισπανία σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων, σε ματς που κρίθηκαν στο όριο, ενώ πριν την ήττα τους από τη Γαλλία είχαν μπλέξει για τα καλά στο ματς με τους Τούρκους, που κρίθηκε στην παράταση. Ό,τι ήταν να ειπωθεί για αυτήν την ομάδα του Γκρεγκ Πόποβιτς, που ελπίζει να προσελκύσει τα μεγάλα ονόματα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο, έχει γραφτεί και σε ορισμένες περιπτώσεις όχι μόνο μία φορά. Ο 'Ποπ' ήπιε το πικρό ποτήριον, που σίγουρα δεν είναι σαν την ήττα των Σπερς από τους Χιτ στον έκτο τελικό του ΝΒΑ το 2013, ωστόσο αποτελεί… γεμάτη κατσαρόλα για σκέψη.

Κι αυτό τον κέρασε ένας από τους σπουδαίους σέντερ του πλανήτη Γη, ο Ρούντι Γκομπέρ. Ο Γάλλος σέντερ ήταν πραγματικά σημαντικός στον προημιτελικό της Τετάρτης. Η στατιστική του συνάδει με την προσφορά του. Ό,τι δεν δείχνουν οι αριθμοί και οι παύλες ή οι τελείες ανάμεσά τους, είναι το κίνητρο. Ασφαλώς και δεν χρειάζεται να ωθείσαι από προσωπική παρόρμηση για να… καις κηροζίνη απέναντι στους Αμερικανούς, αν είσαι ανταγωνιστικός. Ωστόσο, αν υπάρχει και μια εσωτερική φλόγα που καίει και επιζητεί τον πυροσβεστήρα της, τούτο αποτελεί πλεονέκτημα και προνόμιο. Ο Ρούντι, ψηφισμένος ως κορυφαίος αμυντικός της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ, δεν κινούνταν θυελλωδώς μόνο επειδή η χώρα του αντιμετώπιζε τις ΗΠΑ. Αλλά διότι δεν ξέχασε ότι τον Φεβρουάριο του 2019 ένιωσε προδομένος από την ψηφοφορία που έγινε για το All Star Game. Σύμφωνα με ό,τι αποτυπώθηκε εκείνες τις μέρες, ο Γκομπέρ ήταν τόσο θυμωμένος που δεν βρέθηκε στο πάρτι του ΝΒΑ, που έβαλε τα κλάματα.

Αυτό το συναίσθημα δεν ξεχνιέται. Ο Γάλλος σέντερ, που ως την Τρίτη στο διεθνές μπάσκετ μνημονευόταν για την καταπληκτική παρουσία του στον προημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 2014 με την Ισπανία, όταν 'έσβησε' (κι αυτό απέχει να λογίζεται ευφημισμός όσο κι αν παραμένει μεταφορά) τον Πάου Γκασόλ, σφράγισε την παρουσία του ως συμβόλου του μπάσκετ σε επίπεδο σπουδαίων διεθνών διοργανώσεων εθνικών ομάδων. Γύρω στον Φεβρουάριο-Μάρτιο, που είχε αρχίσει να σχεδιάζεται ένας τελικός Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ΗΠΑ-Σερβία, το μυαλό πήγαινε στον Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Ντοκ Ρίβερς τον χρησιμοποιούσε ελάχιστα και όποια σπουδαία καριέρα αναμενόταν παραπέμφθηκε στις καλένδες. Κανένα εγχάραγμα του Βαλκάνιου αρτίστα δεν άφησε σημαντικό αποτύπωμα στην Καλιφόρνια, ίσα ίσα που οι Λος Άντζελες Κλίπερς έγιναν μία από τις πιο απολαυστικές ομάδες της σεζόν, δίνοντας στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, που τότε φάνταζαν σίγουροι πρωταθλητές, κάτι για να θυμούνται στον πρώτο γύρο των play off της Δύσης. Η σκέψη γινόταν δυνητικά ιντριγκαδόρικη, προσβλέποντας στο ρόλο του Μίλος ως τιμωρού.

Με όλη την ανωτερότητα που συνοδεύει το αμερικάνικο μπάσκετ, στη συντριπτική πλειοψηφία εξαιτίας των Αφροαμερικανών, ένα πράγμα είναι βέβαιο: οι πρωταγωνιστές των αντιπάλων, σε ένα παιχνίδι που όντως κρίνονται πράγματα και μπορεί να φτάσει στις ειδικές συνθήκες, έχουν το χώρο και τον τρόπο να διακρίνονται. Μοιάζει υποτιμητική η ίδια μεταχείριση στους καλύτερους παίκτες των άλλων ομάδων. Ο μόνος για τον οποίο, σε όλο το Παγκόσμιο Κύπελλο, έπρεπε να προσαρμόσουν τα πλάνα τους, ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Αλλά και σχεδόν σε όλες τις ήττες τους, η πληρωμή ήρθε από παίκτες που έπρεπε να περιμένουν.

> Το 2002 ο Βλάντε Ντίβατς, θυμωμένος από την επικράτηση των Λος Άντζελες Λέικερς επί των Σακραμέντο Κινγκς στους τελικούς της Δύσης, αλλά και από την... ήττα των ΗΠΑ από την Αργεντινή, 24 ώρες πριν, αφού οι Γιουγκοσλάβοι ήταν κοινό μυστικό πως ήθελαν να είναι οι πρώτοι που θα τους νικούσαν, ήταν εκπληκτικός στο πρώτο ημίχρονο του προημιτελικού του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στην Ιντιανάπολις (πέτυχε και τους 16 πόντους του στο πρώτο ημίχρονο) πριν περάσει τη δάδα στον έτερο... αδικημένο των Κινγκς, Πέτζα Στογιάκοβιτς. Δεν πρέπει να λησμονείται, άλλωστε, ότι την προηγουμένη ο Μάνου Τζινόμπιλι ήθελε να δείξει ποιον παίκτη επέλεξαν οι Σαν Αντόνιο Σπερς στο νούμερο 57 του ντραφτ.

> Ο Κάρλος Αρόγιο είχε την πιο προσοδοφόρα περίοδο της καριέρας του, με τους Γιούτα Τζαζ, τη σεζόν 2003-04: 28,3 λεπτά συμμετοχής, με 12,6 πόντους ανά μέσο όρο, και στην πρεμιέρα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 οι Αμερικανοί δεν είδαν να έρχεται ένα σόου του Πορτορικανού, στο τελικό 92-73 υπέρ των 'κακών παιδιών' (24 πόντοι και 7 ασίστ).

> Μόλις έξι μέρες μετά, ήρθε η απίθανη παράσταση του Σαρούνας Γιασικέβιτσους, ειδικά στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού για την τέταρτη αγωνιστικών των ομίλων, 94-90. Όποιος έχει δει τους 12 διαδοχικούς πόντους, με κορωνίδα το τρίποντο και φάουλ που κέρδισε από τον Λαμάρ Όντομ, δεν μπορεί να το ξεχάσει, όπως ο Λιθουανός πόιντ γκαρντ μέτρησε 28 φορές, μία για κάθε πόντο που σημείωσε, την ανάμνηση του άστοχου τελευταίου σουτ στο χαμένο ημιτελικό του Σίδνεϊ (85-83) τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

> Το πολύτιμο διαμάντι, βεβαίως, ήταν η αλησμόνητη παράσταση του Μάνου Τζινόμπιλι, με τους 29 πόντους και τα 6 τρίποντα, στο 89-81 της 27ης Αυγούστου, στον ημιτελικό των Ολυμπιακών. Δεν ήταν μόνο ότι ο Αργεντινός ήταν το πρόσωπο του global basketball και έπαιζε απέναντι στον Γκρεγκ Πόποβιτς, δεύτερο προπονητή της ομάδας του Λάρι Μπράουν, και τον Τιμ Ντάνκαν, αλλά και η συντριβή που υπέστησαν οι 'γκαούτσος' σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα, στους Αμερικανικούς του 2003, όταν ηττήθηκαν 106-73 από τις ΗΠΑ στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο.

> Τελευταία, χρονικά, αλλά όχι έσχατη, η θηριωδία του Βασίλη Σπανούλη στη Σαϊτάμα, την 1η Σεπτεμβρίου 2006. Ο Σπανούλης είχε γίνει ήδη ντραφτ από τους Χιούστον Ρόκετς και προφανώς δεν ήθελε να δείξει γιατί θα πήγαινε στο ΝΒΑ, αλλά γιατί θα έπαιζε εκεί. Κάτι περίεργα γράφονταν, ότι είναι ένας εκρηκτικός περιφερειακός χωρίς καλό περιφερειακό σουτ, γι' αυτό κιόλας τελείωσε το παιχνίδι με 22 πόντους και 3/5 τρίποντα, όλα εκ των οποίων μαχαιριά στις τρεις από τις τέσσερις βαλβίδες της καρδιάς τους, ώστε να έχουν να θυμούνται κάτι από εκείνον.